Lizzy is weggelopen. Na een flinke ruzie met haar moeder, heeft ze de trein genomen en is ergens in een grote stad terechtgekomen. Lizzy is boos, heel boos zelfs, omdat haar moeder een ingrijpende beslissing heeft genomen, zonder Lizzy ook maar iets te vragen. Ze is toch geen baby meer? Nee, haar moeder moet maar eens een poosje ongerust zijn. Dat is haar verdiende loon. Weglopen is alleen wel een stuk makkelijker dan wegblijven: Hoe kom je aan eten? Waar moet je 's nachts slapen? Wie kan je vertrouwen...Gelukkig komt Lizzy al snel andere zwerfkinderen tegen. Sommigen leven zelfs al maanden op straat. Zoals Wanja bijvoorbeeld. Zij leert Lizzy de wetten van de straat, maar of Lizzy ooit aan het zwerversbestaan zal wennen?

Ik heb het boekje in een dag uitgelezen.

Ik vond het verhaal boeiend. Ik ergerde me een beetje aan het bazige personage van Wanja. Ik zou met een grote bocht om zo'n meisje heen lopen, maar Lizzy had haar ervaring natuurlijk nodig om te overleven. Jammer dat Wanja niet "gered" wilde worden. Het lijkt mij heel eng en erg om in een verlaten huis op de koude grond te moeten slapen. Wat dat betreft heb ik wel bewondering voor deze moedige kinderen, alhoewel zij natuurlijk vaak niet veel keus hebben (of, in Lizzy's geval, denken te hebben).

RELEASE NOTES:

op een stoeltje