Το δέκατο και τελευταίο τεύχος ερευνά διεξοδικά τη δίκη του Μπελογιάννη, ένα γεγονός που κατέδειξε την αδυναμία της κεντρώας παρέμβασης να επιδράσει αποφασιστικά στον πραγματικό εκσυγχρονισμό των θεσμών προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης και τους περιορισμούς της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος μετά την Εμφύλιο. Ο Μπελογιάννης δικάστηκε δύο φορές κατά τα έτη 1951-1952 με βάση τους Αναγκαστικούς Νόμους 509 και 375 "Περί κατασκοπείας". Παρά την παγκόσμια κινητοποίηση και συγκίνηση, το δικαστήριο καταδίκασε τον Μπελογιάννη και τρεις ακόμα συντρόφους του ομόφωνα σε θάνατο. Στο τεύχος γίνεται αναφορά στο ιστορικό και νομοθετικό πλαίσιο της δίκης, στα βαθύτερα αίτια και στις συνέπειες στον πολιτικό χώρο, ενώ περιέχεται μαρτυρία από συγκατηγορούμενο του Μπελογιάννη.