Make a Journal Entry

Καλλίπολη, 1915. Ο νεαρός Άλιστερ Τζον Τέιλορ είναι ένας από τους στρατιώτες του σώματος Άνζακ, που συμμετέχει στην κατάληψη των Στενών των Δαρδανελίων. Τα ίχνη του χάνονται μέσα στα χιλιάδες θύματα της μοιραίας απόβασης. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, η Βίκι, δισέγγονη του Άλιστερ, επισκέπτεται την Καλλίπολη, με την πεποίθηση ότι ο προπάππος της δεν έπεσε νεκρός στο πεδίο της μάχης αλλά επέζησε ως ο "ήρωας πολέμου Γκαζή Αλητζάν". Η κοπέλα, στην προσπάθειά της να αποδείξει την αλήθεια, θα βρει συμπαραστάτη τη σοφή θεια-Λευκή. Οι δυο γυναίκες, μέσα από τα παλιά γράμματα των δικών τους ανθρώπων, θα γυρίσουν πίσω σ΄ εκείνο το χειμώνα του 1915. Άραγε, η Βίκι θα καταφέρει να συμφιλιωθεί με το παρελθόν; Και τι ρόλο θα παίξει στη ζωή της ο γοητευτικός Τούρκος Αλή Οσμάν; Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για τον πόλεμο και τον απρόσμενο έρωτα που δε γνωρίζει σύνορα.

SPOILERS

Ένα σχετικά στατικό μυθιστόρημα, χωρίς πολλές εξελίξεις και ανατροπές, το οποίο όμως τονίζει με μοναδικό τρόπο την κραυγή αγωνίας μιας γυναίκας για την άδικη αιματοχυσία των πολέμων και ταυτόχρονα γράφει με αυστηρό και αντικειμενικό τρόπο για την τουρκική κουλτούρα και για τη θέση της Τουρκίας στην Ευρώπη γενικότερα.

Η Βίκυ φτάνει στην Καλλίπολη με σκοπό να βρει τον προπάπππο της, Άλιστερ Τζον Ταίηλορ. Στο χωριό Έτζεγιαγλασί η μορφή του Γκαζή Αλητζάν αγγίζει τα όρια του μύθου: πολέμησε στην Καλλίπολη, επέζησε, επέστρεψε στο χωριό του, παντρεύτηκε και ακόμη και μετά από χρόνια μετά τον θάνατό του το χωριό ακόμη τον μνημονεύει. Τελευταίος επιζών από την οικογένειά του στο χωριό η αδερφή του, θεια-Λευκή, υπερ-αιωνόβια πλέον, η οποία και κρατά στα χέρια της τη λύση για την εξαφάνιση του Άλιστερ Τζον Ταίηλορ.

Πράγματι σε ένα γύρισμα της τύχης, πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή της απόβασης των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών στην Καλλίπολη το 1915 (προσπερνάω το γεγονός που αναφέρει η συγγραφέας ότι το τάγμα των Νεοζηλανδών τυλίσχτηκε σε σύννεφο και εξαφανίστηκε –μέχρι και σήμερα θεωρούνται χαμένοι-, κάποιες πρώτες πληροφορίες για τη μάχη αυτή τις βρήκα εδώ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7 αλλά η εξαφάνισή τους, αν και υπάρχει σαν μύθος (;) ερμηνεία του δεν βρήκα πουθενά)), ο Νεοζηλανδός Ταίηλορ χάνει το δρόμο του μες στη μάχη και πέφτει πάνω στον ετοιμοθάνατο Αλή Οσμάν μπέη. Νέοι άνθρωποι και οι δύο, με οράματα και σχέδια για το μέλλον, πικραμένοι από το άδικο του πολέμου και την απομάκρυνσή τους από τις οικογένειές τους, ανταλλάσσουν κάποιες απόψεις και ο Ταίηλορ, χωρίς δισταγμό, παίρνει τη θέση του Αλή Οσμάν! Όπως γράφει και ο ίδιος στην τελευταία του επιστολή προς το σπίτι του: «Δε θα πεθάνω σε αυτόν τον πόλεμο! Αρνούμαι να πεθάνω. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μου! Όμως, από την άλλη, δεν έχω και καμιά επιθυμία να ζήσω...Δε θέλω ούτε να πεθάνω ούτε και να ζήσω» (σελ. 181). Έτσι λοιπόν του δίνεται η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει οριστικά και ριζικά τη ζωή του.

Η Βίκυ σοκάρεται όταν τα μαθαίνει αυτά από τη θεια-Λευκή αλλά το μυθιστόρημα δεν τελειώνει στην αποκάλυψη αυτήν. Γεννιέται μια φιλία ανάμεσα στις δύο γυναίκες και συζητούν για το πόσο άλλαξε η Τουρκία στους αιώνες, για τις διαφορές που επιβλήθηκαν από τον δαιμόνιο και ικανότατο Κεμάλ Ατατούρκ για τη βελτίωση της Τουρκίας ως χώρας και ως έθνους. Παρατηρήσεις ανθρωπιστικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, χωρίς να καταντούν δοκίμιο ή να κουράζουν με μακρυγορίες και τάχαμου διδάγματα. Όλα καλά όταν η Βίκυ γνωρίζει τον μακρινό της ξάδερφο και ανηψιό του Αλητζάν κι ερωτεύονται. Το βιβλίο κλείνει με την περιγραφή της επετείου που γίνεται ακόμη και σήμερα στο συγκεκριμένο σημείο προς τιμήν όσων Νεοζηλανδών και Αυστραλών στρατιωτών χάθηκαν σε εκείνη τη μάχη.

Τέλος έχω κάποιες ελάχιστες αντιρρήσεις ως προς τη μετάφραση. Δηλαδή στην περίπτωση ενός απογόνου του Αλητζάν αποδόθηκε το όνομά του ως Συννεφούλης! Θα μπορούσε κάλλιστα να μείνει αμετάφραστο με την τουρκική ονομασία και να μεταφραστεί μια φορά σε υποσημείωση. Χάνει σε αξία. Κάποιες εκφράσεις του στυλ «μωρέ», «άντε» κλπ. δεν ξέρω πώς αλλιώς θα τις μετέφραζα είναι η αλήθεια, άλλωστε η τουρκική είναι ποιητική γλώσσα και δύσκολα μεταφράζεται σωστά σε όλες τις διαστάσεις της.

Η συγγραφέας γράφει σωστά, ορθά, χωρίς υποκρισίες και χαϊδέματα. Εκφράζει τις απόοψεις του, στηλιτεύει όπου χρειάζεται, υποστηρίζει και επαινεί. Το βιβλίο το προτείνω για όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό από τα γνωστά μυθιστορήματα και θέλουν να σκεφτούν λίγο παραπάνω στην τόσο κοντινή μας και όμως άγνωστη στις πραγματικές της διαστάσεις χώρα, την Τουρκία.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Νά τος λοιπόν και πάλι ο Ατατούρκ, όπως και στους ανδριάντες, στις προτομές και στις φωτογραφίες που αντικρίζει παντού ο ξένος από την πρώτη κιόλας ημέρα της άφιξής του στην Τουρκία. Κι αν ακόμη οι δυτικοί διδάσκονται στα σχολεία τους πως επρόκειτο μάλλον για δικτάτορα που είχε επιβληθεί διά της βίας, με το να τον αντικρίζουν παντού –από τις στάσεις των ταξί μέχρι τα τουριστικά γραφεία, τα κουρεία, ακόμη και τα ίντερνετ καφέ- καταλήγουν στο συμπέρασμα πως στη χώρα αυτή αποτελεί θρύλο. Η αφοσίωση μιας ολόκληρης χώρας στο πρόσωπό του είναι κάτι το ολότελα ξένο σε έναν δυτικό κι όταν προσπαθεί να βρει ισοδύναμο στη δική του χώρα καταλήγει, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, σ’ έναν καλλιτέχνη της μουσικής ή σ’ έναν αστέρα του κινηματογράφου- πολύ ρηχή κουλτούρα που ενώ στην εφηβεία συμβάλλει στο να έχει κάποιος πρότυπο, αργότερα, στην ενηλικίωση, τον αφήνει έκθετο, χωρίς πρότυπο πια. Με αυτές τις βάσεις, λοιπόν, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που οι δυτικοί δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να συναισθανθούν τον ενθουσιασμό των Τούρκων για ένα νεκρό, για τις αξίες που αντιπροωπεύει τελικά ένας νεκρός. Κρίμα, γιατί το συναίσθημα αυτό έχει ιδαίτερη αξία και δεν μπορούν να το αναπληρώσουν ούτε οι θεραπείες, ούτε η γιόγκα, ούτε τα ροζ χαπάκια...» (σελ. 23-24).

«Οι Τούρκοι φροντίζουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτό που τους κάνει ισχυρούς είναι ότι ποτέ δεν είχαν αποικίες. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο των Τούρκων είναι το πείσμα, η προσπάθεια και η φιλοδοξία. Οι Τούρκοι δεν αντέχουν να είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Το νικηφόρο πνεύμα του Απελευθερωτικού Αγώνα προέκυψε από την παθιασμένη καρδιά αυτού του έθνους. Αυτή η φλόγα δε θα τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν» (σελ. 270).

«Και είμαστε ασύγκριτοι και σ’ ένα άλλο πράγμα: να μετατρέπουμε τους μικρούς θυμούς μας σε μεγάλα μίση και τις μικρές ελπίδες μας σε τεράστια οράματα. Στην ουσία όλοι οι πολιτισμοί που βρέχονται από αυτήν την καταπληκτική θάλασσα που λέγεται Μεσόγειος είναι λίγο πολύ έτσι αλλά μου φαίνεται πως εμείς οι Τούρκοι είματε οι πιο θερμόαιμοι. Βεβαίως στο δικό μας πολιτισμό το να είναι κανείς θερμόαιμος δε θεωρείται μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα. Η ψυχή μας παραμένει αιωνιώς παιδική, παθιάζεται με το παραμικρό και αρνείται να μεγαλώσει. Τι να κάνουμε, έτσι είμαστε...λίγο Βαλκάνιοι, λίγο Καυκάσιοι, αλλά κυρίως Μεσόγειοι» (σελ. 305-306).

«Νισάφι πια με αυτό το μασκαριλίκι! Ένας τρελός έριξε μια πέτρα στο πηγάδι και χίλιοι γνωστικοί προσπαθείτε να τη βγάλετε!» (σελ. 330).

«Ίσως αυτή η μελαγχολία για την οποία μιλάς να μοιάζει κάπως με τη δική μας κρίση ταυτότητας...Έχουμε το σώμα μας στα ανατολικά της Μεσογείου, το ένα μάγουλο στην Ευρώπη, το άλλο στην Ασία, τα μπράτσα μας στον Καύκασο και τα Βαλκάνια και τα πόδια μας στη Μέση Ανατολή» (σελ. 337).

Meet up

taxidiariko
feltre
tiffany1972
mauvesirene
mariakall
dreamy24
nebula7

Πήρα το βιβλίο από την "οικογενειακή" συνάντηση του Αυγούστου. Η Αθήνα έβραζε από τη ζέστη και οι λίγοι τολμηροί που την αψηφήσαμε περάσαμε, όπως πάντα, ωραία!
Μάζεψα όμως πολλά βιβλία καθότι με έπιασε μια πλεονεξία άλλο πράμα !!!

Προσπαθεί φιλότιμα το βιβλίο, δε λέω. Δεν ήξερα καθόλου για την Καλλίπολη και τη μάχη του Α' Παγκόσμιου πολέμου εκεί. Αλλά μετά τις ιστορικές λεπτομέρειες και τη σχηματική ιστορία δεν μένει δυστυχώς τίποτε. Κυλάει πολύ αργά, με κουραστικές αναφορές και όταν ξεκαθαρίζεται η ιστορία επιτέλους και μαθαίνουμε - καταλαβαίνουμε ποιος είναι ποιος, ξεκινά μια αμφίβολη και κάτω από την πίεση των γεγονότων ερωτική ιστορία η οποία μοιάζει να οδηγεί στο πουθενά.
Εκτός από την ιστορία όπου έμαθα για το μέρος και τη συμμετοχή του στον πόλεμο δεν μου έμεινε τίποτε άλλο πέρα από τα συνεχή και άκρως κουραστικά "μωρέ" της γιαγιάς. Ίσως στο πρωτότυπο ήταν το "μπρε" των τούρκων που αποδόθηκε έτσι αλλά θεωρώ ατυχή την μετάφραση αυτής της λέξης σε "μωρε".
Όταν γυρίσω από τας διακοπάς θα προωθήσω το βιβλίο στην αγαπητή μου feltre που διακοπεύει επίσης.

Μου το έδωσε σήμερα ένα πουλάκι...

σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με το πουλί μας. Να προσθέσω πως τα γράμματα μου φάνηκαν κάπως φλύαρα. Στα συν του μετράω το μήνυμα που δίνει, πως σε ένα πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές.

Στην επόμενη.

Η επόμενη το πήρε στο χτεσινό άτυπο μιτάπ. Υπόσχεται να το διαβάσει το συντομότερο, μια και έχουν ξαναρχίσει να συσσωρεύονται νέα ρινγκ... :-)

Το διάβασα μέσα σε 4 μέρες. Παρόλο που, ταυτόχρονα, άκουγα μουσική σχεδόν καθ' όλη την ανάγνωσή του, μου άρεσε πολύ.
Αυτή τη φορά δε με ξένισαν τόσο οι ιστορικές λεπτομέρειες που παρατίθενται, αλλά κατάφερα κι εστιάστηκα σε αυτά που παρουσίασε τόσο όμορφα ο panost, καθώς και στον έρωτα που γεννήθηκε μεταξύ της Βίκι και του γοητευτικού δικηγόρου (δεν θα πω περισσότερα, για να μη χαλάσω την ατμόσφαιρα :-Ρ )

Θα επικοινωνήσω με τη mauvesirene, μια και είναι η επόμενη στη λίστα.

Χέρι με χέρι από την αγαπητή TIFFANY την οποία ευχαριστώ για τον κόπο της να κατέβει στο εμπόλεμο Σύνταγμα, από το οποίο μόνο η πλατεία θα απομείνει στο τέλος. Για να δώ ....... Μια μάχη ..... παλιά σεντούκια ..... επιστολές στο κείμενο .......... κάποιος ψάχνει το μακρυνό παρελθόν ...... Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει ....... Για να δούμε.

Σύνοψη : Μια νεοζηλανδέζα βρίσκει το νόημα της ζωής και τον έρωτα μαζί με τα ίχνη του προπάππου της στα παράλια της Τουρκίας! Ουπς! Η συγγραφέας χρησιμοποιεί το υλικό που φιλότιμα έχει μαζέψει από τις πηγές για την μάχη της Καλλίπολης για να στήσει το αφήγημά της, που διαδραματίζεται στην σημερινή Τουρκία. Είναι ακόμα ένα ιστορικό μυθιστόρημα που η έρευνα "βαραίνει" πάνω στους χαρακτήρες και την πλοκή. Ο βασικός χαρακτήρας η ψυχολόγος Βικυ από την Νέα Ζηλαδία έχει φάει κόλλημα με την ιστορία του προπάππου της και αυτό έχει "καθηλώσει" όλη της την ζωή, τα πάντα περιμένουν πρώτα να λυθεί αυτό τα ζήτημα! Ελεος! Πόσοι από σας γνωρίζετε τα ονόματα και των δύο προπαππούδων σας? Εντελώς αναληθοφανές - κατά την ταπεινή μου άποψη! Οσο για την πλοκή έχω μια προσωπική αντιπάθεια για τα μυστήρια που βρίσκονται στο παρελθόν, η για να το πω καλύτερα προτιμώ τα μυθιστορήματα με το αντικείμεο της αγωνίας, του σασπένς, να είναι στο τι θα γίνει μετά, στο μέλλον. Μόνο τα εξαιρετικά αστυνομικά δικαιολογούν το ερώτημα "τι πραγματικά έγινε στο παρελθόν" . Απομένει από το μυθιστόρημα η αντιπολεμική κραυγή και η προσπάθεια της συγγραφέως να προβάλει με τα ωραιότερα χρώματα την πατρίδα της, την σημερινή Τουρκία.

εγώ το έχω. Δεν μπόρεσα να το διαβάσω και το έδωσα στην επόμενη dreamy24 εχθές το βράδυ (19/7/2013)

στα χέρια μου , θα επανέλθω με σχόλια!
Δυστυχώς θα συμφωνήσω σε πολλά σημεία με τους προηγούμενους.
Ωραία που έμαθα κάτι για την μάχη στην Καλλίπολη ,για τις συνθήκες , για τους συμμετέχοντες. Τα γράμματα τα βρήκα λίγο φλύαρα , με κούρασαν . Η περιγραφή των συνηθειών των ντόπιων και δή των φαγητών τους ενδιαφέρουσα , η ερωτική ιστορία που ξεκινά προς το τέλος του βιβλίου χλιαρή και καθυστερημένη . Καλό το βιβλίο , απλά δεν με ενθουσίασε. Θα περάσει στα χέρια της επόμενης του ρίνγκ, Nebula!

Συνεχίζοντας το ταξίδι του,έφτασε και στα χέρια μου. Θα διαβαστεί πρίν επιστρέψει στον νόμιμο ιδιοκτήτη.

Περίεργη μετάφραση.Όπως ανέφεραν κι άλλοι,αν και δεν γνωρίζω Τουρκικά,η απόδοση του κειμένου είναι μη ρέουσα,ίσως προσπαθώντας να αποδώσει κάποια ιδιωματική γλώσσα.Η υπόθεση εππίσης δεν είναι ιδιαίτερα συνεπής,υπάρχουν ανακολουθίες και αντιφάσεις. Ο κεντρικός πυρήνας της υπόθεσης καλός σαν ιδέα,με πολύ μέτρια απόδοση.
Επιστρέφει στον ιδιοκτήτη.

Επεστράφη. Ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή σας! :)

Από τη συνάντηση που είχαμε στην Αδριανού 52!

Δεν ειχα διαβασει ποτε σχετικο βιβλιο με τα δρωμενα σε αυτον τον τουρκικο κολπο.Ωραιος τροπος γραφης,λιγο στη μεταφραση καποιες φρασουλες κι εκφρασεις μπορουσαν να ειχαν κοπει και στο τελος της ιστοριας δεν ηταν και απαραιτητο να υπαρχει το κλασσικο χαπι εντ.Ηταν λιγο προβλεψιμο πως θα ερωτευτουν τα παιδια-μας πεταξε για αντιπερισπασμο ενα Μεχμετ,αλλα μεχρι εκει!-Πολυ καλο το θεμα ομως και προς το τελος,οι αναφορες προς τα κρυμμενα αληθινα γεγονοτα,πολυ κοντα στην πραγματικοτητα.

Το βιβλίο απελευθερώθηκε. Ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή!

Καλό ταξίδι!