NBD|Biblion recensie
De nieuwe roman van Rushdie (1947) zit vol sagenrijke familiegeschiedenissen. Personen worden helden, helden worden aards. Soms krijgen ze mythische proporties, met name popzangeres Vina die als een rockende, scheldende, betoverende, copulerende hemelse nimf de rode draad van het boek vormt. In het begin wordt zij verzwolgen door de aarde en sterft. De roman bestaat niet alleen uit een orfische zoektocht naar haar levensverhaal, maar uit een aaneenrijging van ware en overdrachtelijke cataclysmen. Naast Vina zijn er nog twee hoofdrolspelers, beiden haar minnaars. Eén, de ik-figuur, is fotograaf, de ander musicus-componist. Met (pop)muziek als permanente ondertoon trekt Rushdie al zijn erudiete en verhalende registers open, met veel taalknutselarij en woordspelletjes, als in een verbaal multimedia circus. Daarnaast speelt nog een tiental personen, veelal familieleden, een hoofdrol. Schijn en werkelijkheid, normaal, abnormaal en paranormaal, liefde en muziek worden in een diabolische taalstroom vervlochten. Rushdie schept een platform voor de roman maar ondergraaft tegelijk de grond onder de voeten van de lezer. Goed vertaald.
(Biblion recensie, B.C. Meulenbeld.)