Περιγραφή

«…Δεν μπορώ να σας συμβουλέψω ως δήμαρχος. Επιτρέψτε μου να σας συμβουλέψω ως φίλος και θα σας πω τούτο. Αυτό είναι που ξέρω για τη ζωή. Έχω μάθει πως δεν υπάρχει πολλή αγάπη στον κόσμο ώστε να τη σπαταλούμε. Ούτε σταγόνα δεν επιτρέπεται να πηγαίνει χαμένη. Αν είμαστε τυχεροί και τη βρούμε, ανεξάρτητα από το πού θα τη βρούμε, θα πρέπει να τη φυλάξουμε και να την απολαύσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε, για όσο πιο πολύ μπορούμε, μέχρι και το τελευταίο φιλί…»

Σε μια καθωσπρέπει μα μάλλον ξεχασμένη γωνιά της Βαλτικής, ο καλός δήμαρχος Τάιμπο αδυνατεί να εκφράσει την αγάπη του στην κυρία Στόπακ ώσπου, μια μέρα, εκείνη ρίχνει κατά λάθος το μεσημεριανό της μέσα σε ένα σιντριβάνι και, από εκείνη τη στιγμή, οι ζωές τους πλέον δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες…

«Ένα βιβλίο σπάνιας ευαισθησίας. Στις σελίδες του συμπυκνώνει σκέψεις και συναισθήματα που μας αγγίζουν όλους»
Μπήλιω Τσουκαλά, Δημοσιογράφος

«Υπέροχο! Πραγματικά αξιαγάπητο, αισιόδοξο, πρωτότυπο και καλογραμμένο. Tο πιο γοητευτικό βιβλίο που διάβασα τον τελευταίο χρόνο!»
Τζόαν Χάρις, συγγραφέας του best seller KAYTH ΣΟΚΟΛΑΤΑ




O 46χρονος αρθρογράφος Andrew Nicoll, παντρεμένος και πατέρας 3 παιδιών, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί δημιουργικά τις χαμένες ώρες μέσα στο τρένο γράφοντας ένα βιβλίο. H Aγία Bαλπουρνία, προστάτιδα της πόλης του Nτοτ, σύμφωνα με την ιστορία του, φαίνεται ότι έβαλε το χεράκι της και το παρθενικό ταξίδι του Andrew στον κόσμο της λογοτεχνίας ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Kέρδισε για το βιβλίο του «O καλός Δήμαρχος» το Bραβείο του Kαλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα στη Σκοτία και ξεπουλάει ήδη σε 22 χώρες.

Το βιβλίο μου κίνησε το ενδιαφέρον με το που μου ήρθε το δελτίο τύπου του εκδοτικού μου Οίκου. Μου δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν διάβασα μία συνέντευξη του συγγραφέα, που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις γιατί αναγνώρισα έναν ενθουσιασμένο σαν μικρό παιδί για το ότι το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε (και μάλιστα σκίζει με ένα βραβείο στη Σκωτία και μετάφραση σε 22 χώρες)παρόλο που το απέρριπταν συνεχώς επί δύο χρόνια. Ίσως ταυτίστηκα και λίγο μαζί του. Είναι κι αυτός παντρεμένος πολλά χρόνια με την highschool sweetheart του και έχει δύο παιδιά και είναι απίστευτα ενθουσιασμένος κατ' αρχήν π[ου έγραψε ένα βιβλίο. Το βιβλίο λοιπόν το αγόρασα και μου το υπέγραψε στην παρουσίασή του στην Ελλάδα στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου όπου όλες οι παραπάνω σκέψεις μου βγήκαν αληθινές και γνώρισα έναν πραγματικά καλό άνθρωπο περίπου σαν το δήμαρχο του.

Για το βιβλίο τώρα: Δεν ξέρω αν επηρεάστηκα από τη γενική αντιμετώπιση ενθουσιασμού που έβλεπα από όσους είχαν διαβάσει το βιβλίο. Δεν το πιστεύω γιατί συχνά έχω πολύ διαφορετική άποψη από αυτήν των πολλών για βιβλία που και πολύ πούλησαν και αριστουργήματα θεωρήθηκαν. (Μην αρχίσουμε τώρα με το μ.Χ. του Αλεξάκη, το Φύλακα στη σίκαλη του Σάλιντζερ, τον Κώδικα Ντα βίντσι του Μπράουν κλπ.)Το σίγουρο είναι ότι το βιβλίο με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες για το πόσο διαφορετικό είναι. Διαφορετικό με την αίσθηση μίας άλλης εποχής, μίας άλλης ηθικής, μίας άλλης αισθητικής. Όχι τέτοιας σαν αυτή που θα αρέσει στους περισσότερους σύγχρονους. Δεν πάυει να είναι ένα παραμύθι. Κυρίως δεν παύει να είναι μία ιστορία αγάπης από αυτές ίσως που κάποιοι θα χαρακτήριζαν άρλεκιν. Όμως πιστέψτε με δεν έχει καμία σχέση με άρλεκιν. Είναι τόσο ειλικρινές βιβλίο, με τέτοια ατμόσφαιρα και τρόπο γραφής, που κάνει την ερωτική ιστορία, λογοτεχνία και όχι παραλογοτεχνία. Και μάλιστα λογοτεχνία με ιδιαίτερο ύφος. Το βιβλίο έχει κάτι από την ατμόσφαιρα των ταινιών "Σινεμά ο Παράδεισος", "Σοκολά" και η "Ζωή είναι ωραία". Κάτι από το παραμυθένιο αλλά αληθοφανές ύφος των ταινιών του Κάπρα που σε κάνει να οδηγείσαι όχι με διδακτικό ύφος αλλά με απτές αποδείξεις στο συμπέρασμα ότι η ζωή είναι μικρή, και η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα σ' αυτή. Ότι οι καλοί άνθρωποι δικαιούνται να κάνουν λάθη χωρίς να παύουν να είναι καλοί άνθρωποι. Και όλα αυτά μέσα από φαινομενικά ασήμαντε συνεχείς περιγραφές καθημερινότητας που διακόπτονται από μεταφυσικά πράγματα που δεν έρχονται σε αντίθεση με το ρεαλισμό της καθημερινότητας. Μία γενειοφόρος άσχημη αγία είναι η αφηγήτρια Αγία Βαλπουρνία, ένας θίασος φαντασμάτων εμφανίζεται αρκετές φορές, αλλά τίποτα δε φαίνεται εξόφθαλμα εξωπραγματικό.
Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε δεκαοκτώ μήνες σε ένα τρένο το οποίο χρησιμοποούσε ο συγγραφέας για να πηγαίνει και να γυρίζει από τη δουλειά του. Και κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό φαίνεται στο βιβλίο. Αυτή η κατάσταση της ίδιας επαναλαμβανόμενης μικρής κίνησης, της απραξίας ενός ταξιδιού, των πολύ περιορισμένων γεγονότων που όμως μετά βεβαιότητας στο τέλος θα σε έχουν φτάσει κάπου τόσο πολύ μακριά από εκεί που ξεκίνησες. Έτσι πάει το βιβλίο. Σε σημεία δείχνει - και είναι- αρκετά στατικό, με τεράστιες περιγραφές καθημερινότητας, με ασήμαντες λεπτομέρειες αναλυτικά παρουσιασμένες που δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο εκτός ίσως από την ατμόσφαιρα. Οι ήρωες παρουσιάζονται εξονυχιστικά (δεν είναι και πολλλοί για ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων). Οι καταστάσεις δείχνουν να διαιωνίζονται και να κάνουν κύκλους. Μέχρι λίγο πριν το τέλος. Οι τελευταίες 50 σελίδες δε μου άρεσαν. Το βιβλίο είναι σαν να παίρνει μία απότομη επιτάχυνση και τα γεγονότα να είναι καταιγιστικά (είναι απλώς δύο μέρες από τις ζωές των ηρώων) που τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους. Φέρνουν κάθαρση βέβαια, φέρνουν με περίεργο τρόπο αυτό που όλοι περίμεναν από τις πρώτες σελίδες, χωρίς όμως να είναι το κλασσικό χάππυ εντ του παραμυθιού. Ίσως γι' αυτό να το έκανε ο συγγραφέας με αυτόν τον τρόπο. Ήθελε βία για να συμβεί κάτι που επί επί τετρακόσιες πενήντα σελίδες οι ήρωες αρνούνταν να κάνουν.
Είναι από τα καλύτερα , πιο ιδιαίτερα και πιο συναισθηματικά βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Θα το κρατήσω (έχει εξάλλου και αφιέρωση σε μένα). Ίσως όμως το δανείσω σε κάποιον γνωστό που θα μου το ζητήσει αν είμαι σίγουρος ότι θα το πάρω πίσω.

Στη φωτό από την παρουσίαση. Στο βάθος της ουράς κι εγώ!