Στη συλλογή αυτή αντιπροσωπεύονται με τα καλύτερα διηγήματά τους δέκα γνωστοί συγγραφείς που καλλιέργησαν και τελειοποίησαν τη λογοτεχνία του εγκλήματος (Crime literature), όπως την ονόμασαν οι πρώτοι δημιουργοί της. Πρώτος αντιπροσωπεύεται στο είδος αυτό ο Έντγκαρ Άλαν Πόε με "Το κλεμμένο γράμμα", που δείχνει πόσο ικανός ήταν να χρησιμοποιεί την ψυχολογία στην εγκληματική έρευνα. Ακολουθεί ο Γουίλκι Κόλλινς με "Το χαλινάρι", κάνοντας εντυπωσιακή χρήση της νομικής επιστήμης στα περιορισμένα όρια ενός διηγήματος. Εδώ είναι η Άγκαθα Κρίστι, με την αριστουργηματική νουβέλα της, "Η βίλα Φιλομηλα", ένα σύγχρονο υπόδειγμα του "τέλειου εγκλήματος" και της ψυχολογικής ανάλυσης των χαρακτήρων της. Η ισάξιά της Ντόροθυ Σέγιερς, αντιπροσωπεύεται από το "Μια εικόνα στον καθρέφτη", που ξεγελάει τον αναγνώστη της τη στιγμή ακριβώς που νομίζει πως του φανέρωσε το κλειδί της υπόθεσης.
Αλλά και τα διηγήματα, στη συλλογή αυτή, του Στήβενσον, του Τσέστερτον, του Μπράμα και του Νοξ κινούνται στην ίδια γραμμή της τεχνικής και της αφηγηματικής τελειότητας και φυσικά του μυστηρίου και της αγωνίας.
(από το οπισθόφυλλο)

[εκδόσεις Γλάρος, μετάφραση: Δημήτρης Κωστελένος]

Το βιβλίο αυτό είναι δώρο από τον Singularity2007, το ταίρι μου στο Ballyclaus 2009! Ευχαριστώ!

1) Το βιβλίο ξεκινάει με «Το κλεμμένο γράμμα» του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο αδύναμα/ανιαρά του Πόε (το είχα διαβάσει ήδη σε άλλο βιβλίο, το ξαναδιάβασα και τώρα μπας και αλλάξω γνώμη, αλλά όχι).
2) Συνεχίζεται με «Το χαλινάρι» του Γουίλκι Κόλλινς που είναι εντελώς αποτυχημένο, και δεν ξέρω αν ο φόνος είναι τέχνη, αλλά αυτό το κείμενο είναι πολύ κρίμα να βρίσκεται σε αυτή τη συλλογή.
3) Τρίτο στη σειρά το «Ήταν δολοφονία;» του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον, ίσως το καλύτερο της συλλογής, ίσως το περισσότερο φιλοσοφικό και αυτό που αφήνει τον αναγνώστη να φανταστεί περισσότερο από όσα δείχνει.
Συνεχίζουμε:
4) Γκίλμπερτ Κέηθ Τσέστερτον: «Ο άνθρωπος στο δρομάκι». Δεν είναι άσχημο, αλλά είναι φαφλατάδικο.
5) Έρνεστ Μπράμα: «Το φάντασμα του Μεγάρου Μάσσινγκαμ». Θα μπορούσε να είναι πιο συνοπτικό. Αλλά είναι ενδιαφέρον. Και θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, νομίζω.
6) Φάδερ Ρόναλντ Νοξ: «Λύση με επιθεώρηση». Υπερβολικό, αλλά ενδιαφέρον. Υποθέτω πως ο συγγραφέας πρώτα σκέφτηκε το κόλπο του φόνου και ύστερα προσπάθησε να φτιάξει μια ιστορία να τον εντάξει. Αλλά ίσως έτσι να γίνεται πάντα.
7) Αγκάθα Κρίστι: «Η βίλα "Φηλομήλα"». Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει!
8) Τζων Ροντ: «Η απατηλή σφαίρα». Έλεος! Πόσο υπερβολικά φτιαχτή μπορεί να είναι μια ιστορία; Αν μου έλεγε κάποιος πως έγινε στην πραγματικότητα, θα τον πίστευα. Αλλά δεν έχει τίποτα το όμορφο ως λογοτεχνικό κείμενο.
9) Ντόροθυ Λητζ Σέγιερς: «Μια εικόνα στον καθρέφτη». Όχι τίποτα ενδιαφέρον ή ανατρεπτικό, απλώς διαβάζεται για να περάσει η ώρα.
10) Μίλιουαρντ Κέννεντυ: «Αχρείαστος φόνος». Για κάποιο μυστήριο λόγο φαινόταν πού θα κατέληγε, ήταν και αρκετά μπλα-μπλα, οπότε δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη.

Γενικά μια μέτρια συλλογή.

Απελευθέρωση στη συνάντηση για τα κάλαντα!