Είχα εδώ και πολύ καιρό αυτό το βιβλίο στη wishlist μου... Και μου το χάρισε ένας άνθρωπος στον οποίο είχα τρελή συμπάθεια πριν καν γνωριστούμε!
Λατρεμένε karjim, θεωρώ εαυτόν την υπερτυχερή του φετινού BallyClaus!!! Δε θα μπορούσε να είναι ευτυχέστερη η συγκυρία. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ, για το υπέροχο πακέτο που έφτιαξες για μένα, με τα βιβλία και όλα τα καλούδια, αλλά και για το καταπληκτικό βράδυ που περάσαμε στο μπαλκόνι σας!

Το βιβλίο αν και μεγάλο τυπικά σε σελίδες διαβάζεται πολύ εύκολα, δεν κουράζει και δεν κάνει "κοιλιά". Η συγγραφή του είναι απλή σχετικά, χωρίς πολλά στολίδια και ίσως αυτό το κάνει ακόμα πιο ευχάριστο στην ανάγνωση.
Η ιστορία ξεκινάει πολύ χαλαρά και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η γνωριμία μας με τους χαρακτήρες. Φυσικά, η αναφορά του φόνου τόσο απλά, ψυχρά και χωρίς ιδιαίτερο συναίσθημα σοκάρει,μιας κ γίνεται τόσο νωρίς. Από τη στιγμή λοιπόν που ένα τόσο κύριο γεγονός αποκαλύπτεται, η αγωνία που δημιουργείται έχει να κάνει με το ποιος θα είναι το θύμα.
Οι περιγραφές των χαρακτήρων, των μαθημάτων, της φοιτητικής ζωής αλλά και της ζωής της μικρής πόλης γύρω από το κολλέγιο είναι πραγματικά εξαιρετικές. Μαθαίνουμε πραγματικά τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τις σχέσεις μεταξύ τους, βλέπουμε πόσο περίεργοι είναι, πόσο ιδιαίτεροι κ γι'αυτό η κατάληξή τους μας φαίνεται ακόμα πιο δραματική μάλλον. Ο χωρισμός του βιβλίου σε μέρη είναι ιδιαίτερα πετυχημένος, χωρίζεται σε κρίσιμα σημεία και όταν ξεκινάει το επόμενο μέρος, η συγγραφέας δεν κρίνει απαραίτητο να συνεχίσει αμέσως, αλλά δίνει την εξέλιξη με την ησυχία της, με ένα τρόπο κ ρυθμό δικό της, χωρίς να επιβάλλεται από μια τυπική ροή.
Η κλιμάκωση είναι επίσης πολύ προσεγμένη αν και όχι πάντα ομαλή (κάτι που την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα). Ιδιαίτερα προς το τέλος, οι εκπλήξεις είναι μεγάλες και οδηγούν σε ένα έντονο φινάλε. Ο επίλογος του βιβλίου είναι μια ήρεμη αφήγηση για το τέλος της ιστορίας το οποίο μιλάει κ για το μέλλον των ηρώων.
Ακόμα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, ακόμα ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Luz που μου το δάνεισε. :-)


-----Spoiler Alert-----
Ο τρόπος αφήγησης των θανάτων του βιβλίου είναι εξαιρετικός για πολλούς λόγους: κάθε περιγραφή είναι διαφορετική, με κορυφαία αυτή του φόνου του Μπάνι, όπου ενώ υπάρχει ένα υπονοούμενο για το πώς ακριβώς έγινε, 200 σχεδόν σελίδες μετά μαθαίνουμε κι άλλες λεπτομέρειες που αναιρούν πολλά. Η αυτοκτονία του Χένρι στο τέλος είναι ανάλογη του χαρακτήρα που έχει χτίσει η συγγραφέας, μια πράξη μυστήρια, ανιδιοτελής αλλά κ μεγαλοπρεπής, ενώ η επιμονή του να μείνει στη ζωή για 12 ακόμα ώρες δείχνει τη δύναμη του χαρακτήρα μέχρι την τελευταία στιγμή. Τα συναισθήματα κ το ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στον Ρίτσαρντ κ την Καμίλα είναι ενδιαφέρον αλλά αναφέρεται πολύ διακριτικά, ίσως ένα δείγμα του πόσο "πνιγμένο" ήταν από τα γεγονότα. Οι περιγραφές των αδυναμιών των χαρακτήρων είναι επίσης υπέροχες: το πάθος για αλκοόλ, οι δοκιμές με ναρκωτικά που οδηγούσανε σε βραδιές περίεργες κ μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ακόμα κ η μεθυστική επίδραση των αρχαιοελληνικών τελετών είναι δοσμένες με έναν τρόπο ιδανικό, χωρίς υπερβολικές λεπτομέρειες.
Ιδιαίτερα έντονο κ φορτισμένο είναι το κομμάτι όπου όλοι πηγαίνουν στο σπίτι των γονιών του Μπάνι για την κηδεία. Όλη η αμηχανία, οι ενοχές, η ένταση κ η υποκρισία που καμιά φορά δεν αντέχουν είναι καταπλητικά γραμμένα κ προσαρμοσμένα στους χαρακτήρες του καθενός.