Στην χώρα των ανδρών
Χισάμ Ματάρ

Εκδόσεις Ίνδικτος, 2007. ISBN 978-960-518-310-3.
Μετάφραση: Ξενοφών Κομνηνός
Τίτλος πρωτοτύπου: In the Country of Men, Hisham Matar.

Από το οπισθόφυλλο:
"Ένα ζεστό πρωινό στην Tρίπολη της Λιβύης, το καλοκαίρι του 1979, ο εννιάχρονος Σουλεϊμάν ψωνίζει με την μητέρα του στην αγορά. O μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές όμως ο Σουλεϊμάν είναι σίγουρος ότι μόλις τον είδε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φορώντας γυαλιά ηλίου. Aλλά γιατί δεν νεύει προς το μέρος τους; Γιατί δεν επιστρέφει σπίτι, ενώ γνωρίζει ότι η μαμά καταρρέει;
Ψίθυροι και φόβοι κυριεύουν τον Σουλεϊμάν: ο πατέρας του καλύτερού του φίλου εξαφανίζεται και λίγο μετά ανακρίνεται σε απευθείας μετάδοση από την κρατική τηλεόραση· ένας άγνωστος άνδρας εμφανίζεται κάθε πρωί έξω απ’ το σπίτι τους και κάνει παράξενες ερωτήσεις· και, ξαφνικά, η μητέρα του καίει όλα τα βιβλία του μπαμπά. O Σουλεϊμάν νιώθει σαν να γκρεμίζεται το σπίτι τους παρασέρνοντας όλα τα μυστικά που κρύβονται σ' αυτό.
Mε απέριττο τρόπο ο Χισάμ Ματάρ κατορθώνει να δώσει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Mια βαθύτατα αληθινή ιστορία αγάπης και προδοσίας που εμβαθύνει στα ζητήματα της ανθρώπινης βαναυσότητας, της σκληρότητας, αλλά και της άδολης συγχώρεσης.
Yποψήφιο για βραβείο Booker 2006 (Mεγάλη Bρετανία)."

Δίαβασα το Στην χώρα των ανδρών στο αγγλικό πρωτότυπο. Με είχε εντυπωσιάσει, επειδή παρουσιάζει ένα άκρως πολιτικό θέμα μέσα από το πρίσμα μιας οικογενιακής κρίσης. Παρουσιάζοντας το πολιτικό δράμα της χώρας του από την ματιά ενός μικρού αγοριού που προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται μέσα στο σπίτι, μεταξύ την μητέρα και τον μπαμπά του, ο Χ. Ματάρ καταφέρνει να μας δείξει πως είναι η ζωή για έναν λαό που κυβερνάται απόλυτα για πολλές δεκαετίες από έναν αδιάλλακτο καθεστός. Δεν καταφεύγει σε έυκολες εξάρσεις, δεν προσπαθεί να καταγράψει τις αδικίες. Παρουσιάζει μία καθημερινότητα, και μέσα από την οπτική ματιά ενός παιδιού απλά και καθαρά αντιλαμβανόμαστε το υπαρξιακό δίλημμα των πολιτών στην χώρα αυτή.
Ενώ το 'επαναστατικό' 'δημοκρατικό' και 'σύγχρονο' καθεστός προσπαθεί να πείσει τους πολίτες της χώρας για τις προοδευτικές αρχές του, οι άντρες στην Λιβύη παραμένουν ίδιοι όσον αφορά την πατριαρχική τους αντίληψη προς τις γυναίκες, και φεουδαρχική στην αντίληψη όσον αφορά την ελευθερία λόγου του λαού υπό τον 'άρχοντα' τους. Το οικογενιακό δράμα που βιώσε η μητέρα του Σουλεϊμάν δεν είναι παρά μία αντιγραφή του μαρτύριου που θα υποστεί ο πατέρας του Σουλεϊμάν από την δικτατορία του Μοάμαρ Καντάφι.

bookray:

Συμμετοχές:
- taxidiarikopoul
- evablue
- helena100
- lessalive
- Kermit60
- panost
- StrangeEmily
- GLAROS
- vassilka
- bellivas (Κρήτη)- <--- το βιβλίο ταξιδεύει προς εδώ
- elenimix (Πάτρα) ;;
- (το όνομα σας εδώ εάν ενδιαφέρεσθε)
- και ο τελευταίος το απελευθερώνει!

Σημειώσεις:
Θα προτιμήσω να οργανώσω την λίστα βάσει την γεωγραφική τοποθεσία των αναγνώστων (όπως έχω κάνει και με τα προηγούμενα Bookrings μου).
Οι γενικοί κανόνες που ισχύουν:
-- Ενημερώστε την σελίδα του βιβλίου **μόλις** παραλάβατε το βιβλίο, και επίσης πριν το παραδώσετε/στείλετε στον επόμενο αναγνώστη.
Ελπίζω ότι θα αφήστε και κάποιο σχόλιο για το πως σας φάνηκε το βιβλίο. Αυτό μπορείτε να το κάνετε οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και όταν έχει φύγει το βιβλίο από τα χέρια σας (μέσω της δυνατότητας "edit journal entry", προσθέτοντας σε προηγούμενη σας καταχώρηση).
-- Προσπαθήστε να διαβάσετε το βιβλίο εντός 2 μηνών, για να μην 'κολλήσει' η σειρά. Εάν το κρατήστε το βιβλίο περισσότερο από 3 μήνες θα σας σκουντήξω!
-- Εάν θα χρησιμοποιήστε τα Ελ-Τα προτιμώ να στείλετε το βιβλίο συστημένο.
(Δεν μπορώ να εξηγήσω το φαινόμενο, από την εμπειρία μου φαίνεται ότι τα βιβλία χάνονται *πολύ* εύκολα μέσω των τοπικών ταχυδρομικών υπηρεσιών. Ελπίζω να καταλήγουν τα βιβλία σε βιβλιόφιλους, τουλάχιστον.)

Αύριο Κυριακή 31/1 στην κοπή της πίτας στο Singles OBCZ, ξεκινάει το bookray, με την evablue.

Τελικά το bookray ξεκίνησε με μένα και θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Πήρα το βιβλίο στη συνάντηση για την κοπή της πίτας του 2010 στο Cafe Singles. Θα το παραδώσω στην evablue μετά.

Ενδιαφέρον βιβλίο γραμμένο επίπλαστα απλοϊκά μέσα από τα αθώα και αφελή μάτια ενός παιδιού. Επιβεβαιώνει πόσο σκληρός μπορεί να είναι ο κόσμος των παιδιών και πόσο ρευστή έννοια είναι τελικά η πίστη στα ιδανικά και η προδοσία. Πολύ καλή γραφή, λογοτεχνική αν και οι περιγραφές γίνονται από ένα παιδί, εξαιρετικές μεταφορές και παρομοιώσεις. Το μόνο που δεν με τράβηξε ήταν η ατμόσφαιρα του μη ευρωπαϊκού κειμένου. Με το τελευταίο εννοώ αυτόν τον "άλλο" κόσμο των μουσουλμανικών χωρών και συνηθειών, απόρροιας της συγκεκριμένης κουλτούρας.
Το βιβλίο θα συνεχίσει το ταξίδι του κατευθυνόμενο προς helena100.

Έφτασε τελικά στα χέρια μου, παρέα με έναν χειροποίητο σελιδοδείκτη από το Cape Town! Ευχαριστώ πολύ taxidiarikopoul και okyrhoe. Το ξεκινάω σύντομα.

Κλείνοντας το βιβλίο σκεφτόμουν ότι δίνει πολύ λίγο την εικόνα της Λιβύης - ότι είναι περισσότερο η κατάσταση μιας χώρας υπό αυταρχικό καθεστώς και λείπουν οι ιδιαιτερότητες της χώρας. Σιγά σιγά όμως μου ήρθαν στο μυαλό λεπτομέρειες που είχα παραβλέψει, όπως η μετάδοση των ανακρίσεων από την τηλεόραση και η οθόνη με τα λουλούδια, ο φούρναρης με τη "δεύτερη δουλειά", η επιστράτευση για τον πόλεμο με το Τσαντ - όλα αυτά και ίσως κι άλλα που δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει μεταφέρθηκαν "υπογείως" μέσα από το πρίσμα της οπτικής του μικρού αφηγητή. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα ένα κάπως ευρύτερο πολιτικό υπόβαθρο στην ιστορία και κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για την αντίσταση στο καθεστώς (κάπου αναφέρεται ότι σκοτώθηκαν φοιτητές, χωρίς καμιά άλλη πληροφορία για το συμβάν) αλλά από ότι φαίνεται αυτά ξεπερνούσαν το σκοπό του βιβλίου. Η αίσθηση της κατάστασης στη χώρα πάντως υπάρχει.

Αυτό που περισσότερο με εντυπωσίασε ήταν η ψυχογραφία του μικρού. Ναι, είναι μικρομέγαλο και αντιπαθητικός μέχρι το τέλος αλλά μου άρεσε πολύ ο τρόπος που παρουσιάζεται η σχεδόν τραγική πορεία του από προδοσία σε προδοσία, η χειραγώγησή του από τους "άνδρες" αλλά και από την ίδια του τη μητέρα, η απόδειξη του ότι η καταπίεση οδηγεί σε περισσότερη καταπίεση. Σαν μια σειρά από ματριόσκες που περικλείουν τις μικρογραφίες τους - η θέση του ατόμου υπό το καθεστώς, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία και την οικογένεια, η θέση του αδύναμου απέναντι στον δυνατότερο. Θυμηθείτε τη σκηνή με τον ζητιάνο.

Ενδιαφέρον και ιδιαίτερο βιβλίο, ευχαριστώ πολύ okyrhoe που ξεκίνησες το ray.

(εικόνα από το morguefile http://www.morguefile.com/download/?id=64716)

ΕΤΑ 14/6/10: Ταχυδρομήθηκε σήμερα στην helena100. Καλή ανάγνωση

ασφαλώς στα χέρια μου. περισσότερα αφού το διαβάσω. ευχαριστώ που μου το έστειλες!

έφυγε με το ταχυδρομείο για την lessalive.

---------------------------------------------
Ενδιαφέρον βιβλίο. Περίμενα να διαβάσω πιο πολλά για την Λιβύη αλλά διάβασα πάρα πολλά για το καθεστώς της, το οποίο και αυτό είναι μέρος του τι είναι Λιβύη.
Το κλίμα που περιγράφεται είναι ιδιαίτερα έντονο και έμεινα με πολύ σφιγμένη καρδιά.
Υπήρξαν κάποιες στιγμές που ήταν υπερβολικά απλοιποιητικά γραμμένο και έφτασε να με εκνευρίσει, αλλά ίσως να ήταν και αυτό στους στόχους.

ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να το διαβάσω!

Το βιβλίο έφτασε.
Ευχαριστώ πολύ helena100!

Τι εξαιρετική ιδέα να περιγράψει πως βιώνει ένα παιδί (ο τελευταίος τροχός της αμάξης δηλαδή) όλη αυτή την βαναυσότητα,όχι μόνο του καθεστώτος αλλά και της τυρρανίας της πατριαρχικής κοινωνίας.
Μου σφίχτηκε η καρδιά πολλές φορές διαβάζοντας πόσο παραμελημένος και συγχησμένος μεγάλωνε ο Σλούμα.Με έναν πατέρα αφοσιωμένο στην έλευση της δημοκρατίας και μια μητέρα τσακισμένη από την ανδρο(τρομο)κρατία και παραδομένη στην όποια μοίρα της.
Εξαιρετικό το ψυχογράφημα,όχι μόνο του μικρού αλλά σχεδόν κάθε προσώπου που εμφανίζεται στην πλοκή.
Αλήθεια τι να συμβαίνει σήμερα στη Λιβύη;
Άλλο ένα βιβλίο-τροφή για σκέψη.
Ευχαριστώ okyrhoe!

Το έδωσα στη Kermit60 την Κυριακή στη συνάντηση.
Καλή ανάγνωση!

Είναι κοντά μου και το ξεκινώ σήμερα!
ευχαριστώ.

Ομολογώ ό,τι το περίμενα κάπως πιο αναλυτικό σχετικά με τη Λιβύη και
το καθεστώς και τα σχετικά με την πολιτική της.
Η αφήγηση όμως από την πλευρά του παιδιού ήταν ιδιαίτερα συγκηνιτική
με προβλημάτισε πολλές φορές ο τρόπος της αντιδρασής του ,όταν ο "πόλεμος"
έφτασε σχεδόν προ των πυλών.
Η προδοσία του απέναντι στο παιδικό του φίλο τον αγαπημένο,φαντάζομαι
όμως ότι ένα παιδί με μια ιδιαίτερη μητέρα και έναν φευγάτο πατέρα,
δεν έχει και πολλά πράγματα να διδαχθεί.

Περίμενα από τον συγγραφέα να βάλει το παιδί να ακολουθήσει ένα διαφορετικό
επάγγελμα , μεγαλώνοντας μακριά από το σπίτι του, η τελική κορύφωση
όμως με το αντάμωμα της μητέρας με το παιδί ήταν προφανώς αυτό που
αναζητούσε πιο πολύ στη ζωή του.

Βλέποντας σήμερα τα γεγονάτα στην τηλεόραση με τον Καντάφι να προσπαθεί
να κρατηθεί στην εξουσία και με τις αλεπάλληλες γενοκτονίες και αφανισμούς
θάλεγα ότι το βιβλίο ήταν ένα ξεκίνημα μιας όσο το δυνατόν κοντινότερης
περιγραφής μπορούσε να γίνει των γεγονότων που διαδραματίστηκαν
όλα αυτά τα χρόνια της τυραννίας αυτού του δικτάτορα και των παρατρεχάμενων
γύρω του.

Τι να πω μια ευχή να μπορέσει ο λαός να απαλλαγεί από αυτόν και τα παιδιά
να χαρούν την ελευθερία τους και να διατηρήσουν την παιδική αφελειά τους
μακριά από όλους και από όλα .

Ευχαριστώ για την ευκαιρία να το διαβάσω προπαραμονές των εξελίξεων,
παραδίδεται την Κυριακή στον panost!

Εληφθη και ανυπομονω! :)

Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια χώρα της οποίας το πολίτευμα ανατρέπεται εν μια νυκτί από έναν δικτάτορα με ολέθριες και θανάσιμες συνέπειες; Ειδικά όταν ο πατέρας σου εμπλέκεται σε μια αντεπαναστατική οργάνωση; Η δικτατορία του Καντάφι μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που στη δεκαετία του 1990 καταφέρνει να το σκάσει στην Αίγυπτο και να φτιάξει τη ζωή του οπότε ασφαλής πλέον θυμάται τα πρώτα γεγονότα της ζωής του. Υπάρχουν και σκανταλιές παιδιών, υπάρχουν και παιδικά παιχνίδια, υπάρχει και καθημερινότητα οικογένειας αλλά τη συγκίνηση και την ομορφιά του κειμένου αποτελούν οι ασάφειες γύρω από την απουσία του πατέρα, γύρω από το "απαγορευμένο φάρμακο" που παίρνει η μητέρα, γύρω από την παρουσία μυστηριωδών ανδρών στο σαλόνι της υποδοχής του σπιτού του που ζητάνε τον πατέρα του κλπ. Όλα ειδωμένα μέσα από το παιδικό μάτι. Αλλά ο ήρωας του βιβλίου είναι διορατικός και καθόλου χαζός οπότε σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους και βλέπουμε μπροστά μας την κατάσταση στη Λιβύη τις πρώτες εβδομάδες της εποχής Καντάφι. Τα τηλέφωνα παρακολουθούνται, οι ανακρίσεις και οι απαγχονισμοί των αντικαθεστωτικών σε απευθείας σύνδεση από το εθνικό κανάλι, το οποίο διαχειρίζεται κατά τη θελησή του ο Καντάφι, διακόπτοντας όποτε θέλει τη ροή του προγράμματος, η μάνα αγωνίζεται να βοηθήσει τον άντρα της να γλυτώσει από τα βασανιστήρια και να τον απελευθερώσει, προσπίπτοντας σε γείτονα-ισχυρό μέλος της αστυνομίας. Το παιδί μέσα στο φόβο του γίνεται άθελά του δυο φορές προδότης, φτάνει ακόμη και να αποπειραθεί να δολοφονήσει έναν φτωχό ζητιάνο (η πιο δύσκολη σκηνή του βιβλίου, θα τον σκότωνα εγώ τον νεαρό που έβαλε στα χέρια του τη ζωή ενός ανυπεράσπιστου) κι αυτό το βάρος τον γονατίζει ως το τέλος της ζωής του. Τραγική η εικόνα που το παιδί βλέπει κρυφά τον πατέρα του όταν επιστρέφει από τα βασανιστήρια: αγνώριστος! Έχει πάρα πολλά ωραία αποσπάσματα και εικόνες το βιβλίο, όπςω στη σελ. 163: "...ένα κορίτσι που δεν έχει επίγνωση του εαυτού του....μία στιγμή προστατευμένη μέσα στη διαύγεια της αθωότητας, πριν την αιφνίδια δύναμη που ασυζητητί, χωρίς καν την ευκαιρία να πει όχι την έσπρωξε πάνω από το σύνορο κατευθείαν στη θέση της γυναίκας κι έπειτα αμετάκηλτα της μητέρας" (η μητέρα του αναγκάστηκε να παντρευτεί τον πατέρα του στα 14 της όταν την είδαν σε καφετέρια με έναν συνομήλικό της και προκειμένου να αποφύγουν το στίγμα την πάντρεψαν γρήγορα γρήγορα!) Αληθινά περιστατικά, δυσκολίες αν είσαι γυναίκα, βασανιστήρια αν δεν επιθυμείς την πολιτιστική επανάσταση του Καντάφι και τόσα άλλα γεγονότα. Ένα χρονικό της Λιβύης επίκαιρο τώρα όσο ποτέ άλλοτε.

Χερι με χερι στη γλυκεια Ευουλα! ;)

Το βιβλίο είναι στα χέρια μου αλλά μόλις τώρα μπόρεσα να το δηλώσω!
Άρχισα να το διαβάζω ακριβώς την εποχή που το καθεστώς του Καντάφι παραπαίει και αυτές τις μέρες η Λιβύη βομβαρδίζεται από τα συμμαχικά στατεύματα. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο επίκαιρη εποχή για να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Ευχαριστώ okyrhoe! Ευχαρισώ panost που μου το έφερες!

Θα προσπαθήσω να το τελειώσω σύντομα για να πάει στον επόμενο.

edit 12/4/2011:
Το τελείωσα απνευστί προχτές τη νύχτα και μετά ξύπνησα ζόμπι. Το βιβλίο πραγματικά διαβάζεται μονορούφι και κάπου στη μέση γίνεται συνταρακτική η αφήγηση.

SPAMMER
Το μόνο σημείο που νομιζω πως κάπου "κολλάει" είναι στο σημείο που ο μικρός προδίδει τον Νάσερ. Πού είναι η μαμά του; δεν ακούει τα κουδουνίσματα; Γενικά το σημείο εκείνο πάει ν αγίνει λίγο υπερβολικό. Είναι όμως τόσο τρυφερός ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον ήρωα και ακόμη περισσότερο τη μητέρα του! Εϊναι μια πολύ νέα γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει στην πραγματικότητα επιλέγοντας συχνά το αλκοόλ. Μένω σε μια λεπτομέρεια που είναι τόσο όμορφη: τα παστέλια που χαρίζει στην αρχή του βιβλίου στο παιδί και που του αγοράζει πάλι σε μια αδέξια προσπάθεια να του γλυκάνει την πικρή φυγή απο τη χώρα.

Εύγε στο συγγραφέα!

>Θυμηθείτε τη σκηνή με τον ζητιάνο.
Θέλοντας να σχολιάσω στο σχόλιο της evablue *νομίζω) εδώ έχω ένα προσωπικό παράδειγμα. Όταν ήμουν στην ηλικία του συγγραφέα αντιμετώπισα αλλαγή σχολείου και άγριο εκφοβισμό από τους νέους μου συμμαθητές καθώς και ξύλο. Θυμάμαι ότι μετά το σχολείο πήγαινα βόλτα με παιδιά από άλλο σχολείο και πετροβολούσαμε ένα γέρο...Θυμάμαι ακόμα ότι το έβρισκα αστείο :-(

Σημείωση: Κάποιος που διάβαζε αυτό το βιβλίο στο φεγγαρόφωτο, γυρίζοντας τις σελίδες έκλεισε μέσα και μπόλικα μαμούνια - σκνίπες, των οποιων τα πτώματα θα συναντήσετε και οι επόμενοι. Δεν ξέρω ποιος είναι ο άρχοντας των σκνιπών, πάντως *δεν ήμουν εγώ*, οκ? :-)

Σήμερα έστειλα το βιβλίο στη GLAROS. Πιστεύω θα το βρει ενδιαφέρον.

Εφθασε και στην Λάρισα (συστημένο) και με "λιχουδιές"!!! Ευχαριστώ! Θα το διαβάσουν και τα παιδιά μου που ζούσαν από το 2008 στην Λιβύη !

Ο συγγραφέας Χισάμ Ματάρ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Λίβυους γονείς το 1970, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στην Τρίπολη. Το 1979 ο Καντάφι κατηγόρησε τον πατέρα του ως αντικαθεστωτικό και η οικογένεια αναγκάστηκε να διαφύγει στο Κάιρο. Ο Ματάρ εγκαταστάθηκε στην Αγγλία το 1986, και το 1990 έμαθε από τη μητέρα του ότι ο πατέρας του αγνοείται. Αργότερα έμαθαν ότι η μυστική αστυνομία της Αιγύπτου τον παρέδωσε στις αρχές της Λιβύης κι ότι βρισκόταν στη φυλακή. Από τότε δεν ξανάκουσαν γι' αυτόν.
«...μια κάποια λύπη είχε εισχωρήσει στα μάτια του τη μέρα που πήραν τον πατέρα του, δεν ήταν όμως η λύπη του καημού, ήταν η λύπη της προδοσίας, η σιωπηρή λύπη που γεννιέται από το αίσθημα ότι οι άλλοι δεν σου στάθηκαν όταν έπρεπε... Έγινε πιο ήσυχος και αρνιόταν να πάρει μέρος σε οποιοδήποτε παιχνίδι παίζαμε...» λέει ο Σουλεϊμάν για το φίλο του τον Καρίμ, που έχασε τον πατέρα του με τον ίδιο τρόπο.
Η Χώρα των ανδρών είναι χώρα απόντων, προδοσίας, στιγματισμένη από μικρές και μεγάλες βαναυσότητες και ασφυκτική αγάπη. Ο πατέρας του Σουλεϊμάν λείπει συνεχώς σε ταξίδι για δουλειές, αλλά κι όταν είναι σπίτι είναι απών. Η σχέση του παιδιού με τη μητέρα του, που είναι αλκοολική, «άρρωστη», όπως λέει ο ίδιος, είναι πολύ στενή. «Η μαμά κι εγώ περνούσαμε τον περισσότερο καιρό μαζί - εκείνη μόνη, εγώ ανίκανος να φύγω από το πλευρό της. Φοβόμουν πως ο κόσμος θα άλλαζε αν την έχανα από τα μάτια μου, αν χαλάρωνα τον κλοιό του βλέμματός μου». Είναι μια σχέση τυραννική, μοιρασμένη ανάμεσα στην παθιασμένη αγάπη και την απέχθεια. «Παρ' όλο που φοβόμουν τις νύχτες εκείνες που ήμασταν μόνοι κι εκείνη άρρωστη, δεν ήθελα να σταματάει να μιλάει. Η ιστορία της ήταν και δική μου, μας έδενε, μας έκανε ένα, "δυο μισά της ίδιας ψυχής, δυο ανοιχτές σελίδες του ίδιου βιβλίου", καθώς συνήθιζε να λέει!
Ενα συγκλονιστικό και επίκαιρο βιβλίο που με άγγιξε....
Σας προτείνω να διαβάσετε κι αυτήν την συνέντευξη :
http://tvxs.gr/node/79554
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το ευχαριστήθηκα διπλά γιατί είναι γραμμένο πολυτονικά, ε ναί! είμαι της "παλιάς σχολής" (!!!), όσο για τα πτώματα από τις σκνίπες, τα καθάρισα όλα :-))

Το βιβλίο το πήρα πριν από λίγες ώρες στα χέρια μου, ξεκίνησα να το διαβάζω και προς το παρόν τουλάχιστον με έχει συνεπάρει!

Αξιόλογο βιβλίο, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και στοιχεία για το πολίτευμα και για τα ήθη της Λιβύης με λεπτομέρειες που εγώ προσωπικά δεν γνώριζα. Το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον η πρόσφατη επικαιρότητα.
Με συγκλόνησε η σκηνή της ανάκρισης που μεταδίδονταν από την τηλεόραση - αλήθεια πως είναι δυνατόν να γίνονταν τέτοια πράγματα, μία σύγχρονη ρωμαική αρένα δηλαδή! Επίσης είναι τρομακτικό το πως αντιμετωπίζονταν οι γυναίκες και το πόσο υπέφεραν από τους άντρες ακόμα κι αν αυτοί ήταν μέλη της οικογένειάς τους... αυτοί ήταν και οι χειρότεροι τιμωροί δηλαδή!
Ναι, το παιδί είναι σκληρό απέναντι στον φίλο του και στον ζητιάνο αλλά έτσι είναι τα παιδιά, δεν φιλτράρουν τα γεγονότα όπως οι ενήλικες. Μου άρεσε πολύ που η ιστορία ήταν μια αφήγηση μέσα από τα μάτια του μικρού Σουλειμάν. Μου άρεσαν επίσης και οι περιγραφές της Τρίπολης, των ανθρώπων. Μπορούσα να δημιουργήσω εικόνες με φως και ζωντάνια σύμφωνα με τις περιγραφές του συγγραφέα.

Το βιβλίο το έστειλα σήμερα στην Κρήτη, στον επόμενο αναγνώστη που είναι η belivas.