Ο Ξανθούλης γράφει:
"Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη,η μνήμη που χάνεται,που αμβλύνεται - κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο "εύσημο" της νόσου Αλτσχάιμερ.Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της "επιλεκτικής" μνήμης,αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την "ηχητική μπάντα" και κυρίως,την αισθηματική βαρύτητα.Κομμάτια που,από μόνα τους,μπορεί και να'ναι ό,τι πιο σπουδαίο μας συνέβη.
"Του φιδιού το γάλα" θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ,με βασικό "σίριαλ-κίλερ" τα πληγωμένα μας αισθήματα,τα τραύματα της απόρριψης,αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής,που ελλοχεύει μέσα μας,περιμένοντας την ανάλογη "καλή" στιγμή για να εκδηλωθεί.Οι ήρωες μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία για την "ευτυχία του κοινότοπου",κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους."

Ο Ανέστης Κομνηνός οταν αρχίζει να παθαίνει διαλείψεις αποφασίζει να καταγράψει τα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότητα του και παραδίδει το χειρόγραφο σε δικηγόρο με τον όρο να του επιστραφεί μετά από 13 χρόνια.
Όσο όμως περνάνε τα χρόνια και η κατάσταση του χειροτερεύει χάνει και την ανάμνηση αυτής του της κίνησης.Έτσι όταν το χειρόγραφο επιστρέφει στη κατοχή του νομίζει οτι κάποιος του κάνει φάρσα.Η ανάγνωση τον φέρνει αντιμέτωπο με το παρελθον του και του θυμίζει τις περιπέτειες που έζησε μέσα σε έναν εξωτικό κήπο και τους ανθρώπους του που τον στοίχειωσαν.

Αγαπημένη φράση:"Είμαι απλώς ένας ευδιάθετος απελπισμένος."

Η πρόθεση μου είναι να γίνει bookray.Μέχρι στιγμής η μόνη που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον είναι η sismografos.

CONTROLLED RELEASE NOTES:

Θα το δώσω στη sismografos στη συνάντηση.

Ο αγαπημένος μου Ξανθούλης! Για να δούμε, θα μείνει τίποτε όρθιο αυτή τη φορά;
Μου το έφερε στο μυτάπ Νοεμβρίου η lessalive.