...Το ταραγμένο καλοκαίρι του 1974, η μεταπολίτευση κι εμείς. Εμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στο θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Τότε που ήμασταν ακόμα νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων -και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας... Μα δε γινόταν ν' απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Κι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης "ενηλικίωσης" σ' όλη του την έκταση, για να μάθω επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα "συναισθηματικά τιμήματα". Κάποτε, όμως άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του "Χάρτινου Σεπτέμβρη", που πέρασε κι έφυγε μέσα απ' τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή...

Συγνώμη για τη καθυστερηση να το δηλώσω!!
Άλλος ένας Ξανθούλης στο κατώφλι μου:))

Μου φαίνεται ότι για λίγο πρεπει να κάνω ένα διάλειμμα από τον αγαπητό Ξανθούλη.
Μια μικρή ανάπαυλα για να τον ξαναερωτευτώ χρειάζεται!!

Κι αυτό πίσω σε μένα πάλι.

Αυτό το βιβλίο το είχα ξαναρχίσει παλιά. Ίσως και να το είχα διαβάσει ολόκληρο. Η μνήμη μου πάντως το είχε απωθήσει, ίσως γιατί ξεκινάει με την κηδεία της δίχρονης κόρης του ήρωα. Δεν είναι κλασσικός Ξανθούλης. Όχι στη γραφή που κι εδώ είναι ανατρεπτική και εύφλεκτη αλλά κυρίως στο πόσο "μαύρο" είναι το βιβλίο και στην κατάθλιψη που κουβαλάει. Η κατάθλιψη ως γνωστόν δεν είναι ίδιον του Ξανθούλη. Δεν το προτιμώ από τα άλλα του γιατί με δυσκόλευε να χαμογελάσω ακόμα και όταν εκανε τις πιο περίεργες λεκτικές και νοηματικές υπερβάσεις.