Τον λένε Πέτρο, αλλά κάποιοι τον φωνάζουν Μέι Ντέι, όνομα που του έδωσε η μητριά του, πρίν πέσει σ έναν άγρυπνο ύπνο που κράτησε χρόνια. Η μητριά του Πέτρου είναι ζωντανή. Αλλά, κυρίως νεκρή. Κι ο Πέτρος πρέπει να το πει στον πατέρα του, γιατί αυτή η ιστορία έχει παρατραβήξει. Κι εξάλλου, η μητριά του δεν μπορεί να είναι το ίδιο σημαντική με τη μάνα του, μια γυναίκα που πνίγεται σ αιώνιο ριπλέι, έτσι; Όμως, τι είναι τελικά σημαντικό; Και τι είναι όπως νομίζει ο Πέτρος ότι είναι;

Τα συγχαρητήρια μου στη συγγραφέα. Για πρώτη δημοσιευμένη προσπάθεια το βιβλίο τα σπάει. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δε μου άρεσε το βιβλίο. Έχει κι αυτό τις αναπόφευκτες αναφορές στις επιρροές τις καλλιτέχνιδος (δεν φαίνεται καθόλου ότι σου αρέσει ο Auster ;-) ) όπως όλες οι νέες δουλειές (από άποψη σταδιοδρομίας) αλλά ευτυχώς δεν το κουράζει και σε κάποια σημεία ίσα ίσα προσθέτουν. Κάπου είδα ότι το τελευταίο κεφάλαιο κάποιοι το θεωρούν περιττό, έγω δεν πιστεύω ότι ήταν απαραίτητο αλλά ούτε ότι αφαιρεί (δεν είναι παχύ, έχει καμπύλες). Κατά τα άλλα, μπράβο, αληθινοί χαρακτήρες ρε! Άλλοι δεν το πετυχαίνουν ούτε μετά από καριέρα τίγκα στα best-seller. Ευχαριστούμε Μαρία! Κι άλλο παρακαλούμε πολύ. Και καλή συνέχεια!

Συμφωνώ με όλες τις απόψεις που έχω διαβάσει ως τώρα, ένα πολύ καλογραμμένο, πολύ ενδιαφέρον, πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση βιβλίο. Το διάβασα σε ένα απόγευμα, πράγμα που έχει να συμβεί καιρό, η ιστορία με κράτησε από το ξεκίνημα, πρώτα από περιέργεια και απορία για το "που το πάει η καλλιτέχνης ρε παιδιά??" και στη συνέχεια γιατί η πλοκή και οι χαρακτήρες με κέρδισαν. Εν ολίγοις, μπράβο συναδέλφισσα! :)

Αμέσως επόμενο!

Το πήρα χθες από τον Γιώργο στο Καφέ Ξεκούρδιστο Πορτοκάλι, όπου έκανε την παρουσίαση του δικού βιβλίου.