Περιγραφή
... Από το 1981 είχα βάλει στο μάτι τον πίνακα του Σάρτζεντ, που στολίζει το εξώφυλλο τούτου του βιβλίου. 'Οταν τον αντίκρυσα, είπα ταραγμένος: "Άα... τούτους εδώ τους ξέρω κι ας μας χωρίζουν κάπου εκατό χρόνια". Τους ήξερα, αλλά πώς; Άντε πάλι να ψάχνω μέσα σε γνώριμα βλέμματα - ένα τεράστιο στοκ βλεμμάτων. Ωστόσο, κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση με οδηγούσε από μόνη της στην υγρασία του παλιού ποτοποιείου, όπου γινόταν το "πεθαμένο λικέρ". Κι εκεί, στη γλυκιά αλκοολική σκουριά και στη σιωπή, βρήκα τους ήρωές μου. Τη Ραλλού, τον Φώτη κι εμένα. Ν' αγαπιόμαστε και να δενόμαστε με τα πιο κρυφά μυστικά, στη μυθική Κυψέλη του 1957. Παρασύρθηκα, έτσι, ζωντανεύοντας πράγματα παλιά αλλά αρωματικά και μεθυστικά, όπως το "λικέρ", όπως ο πόθος και ο φόβος των παιχνιδιών που παίζουν οι μεγάλοι - ονομάζοντας το παιχνίδι ζωή, ελπίζοντας σε κάποια σπλαχνική ασυλία. Τα παιχνίδια, όμως, δεν έχουν ανθρώπινη λογική. Είναι εκδικητικά από τη μαγική τους φύση, γιατί επιζούν και διαιωνίζονται μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες των παικτών τους. Πάντως, όλα ξεκίνησαν απ' το χαμόγελο και το βλέμμα μιας ζωγραφιάς, ένα απόγευμα στη Νέα Υόρκη.

Γιάννης Ξανθούλης


Είναι πάνω από δέκα χρόνια που διάβασα αυτό το βιβλίο. Δε θυμάμαι πολλά θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε πολύ, ότι ήταν το βιβλίο που με έπεισε ότι μου αρέσει ο Ξανθούλης, και ότι ακόμα όταν το βλέπω μου έρχεται έντονη η αίσθηση της αποφοράς του σπιτικού αλκοόλ που διαπνέει ολόκληρο το βιβλίο. Το συστήνω εκτός των άλλων γιατί είναι και μικρό, και πάντα είναι πιο εύκολο και ευχάριστο να διαβάζεις ένα μικρό και πολύ καλό βιβλίο.

Το βιβλίο γίνεται bookring κατόπιν επιθυμίας πολλών bookcrossers.....

Ισχύουν οι γνωστοί κανόνες της apapsa:
1) προσπαθήστε να κρατήσετε το βιβλίο *ΤΟ ΠΟΛΥ* μέχρι δυο μήνες,
2) προσπαθήστε να μην χαθεί στο ταχυδρομείο ή κάπου αλλού,
3) δε δανείζουμε το βιβλίο σε εξωσχολικούς,
4) επικοινωνήστε μαζί μου (ή μπορεί να σας προλάβω εγώ) αν ο επόμενος από σας έχει εξαφανιστεί από το BC ή δεν απαντάει στα PM,
5) αν είστε πολύ-πολύ νέοι, κατ' αρχάς συγχαρητήρια, τόπο στα νιάτα, και δεύτερον «θα μπείτε στο τέλος για να σιγουρευτώ πως θα είστε ακόμη εδώ γύρω και δε θα χαθεί το βιβλίο όπως τόσα άλλα» :o)

Και ένας του aris1:

6) Γράφετε οπωσδήποτε ένα σχόλιο. Και όχι απλώς: «το πήρα, είναι στα χέρια μου» και μετά «μου άρεσε, το έστειλα στον επόμενο». Ο σκοπός είναι να μοιραστούμε τις απόψεις μας. Αν βαριέστε να γράψετε πέντε-δέκα αράδες, μην κάνετε τον κόπο να μπείτε σε αυτό το bookring.

Η σειρά του bookring μέχρι στιγμής:

kermit60
panost

CONTROLLED RELEASE NOTES:

Ξεκινάει το ring...

Eνημερώνω ότι βρίσκεται κοντά μου και θα ξεκινήσω από αύριο την αναγνωσή του!

Ευχαριστώ Karjim για το bookring!!

Αφού είχα διαβάσει το τραίνο με τις φράουλες είπα να δοκιμάσω να διαβάσω και άλλα βιβλία του!!

Ο Ξανθούλης έχει ένα δικό του τρόπο στις περιγραφές των ηρώων , σ'αρέσει δε σ'αρέσει το βιβλίο δεν μπορείς να μην ζήσεις μαζί με τους ήρωες, τους αισθάνεσαι, τους νιώθεις, τους ζεις , έτσι έγινε και στο βιβλίο αυτό.
Στην αρχή λίγο με ξένισε δεν αισθάνθηκα θετική απεναντί του οι ήρωες όμως ο Φώτης η Ραλλού , η μητέρα τους, ο Τριάνταφυλλος,η θεία Ιωάννα ακόμη και η γάτα του σπιτιού περιγράφονται με τέτοιο τρόπο που νόμιζα πραγματικά ότι ήμουν και εγώ σε αυτό το σπίτι με το βαρέλι το λικέρ , ζούσα το γάμο
την αντιπαροχή τις σχέσεις των παιδιών τα πρώτα σκιρτίσματα της νιότης και τα καμώματα τους.
τελικά το συμπάθησα και το έφτασα στο τέλος με μαι γλυκόπικρη γεύση!

θα ήθελα κάποια στιγμή αργότερα να το ξαναδιαβάσω αφού ολοκληρώσω τον κύκλο με τον θείο Τάκη που ξεκινώ αμέσως!

Ευχαριστώ και πάλι για το bookring, θα αναζητήσω τον επόμενο χιχιχοχοχο...

Ο τρίτος Ξανθούλης που ήρθε στα χέρια μου. Αν δεν διαβάσω βιβλία κατά συγγραφείς (βλ. Τζαμιώτη) κάτι θα πάθω.

[SPOILER-ATTENTION]
Τον Ξανθούλη τον γνώρισα στα μικράτα μου. Μου άρεσαν οι περιγραφές και οι ιστορίες. Άλλωστε τι άλλο να μου άρεσαν τότε; Ξαναδιάβασα το Πεθαμένο λικέρ χάρη στον karjim μετά από καιρό. Ρώτησα και μια φίλη μου. Τον Ξανθούλη τον χαρακτηρίζει η παράνοια. Στο συγκεκριμένο έργο δυο αδέρφια γνωρίζουν τον έρωτα μέσω της αδερφής τους και με τις αναμνήσεις ενός πεθαμένου λικέρ. Ταυτόχρονα προσπαθούν να αγαπήσουν τον καινούργιο τους πα΄τερα ενώ το σπίτι πρέπει καποια στιγμή να δοθεί αντιπαροχή. Ξαναζωντάνεψε νοσταλγικά η Κυψέλη της δεκαετίας του 1950 (άλλη εμμονή του συγγραφέα κι αυτή, η αρχή της δεκαετίας του 1950). Οι δρόμοι, οι πλατείες, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, η Δροσοπούλου και η Φωκίωνος. Και δύο αγόρια να αγωνίζονται να μην αποχωριστούν την αδελφή τους, την πρώτη και μόνη; γυναίκα που αγάπησαν. Απόψεις και σκέψεις της εποχής, τρισδιάστατοι ήρωες, μίση πάθη και λάθη κι ένα πεθαμένο λικέρ να ποτίζει τη ζωή τους. Πάντα ααναρωτιόμουν πόσα από αυτά είναι πραγματικά γεγονότα για έναν συγγραφέα και πόσα καλύπτονται με την άδεια της μυθοπλασίας. Δεν μιλώ για το αφηγηματικό ύφος του που είναι μοναδικό και για τις λέξεις που βγαίνουν μέσα από το κείμενο και χορεύουν μπροστά σου. Και οπίνακας του εξωφύλλου του βιβλίου να ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης.

Back to me.....

CONTROLLED RELEASE NOTES:

Στην elenimix που το ζήτησε.

Σήμερα παρέλαβα το βιβλίο. θα το καθυστερίσω λιγάκι γιατί έχω να διαβάσω άλλα 2 βιβλία αρκετά μεγάλα σε όγκο. Ευχαριστώ και για τον ωραίο σελιδοδείκτη!

Διάβασα το βιβλίο μονορούφι μέσα σε ένα απόγευμα. Μια ωραία και συνάμα παράξενη ιστορία.
Δεν είχα διαβάσει άλλο μυθιστόρημα του Ξανθούλη από αυτή τη γεύση που πήρα μου άρεσε ο τρόπος γραφής του.

θα απελευθερωθεί σύντομα κάπου μέσα στην Πάτρα - μετά από προτροπή του karjim-.
Σύντομα νεότερα για περισσότερες πληροφορίες...