Αν και είμαι φανατική θαυμάστρια της Σύλβια Πλαθ, οφείλω να ομολογήσω ότι η μυθοπλασία της σαφέσατατα δεν είναι τόσο δυνατή όσο η ποίησή της. Συναντάμε βέβαια και εδώ όλους τους οικείους τόπους των ποιημάτων της (την κατάθλιψη, τα χάπια, τη μοναξιά, την τρέλα), ενώ μπορεί να διαβαστεί και ως αυτοβιογραφικό κείμενο διαφωτιστικό του ποιητικού της έργου...Πάντως, αν θέλετε να γνωρίσετε την αληθινά ''μεγάλη'' Σύλβια, ανατρέξτε στα ποιήματά της (και ειδικά στη συλλογή Ariel).

Το είδε ο anemos στο bartesera στη σημερινή συνάντηση και μου το έδωσε γιατί σκέφτηκε ότι μπορεί να με ενδιαφέρει... όντως!

CONTROLLED RELEASE NOTES:

Τελικά δε βρήκα χρόνο να το διαβάσω... κρίμα να σκονίζεται στο ράφι! Θα το αφήσω στο σημερινό meetup του μήνα, στο bartesera!

Από τη συνάντηση Αθηναίων Μαρτίου....

Δεν έχω καμία προηγούμενη επαφή με τη Sylvia Plath. Δεν έχω καν δει την ταινία. Υπήρχε λόγος τελικά. Το πόσο άγχος μου δημιούργησε το βιβλίο δε λέγεται. Για έναν ανεξήγητο λόγο δεν έχω περάσει ποτέ στη ζωή μου κοντά από την κατάθλιψη αν και ίσως θα μπορούσα σε κάποιες φάσεις. Αντιθέτως έβρισκα εκτόνωση πάντα σε άλλα πράγματα. Στο χορό, στο γράψιμο, στο bookcrossing. Κρίμα που επί των ημερών της Plath δεν υπήρχε το bookcrossing... Εάν θέλετε να βρείτε δεκάδες τρόπους (αποτυχημένους) αυτοκτονίας διαβάστε το. Αλλιώς θα συμφωνήσετε μαζί μου. Ήμαρτον πια με τα βαθιά προβληματικά πράγματα τα οποία για κάποιον λόγο πρέπει να αντιμετωπίζουμε ως σοβαρά, κουλτουριάρικα και υψηλή τέχνη. Το μόνο που σώζει το βιβλίο είναι ότι μάλλον κρύβει αλήθεια από την πλευρά της συγγραφέως. Κρίμα γι' αυτήν....

Αυτό το βιβλίο το έχω σίγουρα απελευθερώσει κάπου, κάπως, κάποτε αλλά δεν ξέρω που. Μακάρι να βρεθεί κάποια στιγμή...