Αυτό το βιβλίο το έφεραν στη συνάντηση του Ιανουαρίου δύο υποψήφιοι BookCrossers, ο Θάνος και η Μαριλένα αν δεν κάνω λάθος τα ονόματα, χωρίς ωστόσο να το έχουν καταχωρήσει. Τους υποσχέθηκα να το καταχωρίσω εγώ, αφού, όπως μου είπαν, θα ήταν κακό φενγκ σούι να το πάρουν πίσω!

Ελπίζω να τα ξαναδώ τα παιδιά, πολύ τους συμπάθησα!

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:

Ιούλιος το 1958 -Νοέμβριος του 1998. Μεσολάβησαν σαράντα ακριβώς χρόνια ανάμεσα σ' αυτά τα δύο κρίσιμα «οκτάρια» του πρόσφατα τελειωμένου αγώνα. Θα μπορούσαν ΟΛΑ να συμβούν και γρηγορότερα, όμως τα μοιραία χρονοδιαγράμματα καθορίζουν ερήμην των ηρώων μιας ιστορίας τα παιχνίδια τους. Κι αυτό ακριβώς συνέβη στον κήπο του παλιού αρχοντικού του μακαρίτη Ζάννου Ριζούδη εκ Ρουμανίας, που μύριζε ντομάτα και κάρβουνο. Φαίνεται -μια υπόθεση κάνω- πως όλα ήταν έτοιμα από καιρό και περίμεναν το κατάλληλο πρόσωπο για να ξεκινήσει ο μηχανισμός του δράματος.

Έτσι, τον Ιούλιο του 1958, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία, ένας εντεκάχρονος ήρθε να ξυπνήσει πλήθος σκιών και παθών -χωρίς, βέβαια, να' χει καμιά τέτοια πρόθεση. Δεν υπήρχαν προθέσεις γενικώς. Υπήρχε μόνο η μισοσβησμένη φήμη μιας παραγράφου της επίσημης Ιστορίας. Όχι της δικής μου. Αυτής που συστηματικά παραμερίζει τις ευαισθησίες και τη δράση των δευτεραγωνιστών, για να φωτιστούν καλύτερα οι Πρώτοι.

Αποφάσισα να βγάλω στη γύρα το βιβλιαράκι για να ταξιδέψει λίγο πριν το διαβάσω, καθώς έχω άλλα που έχουν προτεραιότητα. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον από την περιγραφή του. Ο «Τούρκος» γίνεται, λοιπόν, bookring. Οι περιβόητοι κανόνες της apapsa ισχύουν και εδώ: :ο)

1) προσπαθήστε να κρατήσετε το βιβλίο *ΤΟ ΠΟΛΥ* μέχρι δυο μήνες,
2) προσπαθήστε να μην χαθεί στο ταχυδρομείο ή κάπου αλλού,
3) δε δανείζουμε το βιβλίο σε εξωσχολικούς,
4) επικοινωνήστε μαζί μου (ή μπορεί να σας προλάβω εγώ) αν ο επόμενος από σας έχει εξαφανιστεί από το BC ή δεν απαντάει στα PM,
5) αν είστε πολύ-πολύ νέοι, κατ' αρχάς συγχαρητήρια, τόπο στα νιάτα, και δεύτερον «θα μπείτε στο τέλος για να σιγουρευτώ πως θα είστε ακόμη εδώ γύρω και δε θα χαθεί το βιβλίο όπως τόσα άλλα» :o)

Και ένας δικός μου:

6) Γράφετε οπωσδήποτε ένα σχόλιο. Και όχι απλώς: «το πήρα, είναι στα χέρια μου» και μετά «μου άρεσε, το έστειλα στον επόμενο». Ο σκοπός είναι να μοιραστούμε τις απόψεις μας. Αν βαριέστε να γράψετε πέντε-δέκα αράδες, μην κάνετε τον κόπο να μπείτε σε αυτό το bookring.

Η λίστα με τη σειρά των συμμετεχόντων:

1. karjim
2. elpis
3. Kermit60
4. panost (παρακάμφθηκε)
5. frosini (παρακάμφθηκε)

----------> πίσω σε εμένα.

Edit: 17 Οκτωβρίου 2009. Πλέον γίνεται bookray, και η λίστα συνεχίζεται. Οι κανόνες παραμένουν

4. panost
5. Luz-de-Luna
6. StrangeEmily
7. lessalive

Εκτός του ότι με έβαλε στο ring, μου έκανε την τιμή και μου έδωσε τη χαρά να μου το φέρει ο ΙΔΙΟΣ στο γραφείο μου και μάλιστα συνοδευόμενο από ένα goodiesbag του Συνεδρίου της Λάρισας με πολλά καλούδια (και άλλο ένα ring). Ήπιε και καφέ μαζί μου, συζητήσαμε και για αγαπημένα θέματα (βλ. ελληνικοί χοροί), τι άλλο να πω; Γιάννη μου σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ. Ελπίζω να μην ξεπεράσω το όριο με τα ring που πλάκωσαν όλα ξαφνικά....

Τώρα μπερδεύτηκα. Πίστευα (και πιστεύω) ότι μου αρέσει ο Ξανθούλης. Και το βιβλίο αυτό μυρίζει Ξανθούλη από την αρχή μέχρι το τέλος. Ολιγοπρόσωπο σχετικά (για το μέγεθός του), γλώσσα αιχμηρή, επιθετικά επίθετα και αναπάντεχες μεταφορές, λεκτικές και εικονικές εμμονές, απόλυτα μεταφυσική ατμόσφαιρα, μυστικά και ενοχές του παρελθόντος, μία πλατωνικά αιμομικτική σχέση αδερφού -αδερφής (πάλι!), Τουρκία και Κωνσταντινούπολη. Κλασσικός Ξανθούλης δηλαδή με όλα τα στοιχεία... Που χάλασε η συνταγή;
Πρώτον στο μέγεθος. Το πρώτο κομμάτι του βιβλίου (που είναι και το καλύτερο - 1958 Κηφισιά) είναι υπερβολικά αναπτυγμένο. Ο Ξανθούλης κάνει επίδειξη ικανοτήτων γραφής και πλατιάζει χωρίς λόγο. Δε χρειάζονται 300 σελίδες για εξιστόρηση γεγονότων δύο εβδομάδων. Ούτε 100 σελίδες για ένα διήμερο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη (το τελευταίο μέρος).
Δεύτερον το μεταφυσικό φαινόμενο. Θα μου πεις μιλάμε για ένα συγγραφέα που έγραψε ένα βιβλίο όπου ο πρωταγωνιστής του τίτλου εμφανίζεται μόνο ως φάντασμα στα δύο τρίτα του βιβλίου ("Θείος Τάκης"). Ναι αλλά να είναι περισσότερα τα φαντάσματα από τους ζωντανούς ήρωες της ιστορίας (σχεδόν!) παραπάει ακόμα και γι' αυτόν.
Τρίτον το ιστορικό κομμάτι. Το μυθιστόρημα ασχολείται με τους τελευταίους απόγονους των Οσμανλήδων, της βασιλικής δηλαδή οικογένειας των τελευταίων Σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά την ανατροπή τους από τους Νεότουρκους και τον Κεμάλ. Αυτά περίπου ήξερα γι' αυτήν την ιστορική περίοδο που συνοψίζονται σε μία πρόταση, αυτά εξακολουθώ να ξέρω και τώρα που τελείωσα το βιβλίο. Δεν ξέρω αν τα πρόσωπα που αναφέρονται στο βιβλίο υπήρξαν πράγματι ως ιστορικά πρόσωπα, απόγονοι της οικογένειας αυτής, πάντως το βιβλίο ουδόλως με διαφώτισε στο ελάχιστο για το ποια ήταν η οικογένεια, τι της συνέβη, πως έγινε το πέρασμα από το ένα καθεστώς στο άλλο. Θεωρεί ίσως ο συγγραφέας ότι δε χρειάζεται αναφορά στα ιστορικά γεγονότα ή αρνείται συνειδητά να προσδώσει στο μυθιστόρημά του στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος που θα προσγείωναν πληκτικά τον αναγνώστη από τη μεταφυσική του ατμόσφαιρα; Δεν ξέρω αλλά πάντως εγώ δεν απεκόμισα το παραμικρό από την ιστορία των τελευταίων χρόνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μόνο η περιγραφή της Πόλης και λίγο της Αδριανούπολης μετριάζει την ανικανοποίητη ανάγκη του αναγνώστη για ρεαλισμό.
Τέταρτον ο σκοπός. Δεν είναι πάντα ζητούμενο σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο αφού μπορεί να αναπληρωθεί από δεκάδες άλλα πράγματα. Εξάλλου το ταξίδι έχει σημασία και όχι ο προορισμός. Αλλά όταν το πλοίο βουλιάζει στη μέση του πελάγους, δεν παύει να μένει μία αίσθηση του ανικανοποίητου, του ατελούς, του έωλου.
Πέμπτον και συνδυαζόμενο με το παραπάνω είναι ότι ήταν με διαφορά το πιο δυσνόητο βιβλίο του Ξανθούλη που έχω διαβάσει. Ίσως εκεί να έχασα και το σκοπό και το νόημα του βιβλίου. Δεν καταλάβαινα ποιο ήταν το φάντασμα που εμφανιζόταν ούτε και τι ακριβώς ήθελε. Τώρα βέβαια φάντασμα και ξεκάθαρα πράγματα δεν πάνε και πολύ μαζί, αλλά όταν όλο το βιβλίο έχει σαν βασικό θέμα αυτό (αυτός είναι ο Τούρκος στον κήπο) ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ξεκαθαρισμένα τα πράγματα και για τους λιγότερο ευφυείς αναγνώστες σαν εμένα.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί τελικά το διάβασα ολόκληρο αφού βρήκα τόσα ελαττώματα. Μα γιατί ο Ξανθούλης έχει πένα γλυκιά που σε κόβει μέχρι να χάσεις όλο σου το αίμα χωρίς να το καταλάβεις. Δεν περνάς ποτέ άσχημα την ώρα που διαβάζεις. Απλώς όταν κλείσεις το βιβλίο, απομακρυνθείς ψύχραιμος και νηφάλιος από τις λέξεις του και κοιτάξεις το σύνολο, τότε δηλαδή που διαμορφώνεις την τελική εντύπωση για το βιβλίο που θα είναι το μόνο πράγμα που θα θυμάσαι κάποια χρόνια μετά, για το συγκεκριμένο βιβλίο θα μείνει ως εντύπωση και συναίσθημα ένα ερωτηματικό. Ίσως κάποιος από τους επόμενους το απαντήσει.

Επικοινωνώ αμέσως με την elpis!

εεεεφφφταασεεεεε!!

θα το αναλάβω όμως σε καμια 10 μέρες, μετα την επιστροφή μου απο ταξιδάκι

ευχαριστώ karjim

και τι να προσθέσω τώρα εγώ η ταπεινη bookcrosser μετά το σχόλιο του karjim??? οεο? :D

ναι ηταν κλασσικος Ξανθουλης με αιμομιξιες, αναφορες στην Κων/πολη, μυστικα του παρελθοντος που εμφανιζονται και ταλαιπωρουν τους ηρωες του παροντος. πρωτη φορα βεβαια συναντουσα σε βιβλιο του Ξανθουλη το μεταφυσικο.

με κουρασε κυρίως το βιβλίο και ειδικα οι ιστορικες αναφορες, δεν πολυκαταλαβα και τι σκοπο ειχαν στο βιβλιο.
δεν ξερω, ισως να φταιει οτι διαβασα το βιβλιο με διαλειμματα.

εχω διαβασει παντως και καλυτερο Ξανθουλη!

θα ταξιδευσει για την kermit μεχρι το τελος της εβδομαδας!

thanks aris1!

Μόλις έφτασε με το ταχυδρομείο. 'Αλλος ένας Ξανθούλης χεχε δεν θυμάμαι πόσους έχω διαβάσει αυτή τη σεζόν.
'Ελπίζω τούτος νάναι ωραίος. έρχεται και την κατάλληλη στιγμή, ξέμεινα από βιβλία για διάβασμα!!

Ευχαριστώ όλους!!

Δεν περίμενα να διαφέρει από τα υπόλοιπα του Ξανθούλη που έχω διαβάσει,
κι όμως είχε κάτι το διαφορετικό ,δεν είχε πολλά πρόσωπα.
Οι σεξουαλικές αναφορές του ήταν προσεγμένες,οι περιγραφές
των τοπίων ήταν ωραία δοσμένες,χαιρόσουν να το διαβάζεις το βιβλίο,το διάβασα
σε μια ημέρα μέσα, με έτρωγε η περιέργεια για την εξέλιξη του χαρίσματος του μικρού Ηλία,το τέλος οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα.

Σαφείς αναφορές στην ομοφυλοφιλία και στην παιδοφιλία εδώ είναι ο κλασσικός Ξανθούλης,το δέχεσαι,το ξέρεις το περιμένεις,δεν αλλάζει
ο άνθρωπος αλλά πρεπει να παραδεχτώ ότι δεν με ξένισαν ιδιαίτερα.
Το σπίτι στην Κηφισιά ήταν δοσμένο σα σε πίνακα ζωγραφικής,ολοζώντανο,με την κυρία του και την παραδουλεύτρα της,σημάδι της εποχής της τότε
και του τώρα σε ανθρώπους με οικονομική επιφάνεια όπως η κυρία Μυρσίνη από την Πόλη.
Εκείνο που ψάχων μέχρι τώρα και δεν εχω καταλάβει και μένω με το ερωτηματικό είναι το φάντασμα, με τις περιγραφές που δίνει (εδώ τον έπιασαν οι τσιγγουνιές του,
δεν έβγαλα άκρη.
Η περιγραφή των γεγονότων στην Πόλη ήταν κάπως μεγαλούτσικη χωρίς συγκεκριμμένο λόγο,από τη στιγμή που είχε αποφασίσει να ξαποστείλει τον Ηλία μπορούσε θαρρώ να το κάνει πιο γρήγορα και πιο απλά,εδώ ξανά η περιγραφή του αρχοντικού πιάνει αρκετό χώρο και όγκο,εν αντιθέσει με την πλοκή και την τροπή των γεγονότων.
Το βιβλίο σίγουρα αξίζει να διαβαστεί και ο Ξανθούλης πάντα θα με εκπλήσσει.

Το βιβλιαράκι βρίσκεται πάλι στα χέρια μου! Αποφάσισα να μην το διαβάσω τελικά. Δεν έχω ξαναδιαβάσει Ξανθούλη και με συμβούλεψαν να αρχίσω από κάποιο άλλο βιβλίο του καλύτερα.

Ο Τούρκος θα ετοιμαστεί σύντομα όμως για νέες περιπέτειες...

Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας παιδιά!

CONTROLLED RELEASE NOTES:

Το βιβλίο έφυγε από τα χέρια μου και αναζητεί ταχυδρομικώς τον επόμενο αναγνώστη! Καλό διάβασμα!!!

Εξακολουθώ να δίνω ευκαιρίες στον Ξανθούλη. Κωνσταντινούπολη στο εξώφυλλο, πρόσφατη ανάμνηση, για να δούμε... :)

Είναι το δεύτερο βιβλίο του Ξανθούλη που μου άρεσε και κατάφερα να ακολουθήσω μέχρι το τέλος, μετά το Πεθαμένο λικέρ. Είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, στο μεταφυσικό, στο υπερφυσικό. Αν μου επιτραπεί η έκφραση, θα έλεγα ότι η υπόθεση είναι για τα μπάζα. Ένα πιαδί-μέντιουμ επικοινωνεί με την αδελφή ψυχή του στην Αδριανούπολη ενώ ένας Τούρκος στον κήπο ξεκληρίζει τους τελευταίους επιγόνους του. Είναι τέτοια η γραφή του Ξανθούλη όμως που σε ταξιδεύει. Ξερεις ότι θα διαβάσεις κάτι υπερβατικό, κάτι ονειρικό, κάτι που θα σε ταξιδέψει κι ευτυχως εν προκειμένω δεν απογοητεύεσαι (μη μου θυμίσει κανείς το Τρένο με τις φράουλες γιατί θα ουρλιάξω). Για να απαντήσω (;) στις απορίες των συν-αναγνωστών μου ίσως το φάντασμα είναι ο κουτσός Τοπάλ Γιλντίζ, που εμφανώς αδικημένος (αν και κουτσός έπρεπε να θανατωθεί, όντας αδελφός του Σουλτάνου) επέστρεψε για να εξολοθρέψει με τη σειρά του τους τελευταίους επιγόνους της αυτοκρατορικής γενιάς των Οσμανλήδων, αφήνοντας τελευταίο τον άδικο χαμό του πρωταγωνιστή Ηλία. Εξαιρετικό το τελευταίο μέρος που περιγράφεται η Κωνσταντινούπολη (πήγα πρόσφατα και ήταν σαν να ήμουν ξανά εκεί, το Σαράι, το Ντολμάμπαχτσε, η ασιατική πλευρά, το Μπεμπέκ, όλα τόσο όμορφα και τόσο μαγικά δοσμένα). Αν εξαιρέσουμε κάποιες άσκοπες φλυαρίες, κάποιους χαζούς εμετούς (μα κόκαλα να ξερνάει ο άλλος; ), αν εξαιρέσουμε ότι γέλσα με τη Βουγιουκλάκη να παίζει ρόλο κομπάρσου στα πρώτα χρόνια της ζωής του Ηλία, κατά τα άλλα το βιβλίο είναι γνήσιος Ξανθούλης, με φαντασματα, με υπερβατικά στοιχεία και με πικρές δόσεις καθημερινότητας. Και φυσικά δεν λείπουν οι ομοφυλοφιλικές και οι αιμομικτικές αναφορές. Ένα καλοδουλεμένο παζλ, με πολλά και διαφορετικά στοιχεία. Κάτι από αυτά θα κρατήσει τον κάθε αναγνώστη.

Ήρθε κι αυτό σήμερα με το ταχυδρομείο.
Θα περιμένει λιγάκι, γιατί αυτό που ήδη διαβάζω έχει προτεραιότητα.
(Έτσι κι αλλιώς η StrangeEmily είναι φορτωμένη με άλλα δύο bookrings αυτές τις μέρες, άρα κι εγώ έχω άνεση χρόνου!)

Χρόνια είχα να διαβάσω Ξανθούλη. Δέκα χρόνια ακριβώς. Σε ένα καλοκαίρι είχα διαβάσει όλα του τα βιβλία ως το "Τρένο με τις φράουλες".
Ή εγώ ξεσυνήθισα, ή αυτός παραμεγάλωσε και "βάρυνε" η γραφή του...

Ζητώ συγγνώμη που θα ρίξω το επίπεδο, αλλά διαβάζοντας για "το γάμο του γκόμενου της Αστέρως" ερχόταν συνέχεια στο νου μου η παρωδία από το "Κλάμα που βγήκε από τον Παράδεισο" (Ρέππα - Παπαθανασίου) και άρχισα να χαχανίζω μουλωχτά στο κρεβάτι. :-)

Ακολουθούν σκόρπιες σκέψεις που σημείωνα καθώς διάβαζα το βιβλίο.

"... η αγιοσύνη κάθε αμαρτίας που έμεινε πίσω".
"... ένα παρελθόν κόκκινο από κρασί, αίμα και ντοματοπελτέ".
Επιτέλους, κάπου τον αναγνώρισα! Ο παλιός, καλός Ξανθούλης!

Αχ, αχ, αχ, οι άντρες που μοσχοβολάνε μπαχάρια και μυρωδικά... Αχ, αυτό το ρημάδι το Σύμπαν (που λέει κι ο ακατονόμαστος), πώς τυχαίνει πάντα να ταιριάζουν οι αναμνήσεις με τα γεγονότα και τα αναγνώσματα...

Και πάνω εκεί που σκεφτόμουν τόσο έντονα ότι μου θυμίζει εικόνες από την ταινία "Μεγάλες Προσδοκίες" (Gwyneth Paltrow, Ethan Hawke), ανέφερε από μόνος του το βιβλίο του Ντίκενς!

Λίγες φορές έχει τύχει να μη θυμάμαι την πλοκή και να χρειάζεται να ρίξω ματιά προς τα πίσω για να βρω πού είχα μείνει. Δε με κέρδισε η υπόθεση, δυστυχώς.

"σεντόνια [...] αρωματισμένα με κάτι που θύμιζε χριστουγεννιάτικη δολοφονία". Τι φράση.

Δε με κέρδισε ποτέ. Ούτε στη μέση, ούτε στο τέλος, πουθενά. Δε διστάζω να παραδεχτώ πως τα μπέρδεψα, πως δεν κατάλαβα τίποτα από το τελευταίο κομμάτι μέσα στη χιονισμένη Κωνσταντινούπολη, το οποίο μου φάνηκε ούτως ή άλλως πομπώδες και βαρυφορτωμένο. Τελείωσα το βιβλίο από υποχρέωση μάλλον, ανάμικτη με περιέργεια, μπας και ξεδιαλύνει έστω και τελευταία στιγμή το μπλέξιμο... Τζίφος.
Νομίζω αυτό που με χάλασε περισσότερο ήταν που ο Ξανθούλης δημιούργησε συγκλονιστικές στιγμές (ο Μεχμέτ στο τζάμι, οι ντοματιές, ξερατά από κόκκαλα και κουκούτσια βύσσινου) ως πολύ δυνατά χαρτιά, ξεχνώντας όμως να τα παίξει αργότερα. Έχασε πολλούς πόντους από αυτή του την παράλειψη... Η σύνδεση με τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου ήταν ανεπαρκής γιατί δεν κατάφερε να κρατήσει ζωντανό το συναίσθημα ως το τέλος, και το δέσιμο ανάμεσα στα μέρη της ιστορίας αποδείχτηκε χαλαρό και χλιαρό.

CONTROLLED RELEASE NOTES:

Φεύγει ταχυδρομικώς για την StrangeEmily.
Καλή ανάγνωση!

To έλαβα σήμερα, ευχαριστώ!

edit 28/2/10: Θα σχολιάσω σύντομα!

30/10/2012: Είδα πως τελικά ειχα ξεχάσει να σχολιάσω! Το θυμάμαι το βιβλιο όμως. Δεν ήταν και παο αυτά που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Μου ΄φανηκε αρκετά "ψεύτικο"...

Μου το έδωσε η StrangeEmily στη συνάντηση.Ευχαριστώ!

Θα αρχίσω δηλώνοντας την αγάπη που τρέφω για τον Ξανθούλη. Μου αρέσει να τον διαβάζω, να τον ακούω, να τον βλέπω, κ.λ.π.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο το αγαπημένο μέρος είναι αυτό της Κηφησιάς. Το υπόλοιπο δεν με συγκίνησε. Ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη ενώ είχε μερικές θαυμάσιες περιγραφές,δεν με παρέσυρε ούτε στιγμή. Σίγουρα δεν βοηθάει που σουφρώνω τη μύτη μου όποτε συναντώ μεταφυσικές διηγήσεις. Παρ' όλα αυτά βρήκα πραγματικά απολαύστικο το κομμάτι της Κηφησιάς. Ο Ξανθούλης είναι μάστορας. Μα εμετός από κόκκαλα ; Κι όμως... Το φαντάζεται, το γράφει και το υποστηρίζει υπέροχα.
Στο τελευταίο κομμάτι μου άρεσαν πολύ οι σκηνές στο χαμάμ και η περιπλάνηση στην Πόλη,όμως ο ενήλικος Ηλίας δεν με συγκίνησε. Αντιθέτως έζησα στο πετσί μου κάθε πόνο και φόβο του όταν ήταν παιδί.

Το βιβλίο θα συνεχίσει τις βόλτες του ανάμεσα μας. Χαίρομαι που εκδηλώθηκε ενδιαφέρον γι' αυτό.

Η λίστα:
-okyrhoe
-sismografos
-taxidiarikopouli
-bellivas

Με τα ελ.τα. για την okyrhoe.

Έφθασε! Ευχαριστώ Μαριλένα για την κάρτα και τους καλοκαιρινούς σελιδοδείκτες! Προς το παρόν θάλασσες & αμμουδιές μόνο φωτογραφισμένες την έχω δεί :-((

Είναι το πρώτο βιβλίο του Γ. Ξανθούλη που διαβάζω, και δεν με ενθουσίασε καθόλου. Συμφωνώ απολύτως με τον Πάνο ότι "η υπόθεση είναι για τα μπάζα."
Το μυθιστόρημα πάσχει από κάτι - ας το ονομάσω "το σύνδρομο του Καραγκιοζοπαίχτη". Σαν στις παραστάσεις του θεάτρου σκιών, ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι πίσω από το πανί υπάρχει ένας άνθρωπος που ενσαρκώνει όλες τις φωνές & κινεί τις φιγούρες.
Και εδώ έχουμε μία ιστορία όπου οι χαρακτήρες δεν έχουν την δικιά τους βούληση. Ο συγγραφέας τους πάει εκεί που θέλει αυτός - κάτι που μάλλον έχει αποφασίσει εξ'αρχής, πριν καν μπει στην διαδικασία να πλάθει τους χαρακτήρες. Δεν υπάρχει "φυσική" εξέλιξη στην ζωή των χαρακτήρων, παραμένουν μονοδιάστατες φιγούρες, και όσο προσπαθεί να τις κινεί ο δημιουργός τους, αυτό που μένει στο τέλος δεν είναι η πολύπλοκη ιστορία τις ζωής τους, αλλά μόνο κάποιο αίσθημα άδικου χαμού και μελαγχολίας, σαν να ξεφυλλίζουμε παλιές φωτογραφίες στα παλιατζίδικα - νιώθουμε αμέσως μία νοσταλγία για πρόσωπα που δεν τα ξέρουμε ούτε το όνομα τους ούτε την ιστορία τους.
Η ροή των γεγονότων είναι προβλέψιμη, μετά από λίγο ξέρουμε τις προθέσεις του Καραγκιοζοπαίχτη, που το πάει και γιατί. Πρωτ’άρχον σκοπός είναι να μεταφέρει μία ατμόσφαιρα, ένα συναίσθημα, και οι χαρακτήρες δρουν μονοδιάστατα μέσα στα πλαίσια αυτού του στυλιστικού φόντου.
Την περισσότερη φορά γίνονται πράγματα που ούτε οι ίδιοι οι χαρακτήρες καταλαβαίνουν. Στην περιγραφή και την εξέλιξη των χαρακτήρων, δεν υπάρχει αιτιώδη συνάφεια. Μόνο ο συγγραφέας και ο αναγνώστης μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν την σημασία των γεγονότων. Σαν μία ιστορία χαρακτήρων δεν πείθει το μυθιστόρημα, αφού λείπει τις περισσότερες φορές η λογική συνέχεια, κάποια αιτία όσον αφορά την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή - πόσο μάλλον τον υπολοίπων χαρακτήρων, που πραγματικά λειτουργούν παρά μόνο σαν "κομπάρσοι" στο έργο (ακριβώς σαν τον κηπουρό πατέρα του Ηλία). 'Ολα γίνονται αποκλειστικά για στυλιστικούς λόγους, παρά αφηγηματικούς, στην προσπάθεια να μεταφέρει ο συγγραφέας μία νοσταλγία και ένα αίσθημα ματαιότητας.
Ο αναγνώστης την αισθάνεται από πολύ νωρίς, μέσα από τα μάτια του μικρού Ηλία, όταν βρίσκεται ανάμεσα στις παλιές φωτογραφίες της Ράνας στο σπίτι της Κηφισιάς. Εκεί ο Ηλίας δρα σαν το εργαλείο, τα μάτια του αναγνώστη. Διαβάζοντας βλέπουμε και καταλαβαίνουμε πράγματα που ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν αφομοιώνει, δεν επηρεάζεται συναισθηματικά, εκείνη την στιγμή.
Αργότερα στο τέλος του βιβλίου, επαναλαμβάνεται αυτή η σκηνή με την συλλογή των Οθωμανικών μινιατούρων στο σπίτι-φάντασμα στην Κωνσταντινούπολη. Και στις δύο αυτές σκηνές, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την σημασία των συμβόλων, ενώ ο πρωταγωνιστής ο ίδιος μάλλον δεν έχει αναγνωρίσει ούτε αισθανθεί αυτά που αντικρίζει (κι ας τον έχει λιποθυμήσει ο συγγραφέας!).
Το τί συνέβη στον Ηλία στο διάστημα μεταξύ τις δύο αυτές σκηνές-κλειδιά είναι αφηγηματικά περιττό και φλύαρο.

Ζητώ συγνώμη που κράτησα το βιβλίο τόσο καιρό, για προσωπικούς λόγους δεν ήταν δυνατόν να συναντηθώ με την sismografos, και τις το στέλνω αρκετά αργοπορημένα μέσω Ελ-Τα σήμερα.

Το πήρα εδώ και κάτι μέρες, αφού έκανε το γύρο του κόσμου, λόγω δικής μου βλακείας. Το άρχισα και φαίνεται καλό.

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω ποια ακριβώς στιγμή, μέσα στο χαμό του φθινοπωρινού meet up στη Βύνη, ένα χέρι ξεπρόβαλλε και μου έβαλε στην αγκαλιά το βιβλίο. Κάπου μιλούσα, κάποιον σοκολατοκεφτέ καταβρόχθιζα, κάτι η ηλικία ..... βρέθηκα τέλος πάντων με το βιβλίο ....
Ευχαριστώ πολύ γιατί, ως γνωστόν, είμαι ξανθουλησφάν.

Η αλήθεια είναι ότι δε βιάστηκα και πολύ με το βιβλίο γιατί είδα ότι ακολουθεί μόνο η bellivas και υπέθεσα ότι δε θα κακολογίσει την αργοπορία μου :)))
Εξάλλου ένας Ξανθούλης πρέπει να διαβάζεται με απόλαυση όχι με άγχος ...
Πολύ ωραίο βιβλίο και αυτό. Θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα του.
Η παλιά αρχοντική μονοκατοικία με τον μυστηριώδη κήπο στην Κηφισιά, μεταφυσικές εικόνες μπερδεμένες με χνώτα στο τζάμι, αιμάτινες ντοματιές που λεκιάζουν άσπιλα λευκά κοριτσίστικα φορέματα, αναμνήσεις, ανάρμοστοι αλλά παθιασμένοι έρωτες, ταξίδια στο παρελθόν χωρίς επιστροφή ...

Με τα ΕΛΤΑ στην bellivas με ευχές για το νέο μέλος της οικογένειας!
Καλή ανάγνωση :))