Joe Speedboot
Registered by wollie on 12/30/2007
2 journalers for this copy...
Een ontwikkelingsroman over de gehandicapte Fransje en de stoere Joe Speedboot, die nieuw in het dorp is.
Wow, dit boek lag zo maar in mijn brievenbus. Voor het eerst dat ik een echte RABCK ontvang. Heel erg bedankt Wollie. Ik vind het heel bijzonder dat iemand die ik helemaal niet ken, zo maar de moeite neemt om mij een boek toe te sturen dat ik graag wilde lezen. Wat is bookcrossing toch een bijzonder iets!
In november heb ik eindelijk dit boek gelezen, en het is niet tegengevallen. Echt een hartstikke goed boek! hieronder een recensie.
Terwijl Fransje in coma ligt na een ongeluk met een trekker, komt er een nieuwe jongen in het dorp wonen, Joe. Hij zorgt voor enige opschudding in het dorp. Fransje kan na z’n ongeluk nog maar een arm bewegen en zit in een rolstoel. Hij komt bij Joe in de klas en samen met Christof vormen ze een vriendengroepje.
Na de middelbare school gaan de anderen studeren, maar Fransje blijft achter in het dorp aan de Ijssel en gaat werken als perser van papierblokken. Al snel komt Joe terug naar het dorp Als Fransje een ontdekking doet die z’n wereldje nog verder doet instorten is het dan ook Joe die voorstelt om mt Fransje te gaan trainen voor armworstelwedstrijden. Fransje z’n enige nog werkende arm is namelijk oersterk. Ze reizen stad en land af en weten aardig wat prijzengeld binnen te slepen.
Zonder het einde te verklappen, is dit in het kort het verhaal. Maar het boek is nog zo veel meer. Het leest lekker en blijft boeien, vooral door het bijzondere personage Joe. Het is een jongen die nooit opgeeft, zoals bij de bouw van het vliegtuig blijkt. Misschien is hij wel zo bijzonder omdat hij afsteekt tegen de burgerlijkheid van een Hollands dorp, met ook weer zo z’n eigen karakters met hun tekortkomingen.
Op de kaft staat o.a.: ‘ Het wemelt in dit boek van de rake metaforen – Trouw’. Mij is niet helemaal duidelijk waarop gedoeld wordt. De vergelijking met de samoerai, die inderdaad wel een mooie toevoeging zijn aan dit verder vrij nuchtere verhaal, of zit er meer in?
“ De Alles-Wordt-Minder_Mannen op de dijk kijken naar mij”
“ Het binnenvaartschip passeert ons. De dekluiken staan open, bergen zand torenen uit de ruimen, als kartles op een drakenrug. Een drijvend heuvellandschap voor Duitsland. Geen wonder dat dit land zo plat is als je heuvels exporteert.”
“In de lucht is een wolk in de vorm van een voet. Wie daar, vraag ik me af. Wie daar. Begrijp je?’
“Al mocht ik hem niet heel erg, misschien is het toch een vorm van vriendschap te noemen wanneer iemand je zo goed kent, als een deel van jezelf dat je liever niet onder ogen zou willen zien.”
“ Mensen zijn het grootste deel van hun leven op zoek naar warmte. Een aapje dat kan kiezen tussen twee kunstmatige moeders, een van staal met voedsel of een van badstof zonder voedsel, kiest voor de laatste. Warmte en genegenheid, eeuwige baby’s zijn we. Elkaar vloeien. Maar teveel warmte maakt je suf, je wordt er slaperig van. Dat is de beklemming van veel huwelijken - en is het eenmaal zover dan schreeuwt de geest moord en brand.
Terwijl Fransje in coma ligt na een ongeluk met een trekker, komt er een nieuwe jongen in het dorp wonen, Joe. Hij zorgt voor enige opschudding in het dorp. Fransje kan na z’n ongeluk nog maar een arm bewegen en zit in een rolstoel. Hij komt bij Joe in de klas en samen met Christof vormen ze een vriendengroepje.
Na de middelbare school gaan de anderen studeren, maar Fransje blijft achter in het dorp aan de Ijssel en gaat werken als perser van papierblokken. Al snel komt Joe terug naar het dorp Als Fransje een ontdekking doet die z’n wereldje nog verder doet instorten is het dan ook Joe die voorstelt om mt Fransje te gaan trainen voor armworstelwedstrijden. Fransje z’n enige nog werkende arm is namelijk oersterk. Ze reizen stad en land af en weten aardig wat prijzengeld binnen te slepen.
Zonder het einde te verklappen, is dit in het kort het verhaal. Maar het boek is nog zo veel meer. Het leest lekker en blijft boeien, vooral door het bijzondere personage Joe. Het is een jongen die nooit opgeeft, zoals bij de bouw van het vliegtuig blijkt. Misschien is hij wel zo bijzonder omdat hij afsteekt tegen de burgerlijkheid van een Hollands dorp, met ook weer zo z’n eigen karakters met hun tekortkomingen.
Op de kaft staat o.a.: ‘ Het wemelt in dit boek van de rake metaforen – Trouw’. Mij is niet helemaal duidelijk waarop gedoeld wordt. De vergelijking met de samoerai, die inderdaad wel een mooie toevoeging zijn aan dit verder vrij nuchtere verhaal, of zit er meer in?
“ De Alles-Wordt-Minder_Mannen op de dijk kijken naar mij”
“ Het binnenvaartschip passeert ons. De dekluiken staan open, bergen zand torenen uit de ruimen, als kartles op een drakenrug. Een drijvend heuvellandschap voor Duitsland. Geen wonder dat dit land zo plat is als je heuvels exporteert.”
“In de lucht is een wolk in de vorm van een voet. Wie daar, vraag ik me af. Wie daar. Begrijp je?’
“Al mocht ik hem niet heel erg, misschien is het toch een vorm van vriendschap te noemen wanneer iemand je zo goed kent, als een deel van jezelf dat je liever niet onder ogen zou willen zien.”
“ Mensen zijn het grootste deel van hun leven op zoek naar warmte. Een aapje dat kan kiezen tussen twee kunstmatige moeders, een van staal met voedsel of een van badstof zonder voedsel, kiest voor de laatste. Warmte en genegenheid, eeuwige baby’s zijn we. Elkaar vloeien. Maar teveel warmte maakt je suf, je wordt er slaperig van. Dat is de beklemming van veel huwelijken - en is het eenmaal zover dan schreeuwt de geest moord en brand.
Gisteren heb ik het boek aan een vriendinnetje in Utrecht gegeven voor haar verjaardag.
