ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:

Η ιστορία που αφηγείται αυτό το βιβλίο συμβαίνει σε τρεις νεοϋρκέζικες γειτονιές: στα δρομάκια της Τσάινατάουν και στα δυτικά, στην Κουζίνα της Κόλασης και στην Κρεαταγορά, το σωτήριο έτος 1990. Οι εποχές του χρόνου και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, μέσα στην αποπνικτική ζέστη και κάτω απ’ τη βροχή, οι επιγραφές του νέον αναβοσβήνουν μισοχαλασμένες πάνω από σκοτεινές τζαμαρίες, πίσω από τις ίδιες τζαμαρίες συμβαίνουν εγκλήματα.

Tα μυστήρια της ιστορίας δεν αποκαλύπτονται ποτέ, οι απαντήσεις στα ερωτήματα μοιάζουν με κινούμενους στόχους και η ιστορία με κινέζικα κουτιά: όταν ανοίγεις το ένα βρίσκεις ένα άλλο επτασφράγιστο. Γίνονται επτά φόνοι· οι ζωές των θυμάτων παραμένουν διφορούμενες, αν όχι μυστικές· ένας άνθρωπος μαθαίνει να βαδίζει· μια κοπέλα ταξιδεύει ψάχνοντας κάτι και βρίσκοντας κάτι άλλο: τον έρωτα, τον θάνατο· μια τρελή γριά ζει στα βάθη του Μπρούκλυν ανάμεσα σε παράξενα αντικείμενα και αρχαία χειρόγραφα.

Μερικά γεγονότα συμβαίνουν μπροστά σ’ ένα μεγάλο παράθυρο που βλέπει στην κινέζικη συνοικία, μερικά σ’ ένα άλλο, εκεί που ξεφορτώνουν τα σφαγμένα ζώα και σ’ ένα τρίτο σε μια ρημαγμένη γειτονιά στο Μπρούκλυν, επίσης, σ’ ένα εργοστάσιο που φτιάχνει κουλουράκια της τύχης, στον υπόγειο της Νέας Υόρκης όπου φημολογείται ότι κυκλοφορούν βρικόλακες.

Τα «Κινέζικα κουτιά» είναι θραύσματα της ζωής ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ - του Στούαρτ Μαλόουν - που κυνηγάει μια χίμαιρα. Επίσης, είναι μια περιπλάνηση, μια υπνοβασία, σε μια πόλη που δεν είναι παρά μια κατάσταση του μυαλού.

Διάβαζα τις προάλλες στο μπλογκ του Νίκου Δήμου τα θετικά του σχόλια για το βιβλίο.

«Είναι ίσως η μοναδική κοσμοπολίτισσα συγγραφέας μας», γράφει «εξίσου άνετη στην Αγγλία των αρχών του 20 αιώνα, στην Κεντρική Ευρώπη της ίδιας εποχής, στο Παρίσι όλων των εποχών, σε Ελληνικά χωριά στον ανταρτοπόλεμο και στην Αθήνα. Αλλά είναι μοναδική όταν γράφει για την Αμερική. Οι νεϋορκέζικες μπαλάντες της έχουν μία ποίηση και μία μελαγχολία που την νιώθεις –σαν την υγρασία στους τοίχους. Και κυρίως είναι αυθεντικές. Η Σώτη είναι συχνά πιο αληθινή από πολλούς Αμερικάνους συναδέλφους της.»

Συμφωνώ, αλλά εν μέρει. Πράγματι η Σώτη Τριανταφύλλου έχει αυτό που λέμε «καλή πένα». Τα βιβλία της τα αγγίζεις, τα νιώθεις, τα μυρίζεις, τα γεύεσαι. Όμως το να τοποθετείς τους ήρωές σου σε ένα άψογο περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας δεν σημαίνει πως γράφεις ένα άψογο βιβλίο. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στα «Κινέζικα Κουτιά»…

Η Σώτη Τριανταφύλλου θέλει να μας δείξει πως έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη. Αυτό το καταφέρνει. Σε όλο της το βιβλίο μας λέει ότι ξέρει την Τσάινατάουν σπιθαμή προς σπιθαμή. Στο αυτί του βιβλίου μας έχει κοτσάρει και την φωτογραφία της με κάτι κινέζους και το αποδεικνύει.

Το βιβλίο της μυρίζει καμένα νουντλς, καυσαέριο, τηγανητό ρύζι, θλίψη και πάπια Πεκίνου. Όμως τι καινούργιο έχει να μας πει; Τίποτα απολύτως.

Αν κυκλοφορούσε αυτό το βιβλίο στα μέσα της δεκαετίας του 80 ίσως να είχε ένα άλφα ενδιαφέρον. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Έχουμε γνωρίσει τη Νέα Υόρκη τόσο πολύ μέσα από την τηλεόραση, τα βιβλία, τα περιοδικά και το σινεμά, που είναι σαν να ζούμε εκεί χρόνια. Η γενιά κάτω των 35 έχει εντρυφήσει στον Σκορτσέζε, έχει μεγαλώσει με το Νόμος και Τάξη, βλέπει την Τσάινα Τάουν λάιβ στη Σόλωνος και στην Ευριπίδου. Δεν χρειάζεται άλλον ένα ταξιδιωτικό οδηγό. Ούτε αμπελοφυλλοσοφίες για το «πόσο μόνοι είμαστε όλοι εμείς οι Νεοϋορκέζοι» ή για το πόσο οι επαρχιώτες της Κου Κλουξ Κλαν από τη Νεμπράσκα μισούν τους μαύρους και τους Εβραίους.

Αυτά τα ξέρουμε, τα βλέπουμε ειδήσεις. Κάτι καινούργιο έχει να μας πει; Πού είναι η ζωντάνια, πού είναι η πρωτοτυπία; Πουθενά. Ένας ντετέκτιβ από τα νουάρ ’50 μπαίνει σε χρονομηχανή και μεταφέρεται σαράντα χρόνια μετά, όπου για 300 σελίδες περιγράφεται η ανούσια καθημερινότητά του. Boring!!!

Η Σώτη ξέρει να γράφει. Έχει καλό χειρόγραφο και το αποδεικνύει και σε αυτό το βιβλίο. Σε κάποια σημεία έχει πολύ καλές ατάκες:

«Αστυνομικός δεν γίνεσαι, αστυνομικός καταντάς. Όπως ο κλέφτης, ο ληστής, ο φονιάς και η πουτάνα»

(και ο ταξιτζής θα πρόσθετα εγώ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)

ή όταν περιγράφει έναν Εβραίο ραδιοφωνικό παραγωγό:

«Ελεγε αστεία για μύτες, όπως και ανέκδοτα για Εβραίους και μαύρους, για χαζές ξανθιές, για κουλούς και χοντρούς. Ήταν 33 ετών και έμενε στο Ήστ Βίλλατζ• μόνος, με ένα σκύλο που (…) τον φώναζε Άντολφ• οι ηχολήπτες είχαν φρικάρει. Όταν τον ρώτησαν γιατί διάλεξε αυτό το όνομα, απάντησε: “Γιατί είναι αρσενικό. Αν ήταν θηλυκό, θα το βάφτιζα Χιροσίμα”»

Κρίμα αυτό το χάρισμα να πάει χαμένο σε ένα βιβλίο που βρίθει κλισέ και στερείται ουσιαστικού νοήματος. Προσωπικά το θεώρησα χάσιμο χρόνου. Θα μπορούσε να είναι ένα διήγημα 50 σελίδων με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

Κρίμα και την εντυπωσιακά στυλάτη έκδοση του Πατάκη.

RELEASE NOTES:

Το βιβλίο αυτό πρόκειται να «απελευθερωθεί» στο Συμπόσιο στην Αθήνα, το 2ο Ελληνικό Συνέδριο BookCrossing που έχει προγραμματιστεί από τις 13-15 Απριλίου 2007. Κατά τη διάρκεια του Παρασκευοσαββατοκύριακου, πολλά βιβλία πρόκειται να αφεθούν ελεύθερα για να ταξιδέψουν και να βρουν νέους ιδιοκτήτες, σε διάφορους δημόσιους χώρους της Αθήνας.

Καλό ταξίδι βιβλιαράκι!

~~~~~~~ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ~~~~~~~~~~

Καλωσήρθες στο BookCrossing!

Γράψε αν θες ένα μικρό σχόλιο για το πού και πώς βρήκες το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να γραφτείς στο site για να γράψεις αυτό το σχόλιο -μπορείς να παραμείνεις ανώνυμος!

Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας κλπ) για να το βρει κάποιος όπως το βρήκες κι εσύ.

Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ότι χρειάζεσαι να ξέρεις για το BookCrossing…

WILD RELEASE NOTES:

at the hotel cafe