Για την Νερίνα ο έρωτας έβλεπε πάντα στην ανοιχτή θάλασσα. Για αυτό και η κλειστή σαν αχιβάδα επτάχρονη συμβίωσή της με τον Αχιλλέα δεν μπόρεσε να την κρατήσει στην στεριά. Ξανοίγεται στα πέλαγα του έρωτα και της φυγής. Αρχές δεκαετίας του 80 και εκείνη αναζητά την ουτοπιστική κοινωνία στα κοινόβια της Κριστιάνια στην Δανία και της Πρέβελης στην Κρήτη για να ενωθεί με τους περιπλανώμενους αδελφούς της. Στο δρόμο της ο Μάρτιν, ο Σεμπάστιαν, ο Φίλιπ, ο Πίερ, ο Μαρίνος, ο Αλκης.... Και ανάμεσά του πάντα το φάντασμα του Αχιλλέα. Θα ταξιδέψει μαζί τους, θα περιπλανηθεί με τα φεγγάρια στα νησιά και τη θάλασσα του Αιγαίου. Θα ζήσει σε ορθόδοξα και ινδουιστικά μοναστήρια, φτάνοντας μέχρι την Ινδία, προσπαθώντας να αρπαχτεί απο μια άλλη ύπαρξη, μια ιδέα, ένα ιδανικό να επιζήσει. Δεν θα μπορέσει όμως να ενωθεί με κανέναν και τίποτα απολύτως. Για να επιστρέψει εκεί απο όπου ξεκίνησε. Στον πανικό και το χάος της ψυχής της. Και να ανακαλύψει ίσως πως η κόλαση δεν είναι οι άλλοι αλλά εμείς οι ίδιοι.
Απο το οπισθόφυλλο.
Αυτά διάβασα και πήρα το βιβλίο αλλά δεν ανταποκρίθηκε στις προθέσεις του.
Θα αφεθεί όμως αύριο στην ΟBCZ της Λάρισας για να συνεχίσει το δικό του ταξίδι.

Πήγε κι ήλθε με το ίδιο αυτοκίνητο στην Λάρισα ... πριν από καιρό.