RING RING RING RING RING---Ik heb Alzheimer---RING RING RING RING RING

Dit boek werd onder mijn aandacht gebracht door een verpleegkundige geriatrie. Mijn moeder zit in het beginstadium van een dementeringsproces. Het afgelopen jaar heb ik ook ondervonden dat het heel, heel moeilijk is om daarmee om te kunnen gaan. Hiermee bedoel ik niet alleen de omgang met "de patiënt", maar meer nog de communicatie met instanties, tehuizen e.d. die zich hiermee bezig houden.
In dit boek doet René van Neer, oud psycholoog zijn dochter verslag van zijn veranderende wereld.
Dit verhaal heb ik nagelbijtend, op het puntje van mijn stoel en soms tenen krommend in een adem uitgelezen. Stella Braam heeft dit alles prachtig en ontroerend opgetekend. Ronduit schrijnend is het om te lezen hoe betuttelend de instanties en verpleegtehuizen met dementerenden omgaan. Feitelijk kun je ze het niet kwalijk nemen. Het is meer politiek Den Haag en de bureaucratie die bezuinigt. Tussen de zinnen door weet Braam dit heel subtiel door te seinen.
Ik vond dit boek zo aangrijpend, zo konfronterend, dat ik heb besloten om er een RING-boek van te maken.
De volgende personen hebben zich hiervoor opgegeven:

janna2
MaaikeB
vlindertje
Enitnaj
Woodi
oehoeboeroe
Linniepinnie
Barbje
Letterzetter
Yoteun
wurmpje
Anyrock
061019alexandra
Cahira
Plukkie
Xamantha
afraberg
EmEli
Stromend-Water
Tiekie
miertje
Redfloor en zusterwendelin (zusje van)
dutch-book
Wandelaartje

wie???

terug naar hoisvolbuukskes>>>>dankzij miertje, die een vervangend (en zelfs gesigneerd) exemplaar verder heeft laat ringen, is het boek weer thuis!

Janna2 krijgt een primeur...
"Mijn eerste ringboek" kan persoonlijk overhandigd worden tijdens de leestafelmeeting in Castricum.

Gisteren van Hoisvolbuukskes gekregen. Ben er al in begonnen, dus een nieuwe melding zal niet lang op zich laten wachten.

Geweldig boek! Veelal worden boeken over demente ouderen vanuit het perspectief van een van de kinderen of van de partner geschreven en in dit boek komt René zelf heel veel aan het woord. Opvallend is voor mij wel hoe lang hij zich nog heel bewust blijft van zijn omgeving en ook nog kan verwoorden hoe hij zich voelt. Dat is bij lang niet alle mensen met Alzheimer het geval. Hoewel je natuurlijk niet weet wat iemand voelt die het niet meer kan veerwoorden.
Wat ik alleen niet goed kan uitstaan is dat er toch een kritische toon inzit ten aanzien van het personeel. Ze kunnen helaas niet meer doen dan ze doen en dat is, ook voor henzelf, erg genoeg. Ik heb zelf in de zorg gewerkt, maar dan in een psychiatrisch ziekenhuis, een uitermate luxe positie: met drie-en-een-halve dienst zorgen voor 16 of 17 mensen!
In mijn laatste baan in de zorg, verstandelijk gehandicapten, heb ik gemerkt dat er steeds meer administratieve rompslomp komt, weer tijd die van het contact met de bewoners afgaat.
Wat betreft de bureaucratie van bovenaf: daar is volgens mij wel iets aan te doen/te verbeteren. Maar hoe je meer handen aan het bed krijgt is voor mij een raadsel. Al zou het geld er zijn, waar haal je dan de mensen vandaan? Erg enthousiast zijn de meeste jongeren niet voor een ban in de zorg.
Al met al toch een confronterend boek.

hoisvolbuukskes: bedankt voor het ringen!

Ik breng het boek morgen naar het postkantoor voor de reis naar maaikeb.

over dit boek heb ik al veel goeds gelezen. ik ben heel benieuwd. ga er zo snel mogelijk in beginnen. bedankt voor het opsturen, janna2 (ik heb ook alweer een boek voor jou klaarliggen!).

Inderdaad, ontroerend, beangstigend, liefdevol en alarmerend. Niet dat ik niet wist wat een afgrijselijke ziekte het is of hoe beroerd het is gesteld met de zorg, maar toch... En janna, ik las het niet als kritiek op de zorgverleners, maar als kritiek op het systeem en de politiek. En ook als wanhoop, want inderdaad, je kunt het Juliana-model wel voorstaan en er misschien zelfs geld voor hebben, maar krijg de ménsen er maar eens voor. Je kunt alleen maar bidden dat jijzelf en je geliefden al eerder aan iets anders bezwijken (maar nu nog even niet ;-)), want dit lot wens je niemand toe. Gelukkig valt er af en toe ook nog wat te lachen: 'Hoe heette dat nichtje? We hebben allebei geen idee. René kan zich nog achter Alzheimer verschuilen "Dat is het voordeel van mijn ziekte. Ik mag fouten maken. Maar over twintig jaar ben jij aan de beurt," troost hij me.'
Dank voor het ringen!

Ontvangen!
Ben erg benieuwd naar dit verhaal. Lijkt me interessant.

Later meer.

RELEASE NOTES:

Vandaag in een doos met ringboeken ontvangen van Vlindertje. Gaat vandaag gelijk door naar Enitnaj.

En dit is nummer 3 van 3 uit de oogst van vandaag!
Helaas mag ik er niet meteen in beginnen, er zijn nog enige andere (ring)boeken voor...maar ben heel benieuwd.
Dank (nogmaals :-)) voor het doorsturen Dettie!

Wat een aangrijpend verhaal! Ontroerend op momenten, maar ook dieptriest... Ik heb (vanuit werksituaties) wel eens beginnende dementeringsprocessen meegemaakt en het is vreselijk om te merken hoe verward mensen raken, vooral als ze zelf nog in de gaten hebben dat er dingen niet goed gaan in hun hersenen. En de karakterwisselingen die op kunnen treden...
Als ik het verhaal van René lees dan is het toch ook dieptriest dat er zo bezuinigd wordt op de zorg en er daardoor niet goed genoeg met mensen die lijden aan dementie kan worden omgegaan. De zorg en aandacht die zij nodig hebben kan in de meeste gevallen simpelweg niet geleverd worden. Ook dat merk ik (vanuit mijn werk) regelmatig. Mensen in de zorg zijn vaak zwaar belast in hun werkzaamheden en blijkbaar ook niet altijd terdege opgeleid... Het lijkt me verschrikkelijk om te zien hoe er met iemand waarom je geeft wordt omgegaan als diegene eenmaal van zorg afhankelijk is.
Toevallig was er vandaag in het journaal ook aandacht voor, dat er voor het welzijn van verpleeghuisbewoners meer en meer een beroep moet worden gedaan op de familie en als die geen tijd heeft dat er dan maar extra zorg en aandacht door die familie moet worden ingehuurd. Daar ben ik het deels mee eens, maar het levert wel weer problemen op voor mensen die geen familie (meer) hebben, of een slechte financiële situatie...
Problematisch, helemaal als je bedenkt dat we in het Westen vergrijzen en de problemen dus alleen maar groter zullen worden!
Ben blij dat ik dit boek heb gelezen, dank voor het ringen, Hoisvolbuukskes!

Ik ga Woodi even polsen of ze dit boek al kan hebben en dan gaat het weer op reis!
edit: verstuurd op 4 maart!

Ontvangen! Dankjewel voor het doorsturen Enitnaj! Kijk er al lang naar uit om dit boek te lezen, ben heel benieuwd!

In één dag uitgelezen. Dit boek was precies wat ik hoopte dat het zou zijn: een duidelijke inkijk in hoe het in een zorginstelling vergaat met dementerenden. Ik herken helaas de onkunde van het personeel zo hier en daar maar al te goed. Dit boek zou een must read moeten zijn voor iedereen die met dementerenden te maken heeft. Familieleden, verzorgers én politici!

Wat niet zo direct naar voren komt, maar ik wel zie: ik heb heel veel respect voor de manier waarop Stella met haar vader omgaat. In de toon van het boek klinkt zoveel rust, geduld en liefde. Het is af en toe zo moeilijk met een dementerende om te gaan, zij lijkt het er wonderwel vanaf te brengen. Overigens denk ik wel dat René een beetje een uitzondering is, hij kan zich ondanks zijn 'foute' woorden nog heel aardig verwoorden en voor zichzelf opkomen. Dat is zeker niet bij alle dementerenden zo. Ik zie er veel die het gewoon opgeven en stil in een hoekje gaan zitten 'wachten op niets'.

Dit boek gaat zsm naar oehoeboeroe.

vandaag lag het boek (zonder postzegel, maar met een kaartje) in de brievenbus. Bedankt voor het langsbrengen woodi, en bedankt dat ik tussendoor mocht kruipen hoisvol! Ik ga er één dezer dagen in beginnen. Ik ben erg benieuwd naar dit boek.

wat een indrukwekkend boek. Wat is deze ziekte toch verschrikkelijk en wat staan we toch machteloos met ons allen. Ik besef nog meer dan ik al deed dat mijn oma, die haar laatste jaar op een soortgelijke afdeling verbleef als rené, maar dan in sint jacob in amsterdam, het ontzettend getroffen heeft. Wat werd ze daar liefdevol en geduldig verzorgd. Maar daar was ook altijd veel (betrokken) personeel. Èn een bedmat met bel, zodat ze onderschept werd als ze ging zwerven 's nachts. Toch te gek dat er niet overal zulke voorzieningen aangesloten kunnen worden! Nogmaals bedankt voor het ringen hoisvolbuukskes. Ik ga 061019alexandra een PM sturen.

RELEASE NOTES:

bij linniepinnie in de brievenbus gegooid vanmiddag

Vanmiddag in de brievenbus gevonden, dank je wel Oehoeboeroe voor het langsbrengen. Jammer dat ik niet thuis was.
Het boek mag even op de stapel TBR.

Het verhaal heeft heel veel indruk op me gemaakt.
Ik heb wel eens een documentaire gezien op TV over Alzheimer en hoe de patienten zelf wel door hebben hoe ze aftakelen. Dat kwam zeer sterk ook in dit verhaal naar boven. Mensen die in hun "beroepsleven" afhankelijk van hun verstand zijn en nu afhankelijk van andere mensen zijn. Schrijnend om te lezen hoe er gespeelt wordt met mensen in de zorgcentra. Ik kan me voortellen dat de situatie alleen nog gaat verslechteren als je de vergrijzing in ogenschouw neemt.
Ik heb Barbje ge-pmd aangezien zij de volgende in ring is.

Heel erg bedankt voor het ringen hoisvolbuukskes!!

Bedankt voor het ringen

Het boek gaat 29 maart op de brievenbus richting Barbje in Gouda.

Het boek is veilig in Gouda aangekomen!

Het boek leest bijzonder vlot weg. Ik vond het verhaal van René heel erg boeiend, en ik moet eerlijk zeggen dat ik soms ook wel om hem moest lachen. 'Het lijk door ons vak halen'... Hij maakte er vaak iets moois van!

Tegelijkertijd zie ik mijn eigen oma weer zitten, in een uithoek van een tehuis, want daar mocht ze (toen nog) roken. Eigenlijk op een gang, met twee andere dames. Zitten, roken. Dat was het. Op het laatst wilde ze 'toch wel weer naar huis'. Dat een mens toch zo onwaardig aan zijn einde moet komen soms. Schrijnend.

Ik geloof dat janna2 het zei, soms ergerde ik me ook aan hoe Stella over de verzorgers sprak. Zoals wanneer ze haar vader verhuisd vanuit dat eerste naar het tweede tehuis en dan de receptionieste iets 'toebijt'. Ik snap het wel hoor, dat je je soms niet in kan houden ofzo, maar wat heeft zíj er nou mee te maken?? En moet dat dat in een boek opgetekend worden?

Wat me heel erg boos maakte, en me verbaasde, is dat een euthanasieverklaring niet meer geldig is wanneer je Alzheimer krijgt. Ik begrijp werkelijk niet waarom, als de verklaring opgesteld is vóórdat de Alzheimer om de hoek kwam kijken. Dat je iemand die al ontoerekeningsvatbaar ís zo'n verklaring niet meer laat opstellen snap ik wel, maar als je dat hebt gedaan jaren voordat je ziek werd... Wonderlijk!

Kortom: dank voor het ringen, her boek heeft geboeid en aan het denken gezet en dat doen lang niet alle boeken die ik lees.

3/5: het boek gaat vandaag op weg naar Letterzetter!

Net op het moment dat funkybaby met letterzettertje de deur uit gaat om Papa Moem op de post te doen voor Barbje, ligt er een bc-boek op de deurmat van...precies, Barbje dus. Bedankt voor het opsturen. Ik ben erg benieuwd naar dit boek.

Er zijn een aantal boeken die ik wil lezen voordat mijn oma dood is. Dit was er één van en ik ben erg blij dat het het ring werd. Allereerst: het is erg leuk opgetekend, een goede mix van achtergrondinformatie (medicijnen, onderzoeken) en vooral haar vader zelf aan het woord laten. Ook de aantekeingen in het zorgdossier vond ik er mooi doorheen gebreid (wat jammer dat ik die van mijn oma niet heb bewaard). Mijn oma heeft dementie en wacht. Waar ze in het voorstadium nog slechts herhaalde wat je al wist. Is er nu slechts het wachten en het genieten van twee dingen; eten en slapen. Dat dementerenden eigenlijk de hele dag zouden moeten kunnen 'grazen' vind ik mooi gezegd. Ook goed dat er vaak dingen genoemd worden, zoals de interviews met Rene als er een indicatie moet komen, die vreemd zijn maar waar ook ik zo 1,2,3 geen oplossing voor zou weten en waar niet gelijk ene waardeoordeel aan vats hangt. Mijn vader kan wel zeggen dat hij niet zoals mijn oma wil wachten op zijn einde, maar wat als hij kompleet van karakter verandert en wat als er met goed en voldoende zorg wel een waardige laatste paar jaren kunnen volgen. Nog afgezien van het hier gestelde als zou een euthanasieverklaring niet meer gelden bij dementerenden. Mijn oma geniet bijvoorbeeld zichtbaar van haar jongste achterkleinkind. Zolang hij het leuk vindt neem ik hem dan ook mee naar haar toe. Ze 'praten' met elkaar zonder elkaar goed te begrijpen of verstaan. Maar dat is niet erg. En onlangs was oma de kleine peuter zelfs aan het voeren "je moet wel je hele toetje opeten". Sommige dingen zitten diep en, wat misschien ook goed is om te onthouden; geen mens wil afhankelijk zijn, alleen verzorgd worden, als iemand, hoe gering ook, een bijdrag kan leveren aan iemands anders welzijn, geeft dat een goed gevoel (zoals de eenzame Maria met René in het boek). Ook al kan een dementerende dat in de meest gevallen niet met zo veel woorden zeggen.
Hoopgevend nieuws: in het diaconessenhuis in Meppel zag ik affiches ana de muren hangen met de 'eislijst'/alsik het voor het zeggen had'uit dit boek. In grote letters op affiches in de gang. Nu nog een leger goed geschoolde verpleegkundigen en verzorgenden aanrukken en vooral heel creatief zijn in het zoeken en vinden van oplossingen. Wat ik er van leerde? Nog meer dan ik nu doe; niet vragen naar gisteren met mevr X, wat ze morgen zal eten, geen trainingen of wat ook. Maar vooral nabijheid, rustig blijven en heel veel geduld hebben. Zo, nu kan dit boekje naar Yoteun.

RELEASE NOTES:

"Dag oma, ik ga de bus halen"
"Hoe laat is het?"
"Kwart voor vier"
"Moet ik hier dan blijven liggen?"
"Wat je wilt, je mag opstaan of je mag blijven liggen"
"En de gordijnen dan?"
"Die kan je opendoen als je wilt. Je krijgt ze toch zelf nog wel open?"
"Ja, dat lukt wel. Hoe laat zei je dat het was?"
"Kwart voor vier"
"Wat moet ik dan eten?"
"Ik heb thee gezet, je kunt eerst een kopje thee drinken"
"Maar jij wilt ook weg"
"Ja, maar ik kan ook een bus later nemen, dan drinken we samen nog een kopje thee."
"Daarna ga je toch weg. Ik denk dat ik toch nog even blijf liggen"
"Anders is je dag zo lang?"
"Ja, dan weet ik niet wat ik moet doen"
"Nou, dan ga ik maar, tot gauw"
"Is de was al binnen"
"Ja, de was heb ik binnen gehangen"
Ik kus mijn oma gedag, aai over haar wang en doe 'Ik heb Alzheimer' even later op de bus. Hoe toepasselijk. Veel leesplezier Yoteun.

Het boek is net uit de brievenbus gehaald, bedankt voor het sturen!

RELEASE NOTES:

Dit boek sprak me niet echt heel erg aan.
Ik ben er in begonnen, maar heb het niet uit gelezen.

Het gaat straks op de post naar wurmpje

vandaag ontvangen, dankje wel yoteun. .
het onderwerp is actueel, want vandaag stond eer en stukje in de krant over euthanasie bij dementie. ik ga er gauw in beginnen, ik werk zelf in de zorg, dus het lijkt mij een boeiend boek

het boek riep wisselende reacties bij mij op. ik werk zelf in een verpleeghuis als activiteitenbegeleidster, nu op een afdeling met jongeren met Huntington, maar heb ook gewerkt op de PG afdeling met dementerenden. voor mij roept het boek veel herkenning op. De verwardheid en aftakeling van Rene, maar ook de situaties in een verzorg- of verpleeghuis.

sommige stukken kwamen op mij over als een aanklacht tegen de verzorgers en verpleegkundigen, terwijl die er weinig aan kunnen doen. zij doen hun werk zo goed mogelijk binnen de (beperkte) mogelijkheden. Er zal vanuit de overheid meer geld beschikbaar moeten komen.

Stella heeft wel gelijk dat de adminstratieve rompslomp werkelijk te veel is. en helaas is dat onder kabinet Balkende alleen maar meer geworden. hier loop ik in mijn werk ook vaak tegen aan.
Raar is het zeker dat de euthanasieverklaring niet meer geldig is. hier zou de overheid eens naar moeten kijken.

De toekomst zie ik somber in, er zullen alleen maar meer mensen met dementie komen door de vergrijzing, terwijl er minder verzorgenden zijn.
Al met al is dit boek en het onderwerp erg actueel en zal er zeker nog veranderingen nodig zijn.

bedankt voor het ringen! ik heb anyrock gePMt (29-5 gepost)

Vandaag in de bus met een kaart met cosmea. Bedankt voor het opsturen Wurmpje en Hoisvolbuukskes voor het ringen.
Tja, ik sloeg het even open en werd onmiddellijk het boek ingetrokken. Veel schrijnends, en zelden heb ik dementie duidelijker omschreven gezien: "nieuwe informatie en recente gebeurtenissen beklijven steeds minder."
Wij noemen dat 'de harde schijf is vol'.

Anyrock bedankt voor het langs brengen van dit boek!
Het ligt nu op de TBRmount

RELEASE NOTES:

op naar Cahira

Wat een goed boek!!! Geeft inzicht in de werled van dementie.
Het doet me ook beseffen dat ik blij ben dat ik sinds een paar jaar een kantoor baan in de zorg heb en niet meer op de werkvloer. Ik kon er ook niet mee omgaan dat je zo weinig tijd heb voor de patienten/clienten, dat je niet de zorg kan leveren die nodig is.

Wil je de ringlijst aanpassen? EmEli wil nu even overgeslagen worden, maar wel graag het boek nog lezen. Dus plaats EmEli onderaan de ringlijst!

En het boek is binnengekomen.
Dank je wel voor het opsturen, Alexandra.
Ik ga er zo snel mogelijk in beginnen, maar heb nog twee ringboeken in huis.

Met toestemming van Plukkie en hoisvolbuukskes heb ik heb boek iets langer bij me gehouden. Ikzelf had het snel uit maar mijn moeder wilde dit boek ook graag lezen. Soms denkt ze dat mijn opa dement aan het worden is terwijl hij gewoon last heeft van wat vergeetachtigheid. Wel heeft hij twee maal (één keer na een beroerte en eenmaal na een val waarbij hij zijn heup brak) een delier (= acute verwardheid) gehad. Zijn wereldbeeld was zeer te vergelijken met de situatie van Dhr. van Neer op het eind. Reden genoeg om mijn moeder dit boek te laten lezen.

Ikzelf vond dit een prachtig boek. Ik heb in de zorg gewerkt. na het lezen van dit boek werd maar weer eens bevestigd waarom ik nu niet meer in de zorg wil werken. Naast mij zijn er nog vele andere goede verzorgers die door allerlei bureaucratie, personeelstekort en administratieve regeltjes en rompslomp niet meer kunnen doen waar ze goed zijn: namelijk echt zorgen en aandacht geven aan de mensen die het zo hard nodig hebben. Heel politiek Den Haag zou dit boek verplicht moeten lezen en aan hun eigen ouders moeten denken terwijl ze dat doen.
Ik vind dat Stella een goed beeld heeft geschetst en dat ze op een mooie, geduldige en respectvolle manier met haar vader omgaat.
Typisch dat hij trouwens nog zo goed dingen kan beschrijven, zijn bewoordingen zijn af en toe hilarisch. Ik denk dat dat vooral te maken heeft met het feit dat hij zelf oud-psycholoog is.

Mijn mama: Schitterend boek. Hoewel ze niet zo''n boekenlezer is had ze dit in een paar dagen uit (ik was hoogstverbaasd!). Ze heeft nu meer inzicht gekregen in de wereld van de dementie en begrijpt dat mijn opa/haar vader niet dement is. En ze ziet ook in hoe verwarrend de wereld voor hem geweest moet zijn op de moment dat hij wel tijdelijk in de war was.
Na mijn moeder heeft ook Carina, haar nichtje, het boek nog snel even gelezen. Zij werkt zelf in de zorg en vind dat dit verplichte kost moet zijn voor iedereen die in de zorg werkt of er mee te maken heeft. Ze vond het een schitterend boek.

Toen we alledrie koffie zaten te drinken en we over het boek aan het napraten waren spraken we onze verbazing uit over het niet meer geldig zijn van de euthanasieverklaring als je dement bent. Carina en ik wisten al langer dat dat zo was, maar mijn moeder was echt verontwaardigd. Het kostte me de grootste moeite om uit te leggen dat je niet alleen handelsbekwaam moest zijn op het moment van het opstellen van zo''n verklaring maar ook op het moment dat je aangeeft dat het zover is. Dat wil niet zeggen dat ik het eens ben met de situatie zoals hij is.

Kortom: Schitterend boek, geeft veel stof tot nadenken en praten.
Bedankt voor het ringen.

Het boek gaat vandaag per post naar Plukkie.

Vandaag viel het boek bij mij op de mat. Ik ben er meteen in begonnen toen ik moest wachten op de computer. Vanmorgen had ik net een boek uit dus dit boek kwam op het goede moment.
Als het uit is laat ik meer van me horen.
Bedankt voor de kaart Cahira!

Ik heb het boek achter elkaar uit gelezen. Het is een boek wat een duidelijk beeld geeft van dementie en de moeilijkheden die deze ziekte met zich mee brengt.
Wat een geduld heeft Stella met haar vader, en wat goed dat ze hem zijn verhaal laat vertellen.

Gelukkig heb ik in mijn directe omgeving nog niet met alzheimer te maken gehad. Toch vond ik het erg interessant om dit boek te lezen en er meer over te weten te komen.

hoisvolbuukskes: bedankt voor het ringen!
Het boek gaat op weg naar Xamantha.

Deze week heb ik dit boek ontvangen. Bedankt voor het opsturen, Plukkie!

Wauw, wat een boek!
Ik had al eerder iets van Stella Braam gelezen en wist dus al dat ze prettig schrijft, maar de grote bonus van dit boek is de stem van haar vader die erin doorklinkt.
Wat lijkt het me moeilijk om je zo bewust te zijn van de aftakeling van je brein!

Voor de mensen die nog een "anders dan anders" boek over Alzheimer willen lezen: ik vond zelf "Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor" van Renate Dorrestein heel erg de moeite waard.

Het boek mag door naar Afraberg.

Xamantha je heb helemaal gelijk! In het kader van dit boek is "Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor" van Renate Dorrestein heel erg de moeite waard! Ik heb deze niet gelezen maar geluisterd als luisterboek, Renat leest het boek zelf voor, erg prettig.

Vandaag vond ik dit boek in mijn brievenbus.
Vanuit mijn werk ben ik erg geïnteresseerd in alles wat met hersenen te maken heeft, ik kijk er dan ook naar uit dit boek te lezen, helaas moet het nog even wachten, er zijn nog een paar boeken voor.

Heel erg bedankt voor het opsturen Xamantha! En heel erg bedankt voor de fantastische kaart, ik weet al aan wie ik hem ga sturen :)

Dit boek maakt op een pijnlijke manier duidelijk hoe er in dit land wordt omgegaan met de oudere en hulpbehoevende medemens. Niet echt iets om trots op te zijn...

Heel erg bedankt voor het ringen van dit boek hoisvolbuukskes!

Het boek is gister op de bus gegaan in de richting van EmEli.

Vandaag ontvangen, door studiedrukte duurt het wat langer voor ik ringboeken weggelezen krijg, maar ik ben erg nieuwsgierig naar dit boek!

Bedankt voor het opsturen en voor de BC-magneet, die hangt nu mooi bij mijn andere BC-magneten. :-)

Ik vind dit een erg mooi boek. Toen ik 17 was heb ik in de zomer op een PG-afdeling van een verzorgingshuis gewerkt en daar ook bijzondere dingen meegemaakt met dementerende bewoners. Een aantal dingen in dit boek waren voor mij erg herkenbaar. Helaas ook hoe sommige mensen als lastig worden ervaren terwijl ze daar zelf helemaal niets meer aan kunnen doen.

Edit 15-2: Gisteren naar de brievenbus gebracht.

Dit boek heb ik met de post gekregen, bedankt, ik ben er al in aan het lezen

Ik kreeg dit boek van Stromend-Water om te lezen. het was ontzettend aangrijpend en boeiend. De langzame achteruitgang bij deze ziekte wordt van binnen- en buitenuit beschreven. Hij gaat binnenkort op weg naar Tiekie.

Bedankt voor het ringen hoisvolbuukskes!

Dit boek vind ik erg mooi en liefdevol geschreven. Wel frustrerend en onterend hoe er met mensen om gegaan wordt, ook al zijn er ook veel mensen die wel hun best doen. Dit boek post ik vandaag naar Tiekie.

Ik ben heel erg benieuwd naar dit boek.
Mijn Opa had ook alzheimer, ik heb hem jaren samen met mijn moeder (en de rest van ons gezin) verzorgd en al was het soms slopend, ontroerend en met tijden hilarisch, moeilijk was het zeker.
Daarom ben ik ook zo benieuwd naar de verhalen van een Alzheimer patient zelf.
Ik hoop dat ik het droog houd bij dit boek.
Wordt vervolgd.

Bedankt voor het ringen en verzenden!

Oh oh, wat een bijzonder boek.
Ik heb regelmatig met verbazing zitten lezen. Wat is het slecht gesteld met onze gezondheidszorg. En dan bedoel ik niet zozeer de personen in de Koepelhof maar meer vanuit Den-Haag.

En ook kwamen de tranen regelmatig over mijn wangen glijden, het is zo apart om dit te lezen terwijl je het zelf hebt meegemaakt.

Al met al een zeer indrukwekkend boek.

Heel er bedankt voor het ringen.

Het boek gaat 22 april op weg naar miertje (alleen gaat zij daarna even op vakantie dus de entry laat misschien even op zich wachten).

Toen ik thuis kwam van een korte vakantie lag het boek op mij te wachten!
Ik ben heel benieuwd en ga het heel snel lezen. Tiekie bedankt voor het opsturen en voor de prachtige kaart.

Een hartverscheurend boek. Ik heb het in een adem uitgelezen en mijn hart brak zowat!
Ik heb zelf niet de indruk dat mijn moeder, die vorig jaar de diagnose Alzheimer kreeg, het zo zwaar heeft als Rene. Mijn moeder zit nog in haar eigen flatje, samen met mijn vader en ze legt zich schijnbaar/blijkbaar? bij de dingen neer. Voor mijn vader is het zwaarder. Ik kan mij de eenzaamheid en de verwardheid van Rene levendig indenken. Ik ben zelf iemand die graag grip heeft op de situatie en het lijkt me afschuwelijk om in het "niets" te moeten grijpen, om je over te leveren aan anderen!
Bij het idee dat men mij ooit mijn vrijheid zou ontnemen word ik ijskoud. Brrrr, ik hoop dat ik nooit in zo'n situatie kom.
Hoisvolbuukskes bedankt voor het ringen en ik ga redfloor benaderen zodat ik dit bijzondere boek zijn weg kan laten vervolgen.
Het boek is 6 mei op de bus gegaan in de richting van Redfloor.

Helaas is dit exemplaar zoekgeraakt bij TNT! Ik stuur een ander exemplaar (zie http://www.bookcrossing.com/journal/6300017 ) om de boekenring af te maken.

Het vervangende boek is op 11 juli per post naar Redfloor gegaan in een tweede poging om haar een exemplaar van: "Ik heb Alzheimer" te laten lezen!

Nu, bijna drie jaar geleden stuurde ik "mijn eerste ringboek" door Nederland.
Geen idee indertijd hoe zoiets werkte en hoelang het zou kunnen duren eer het boek weer terug zou zijn.
In principe leek het erop dat het boek nooit meer hier zou arriveren, maar gelukkig zorgde Miertje voor een vervangend exemplaar.
Sinds vandaag, woensdag 8 juli 2009, staat het boek hier weer pc in de boekenkast.

Hierbij het bcid-nr. van de latere lezers van het tweede vervangende exemplaar: 426-6300017

Allemaal bedankt bedankt voor het meelezen en de vele, vele enthousiaste reacties over dit boek!

woensdag 8 juli 2009:

Inmiddels leven mijn ouders nog steeds (moeder 88, vader 91).

Confronterend om mijn vader, bij ons wekelijks bezoek, te zien in de relatie met mijn moeder.
Bijna alles neemt hij haar nu uit handen of moet opgelost worden (betaalopdrachten in de TNT-bus, zonder envelloppe!, pasjes die zoek raken, etc. etc.)

Een van haar kleindochters kent ze niet meer, de andere twee haalt ze voortdurend door elkaar.

De ene minuut vraagt ze of we een andere auto hebben "waar doe je het allemaal van", even later moppert ze: "hebben jullie nog steeds die oude stomme auto, koop toch een nieuwe! Ik ben vroeger altijd zuinig geweest, maar jullie, jullie gooien het allemaal over de balk".

"Zijn jullie alweer op vakantie geweest".
"Ja mam, ik heb toch verteld dat we met mijn verjaardag weer weg zouden zijn, net als verleden jaar".
"Ben jij jarig geweest, hier dan heb ik nog wel iets voor jou".

Even later, na veel gezoek, krijg ik een muntstukje van € 0,50:
"Koop er maar een mooie onderjurk voor".

In de keukenkast staan 10 kilo pakken zout (voor als het glad wordt: ze wonen in een aanleunwoning bij een verzorgingshuis)!

Regelmatig hebben wij gesprekken gehad met hun (nog jonge vrouwelijke huisarts).
Schrijnend om te konstateren dat deze jonge huisartsen veelal dit soort situaties van Dementie en Alzheimer niet kunnen of willen zien.
Vele verontruste telefoontjes van zowel mijn vader als van ons aan de praktijk....
"Ik zal de dokter z.s.m. laten terugbellen".

We zitten er nog steeds op te wachten.