Registered for the Race to 3 Million Books Registered Challenge.


Από το οπισθώφυλλο:
"Στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, ένας Φλαμανδός δάσκαλος κρύβει περίτεχνα σε έναν απ'τους πίνακές του, με τη μορφή μιας σκακιστικής παρτίδας, το κλειδί ενός μυστικού που θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία της Ευρώπης.
Πέντε αιώνες αργότερα, μια νεαρή συντηρήτρια έργων τέχνης, ένας γνωστός αντικέρ και ένας εκκεντρικός σκακιστής ενώνουν τιε δυνάμεις τους αποφασισμένοι να λύσουν αυτό το αίνιγμα. Έτσι, μπλέκονται σε μια συναρπαστική περιπέτεια, όπου όλα καθορίζονατι από συνεχόμενες σκακιστικές κινήσεις, οι οποίες ανοίγουν μία μία τις πόρτες ενός μυστηρίου που δε θα αφήσει ανεπηρέαστο κανέναν από τους πρωταγωνιστές του.

Στον "Πίνακα της φλάνδρας" ζωγραφική, μουσική, λογοτεχνία, ιστορία, λογική και μαθηματικά συνυφαίνονται σ'ένα συναρπαστικό παιχνίδι, το οποίο ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε "διευθύνει" με διαβολική μαεστρία"


Μου το πρότεινε μια γνωστη μου και την εμπιστεύτηκα. Δεν το έχω τελειώσει ακόμα, αλλά μεχρι στιγμής δεν με έχει απογοητεύσει! Όταν το τελειώσω παέι για bookring!

To teleiwsa! Poly wraio! Den exw kamia tromerh sxesh me to skaki (gia na eimai eilikrinhs, asxeth eimai...) opote brhka synarpastikes tis leptomereies sth skakiera. O ka8e xarakthras einai 3exwristos kai ayth h "diaforetikothta" tous einai pou tous boh8aei na lysoun to mysthrio me tis ekplh3eis kai tis anatropes tou.

Opws proeipa, paei gia bookring.

Loipon, h seira (mexri stigmhs):
1)aris1
2)travellinglight
3)Myrto
4)Daphne-gr
5)librissima
6)mmjrules (teleytaios, opws zhthse)

Θα το φέρω στο meetup στην Cafeina (κατά τις 3) για να ξεκινλησει το bookring! Αν δεν έρθει ο aris1, θα το πάρει πρώτα η travellinglight.

Κυριακή μεσημέρι πήγα στη συνάντηση των Αθηναίων Bookcrossers πιο νωρίς από τους άλλους για να πιάσω τραπέζι. Τελικά δεν χρειάστηκε, γιατί πιάσαμε... όλο το μαγαζί (χεχεχε η σερβιτόρα έφαγε πάλι φρίκη!). Ήρθε κόσμος και κοσμάκης: η Ελισώ, οι Μαρίες (η μία σε απόχρωση του ροζ και η άλλη σε απόχρωση του κόκκινου, η Σοφία με το τρακαρισμένο αμάξι, η αδελφή της Αλίνα, η Δάφνη χωρίς το γουρούνι στο σακί (αλήθεια πού ήταν;), ο Μάρκος, ο μηχανόβιος Γιώργος, ο "αόρατος" Θάνος, η Δέσποινα με έναν άσχετο φίλο της τον Νίκο, η Pink, ο Dust και η Μυρτώ, η Αρίστη και ο space Γιάννης, ο ιδιοκτήτης της Καφεΐνας Προκόπης που κάθισε παρέα μας οκλαδόν σαν τον Βούδα, η Μαριάννα χωρίς κοτσίδια και μαντίλι, εγώ κλπ κλπ.

Και φυσικά, εκεί που είχαμε μαζευτεί όλοι, εμφανίστηκε η Antigoni, όπως πάντα τελευταία για να κάνει εντύπωση. (ψέματα, τελευταίοι ήρθαν ο Dust και η Robbergirl, αλλά θέλω να πειράξω την Antigoni!). Ευτυχώς δεν είχε... γύψο στο πόδι!

Ρίξαμε γέλιο, φάγαμε κάτι σοκολατάκια, με όσα περίσσεψαν παίξαμε πόλεμο και δεκάδες βιβλία πλημμύρισαν τα τραπέζια. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και "Ό Πίνακας της Φλάνδρας", που θέλω εδώ και καιρό να διαβάσω! Η Antigoni είχε την καλοσύνη να με βάλει πρώτο πρώτο στο bookring της, έτσι αυτό το βιβλίο δεν θα "απελευθερωθεί" στη... φύση. Θα αλλάξει όμως κάμποσα χέρια.

Δεν έχω φωτογραφίες από τη συνάντηση του Μαρτίου, αλλά βάζω μια φωτογραφία από το ράφι της Καφεΐνας, της Επίσημης "Βιβλιοαπελευθερωτικής" Ζώνης μας (OBCZ). Να κάνουμε και λίγη διαφήμιση: Η Καφεΐνα βρίσκεται στο στενάκι της οδού Κιάφας, που ενώνει την Ακαδημίας με τη Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί συναντιόμαστε την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα.

Αυτά. Θα επανέλθω με νέα καταχώρηση όταν διαβάσω το βιβλίο...

«Quis Necavit Equitem» ή, στα ελληνικά, «Ποιος σκότωσε τον ιππότη;» Αυτή είναι η φράση που βρίσκει κρυμμένη κάτω από την μπογιά ενός πίνακα του 15ου αιώνα η Χούλια, μια συντηρήτρια έργων τέχνης στη Μαδρίτη, του φλαμανδού ζωγράφου Πίτερ βαν Χαυς . Στον Πίνακα απεικονίζονται δύο άνδρες να παίζουν σκάκι και μια γυναίκα στο βάθος να τους παρακολουθεί. Στην παρτίδα του πίνακα, μόλις έχει φαγωθεί το λευκό άλογο ή ο λευκός ιππότης (knight) όπως λέγεται στα αγγλικά αυτό το πιόνι. Η συντηρήτρια προσπαθεί να βρει λύση στο αίνιγμα και αυτό οδηγεί σε ένα ενδιαφέρον κυνήγι ενός πραγματικού δολοφόνου. Δεν περιγράφω άλλο την υπόθεση του βιβλίου για να μην το «κάψω» για τους υπόλοιπους.

ΤΟ ΥΦΟΣ:

Βασικά το ύφος του Ρεβέρτε (του συγγραφέα) μου άρεσε πολύ. Είναι πολύ ατμοσφαιρικό. Ο τρόπος που ξεδιπλώνει την πλοκή είναι όμορφος, αν και το βιβλίο κάνει μια μεγάαααλη κοιλιά στη μέση, όπου η πρωταγωνίστρια κάθεται με τις ώρες στο σαλόνι της κάθε βράδυ και κωλοβαράει κοιτώντας τον πίνακα και... zzzzzzzz... τους αναγνώστες τους παίρνει ο ύπνος... Αλλά ο λόγος του σε γενικές γραμμές τρέχει εξαιρετικά. Δίνω εύσημα και στην ωραία μετάφραση της Βερίνας Χωρεάνθη.

Η ΠΟΝΗΡΙΑ:

Ωραίο το κόλπο με τη σκακιστική παρτίδα. Αν διάβαζα το βιβλίο το 1990, όταν πρωτοεκδόθηκε στα ισπανικά, θα μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση. Αλλά, τώρα, έχοντας διαβάσει πολλούς κωδικονταβίτσιδες και τέτοια δεν με εντυπωσιάζει τόσο (άσε που βρήκα και λάθος στην εξέλιξη της παρτίδας). Η διαφορετικότητα του κάθε πιονιού παρουσιάζεται μοναδικά τρόπο και είναι ευφυέστατος ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας συνδέει τα πιόνια με αληθινά πρόσωπα. Πολύ μελετημένος ο τύπος. Α, και μη νομίζετε ότι πρέπει να είστε Κασπάροφ για να καταλάβετε το νόημα. Ο Ρεβέρτε βάζει την πρωταγωνίστρια να είναι εντελώς άσχετη με το σκάκι και έτσι ένας σκακιστής πρέπει να τις τα κάνει κάθε φορά και καλά λιανά, ώστε να τα καταλαβαίνουν όλοι.

Η ΒΡΩΜΑ:

Μου σπάσανε τα νεύρα που όλοι σε αυτό το βιβλίο καπνίζουνε σαν φουγάρα. Είμαι σίγουρος πως αν ποτέ συναντούσα την πρωταγωνίστρια θα μου βρώμαγε τσιγαρίλα από την κορφή έως τα νύχια, όχι να τη γουστάρω κιόλας! Είπαμε ρε φίλε συγγραφέα, βάλε τους ήρωες να καπνίζουν στο ημίφως για να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα, αλλά έλεος πια! Κοντεύεις να κάνεις το βιβλίο διαφήμιση της Malboro! Μιλάμε για ΠΟΛΥ τσιγάρο. Έτσι μου ερχότανε να ανοίξω τα παράθυρα να φύγει η κάπνα!

ΕΓΚΛΗΜΑ και ΤΙΜΩΡΙΑ:

Δυστυχώς τον δολοφόνο τον είχα καταλάβει από τη μέση του βιβλίου. Σιγά τα λάχανα, ήταν πολύ κλισέ. Κάνει μπαμ από την αρχή! Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά το «γιατί» το έκανε και πως αυτό συνδέεται με τον πίνακα καθώς και τη σύγχρονη εποχή. Και το τέλος. Εδώ μάλιστα, είναι όλα τα λεφτά. Κανείς δεν είναι τελικά αθώος. Όλοι έχουνε τη φωλιά τους ολίγον χεσμένη. Όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι!

Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:

Ο πίνακας του εξωφύλλου μικρή σχέση έχει με τον πίνακα που περιγράφεται στο βιβλίο. Δεν έχει σχέση ούτε η παρτίδα, ούτε τα πρόσωπα που απεικονίζονται, με εξαίρεση την γυναίκα στο βάθος. Οπότε μην μπερδευτείτε και κάνετε συνεχώς αντιπαραβολή σαν εμένα… Τσάμπα χρόνος. Κάντε πως δεν είναι αυτό το εξώφυλλο και φανταστείτε τον πίνακα μόνοι σας. (Στην αγγλική έκδοση δεν έχει φυσικά τέτοιο εξώφυλλο για να μην μπερδέψει τους αναγνώστες...)

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Ήταν ενδιαφέρον να διαβάσω ένα βιβλίο μυστηρίου που δεν είναι αμερικανιά. Οι χαρακτήρες αναπτύσσονται σε βάθος, ίσως μάλιστα υπερβολικά φλύαρα. Το απόλαυσα, αλλά ώρες ώρες με αποκοίμησε. Οι τελευταίες σελίδες μου θύμισαν την ιστορία που μας έλεγε στο φόρουμ η StrangeEmily για τη Γερόντισσα στο μοναστήρι του Ναυπλίου («κοίτα να δεις», είπα).

Το μυστικό του πίνακα δεν «θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία της Ευρώπης», όπως λέει στο οπισθόφυλλο. Αλλά πραγματικά ο Ρεβέρτε «διευθύνει» το παιχνίδι με διαβολική μαεστρία. Με έπεισε να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Επόμενος στόχος «Ο Δάσκαλος της Ξιφασκίας» του ιδίου. Έχω ακούσει πως είναι καλό...

Έχει γίνει και ταινία!!!!!!!!

Με τίτλο "Uncovered" και πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπεκινσέιλ!

Κοιτάξτε ΕΔΩ!

Είναι Παρασκευή βράδυ και έχω ραντεβού με την deadendmind στον Γρηγόρη της πλατείας Εξαρχείων (παλιότερα γνωστό ως Μαύρο Πρόβατο). Το κενό στο στομάχι μου με ενημερώνει ότι απαιτείται μια επίσκεψη στον Πειναλέοντα. Και ενώ ενημερώνω την deadendmind για τις σκοτεινές προθέσεις του στομαχιού μου, εκείνη βρίσκει την ώρα να με ρωτήσει: «Μα καλά, ο aris1 πώς έμαθε ότι θα συναντηθούμε;» Και μάλιστα όχι μόνο το έμαθε, αλλά σκοπεύει να έρθει κι αυτός! Γμτ, ούτε στην πλατεία Εξαρχείων δεν μπορεί πια κανένας να κυκλοφορεί ελεύθερος από τον Αρχιμάγιστρο της Καφρίλας; Αισθάνομαι ότι διατρέχω θανάσιμο κίνδυνο, ειδικά μετά το απαίσιο release που του αφιέρωσα με την πολύτιμη συνέργεια της aaouts και της deadendmind.
Προτού προλάβω να συνέλθω από το δυσβάσταχτο μαντάτο, ο περί ου ο λόγος εμφανίζεται ενδεδυμένος σε παλ χρώματα (κορυφαίο το γαλαζομπεμπέ μπλουζάκι). Ευτυχώς, μας ανακοινώνει ότι θα μας τιμήσει με την παρουσία του για λίγο μόνο, καθώς ένα σημαντικό ραντεβού τον καλεί στα σκοτεινά καταγώγια της Νέας Σμύρνης όπου συχνάζει. Ανηφορίζουμε προς τον Πειναλέοντα με τον Αρχιμάγιστρο να γκρινιάζει διαρκώς (δεν του αρέσει το περπάτημα, αλλά έχει στείλει το ιπτάμενο χαλί στο καθαριστήριο). Βρίσκουμε το μαγαζί πήχτρα (πάλι κάποιοι έχουν γενέθλια) αλλά με τον ισχυρισμό ότι είμαστε πέντε άτομα (αναμένονται η aaouts και η εκ Λονδίνου κολλητή της) καταφέρνουμε να βρούμε μια θέση στον ήλιο, τουτέστιν ένα αξιοπρεπές τραπέζι, όπου εγώ στρώνομαι στο φαΐ και ο aris1, αφού πρώτα λάδωσε την γαλαζομπεμπέ περιβολή του, γκρινιάζει διαρκώς που θα αργήσει να πάει στα καταγώγια. Η aaouts εμφανίζεται λίγο πριν το γκαρσόνι Β (γκαρσόνι Α ήταν, είναι και θα είναι ο Ιασονάκος) μας αρχίσει στις γρήγορες που τρία άτομα απασχολούμε τραπέζι για πέντε σε μέρα και ώρα αιχμής και ενώ τα μεταλλαγμένα ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική, στριμώχνοντάς μας διαρκώς και προκαλώντας πολεμικές διαθέσεις στην κοκκινοντυμένη deadendmind. Αφού συσκεφτήκαμε πάνω στην προοπτική ολιγοήμερων διακοπών στα ρουμάνικα δάση, στη σκιά του Κάστρου του πολυαγαπημένου μας Βλαντ Τέπες, καταφέραμε να ξεγλιστρήσουμε πριν το γκαρσόνι Β αρπάξει μαχαίρια, πιρούνια και λοιπά αιχμηρά αντικείμενα από την κουζίνα και η βραδιά εξελιχθεί σε μακελειό ύψους ενός Hostel. Και κάπου εκεί ο aris1 αποφασίζει να απαρνηθεί τα καταγώγια της Νέας Σμύρνης προκειμένου να μας μυήσει στο nightlife όπως το εννοούν οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ.
Έτσι βρεθήκαμε στην περίφημη γιάφκα Toy Café και στο παρακείμενο Hobit (για τους φίλους Χρήστος), ναι, και στα δύο ταυτόχρονα, αφού για να ακριβολογούμε την βγάλαμε στον δρόμο μεταξύ των δύο αυτών χαμαιτυπείων, όπου ο Αρχιμάγιστρος αφού έκανε επίδειξη κοινωνικότητας (κοιτάξτε πόσα άτομα μπορώ να χαιρετίσω σε ένα λεπτό τώρα που με χτύπησε η άνοιξη) άρχισε να λικνίζεται στους ρυθμούς του Touch me της Samantha Fox. Η deadendmind ήταν σε κατάσταση παραφροσύνης, η aaouts στη συνήθη κατάσταση, η εκ Λονδίνου κατάφερε σημαντικά ναρκισσιστικά πλήγματα στον aris1 που νομίζει ότι κάθε 80’s τραγούδι κυκλοφόρησε το ’87 (αν υπάρχει κάποιος με χρονομηχανή, παρακαλώ πολύ να τον διακτινίσει στο εν λόγω έτος, υπηρεσία που θα κάνει ευτυχισμένες όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές). Κατά τις δυο, ένα ταξί διέσχισε νωχελικά την οδό Καρύτση μεταφέροντας την γράφουσα και την deadendmind σπιτάκια τους, ενώ ο aris1 ακόμα χοροπήδαγε.
Τραγούδι της βραδιάς, το αλησμόνητο σουξέ Lost in the night, που μάς θύμισε και άλλες αλησμόνητες επιτυχίες που τάραξαν το συλλογικό μας φαντασιακό κάποια χρόνια πριν (αλλά όχι απαραιτήτως το ’87), όπως «Ζωή και κότα, θα την περνάμε/ ζωή και κότα, ωωωω», «Έτσι, έτσι σε θέλω/ σχισμένο τζιν με μπότες και καπέλο/ έτσι, έτσι σε θέλω, σ’ αυτό το στιλ και όχι σαν μοντέλο» και, last but not least, «Ψηλές, κοντές, αδύνατες χοντρές, ξανθιές μελαχρινές, όλες καλές».
Αλλά τέλος πάντων αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μέσα σε όλα αυτά ο aris1 μου έδωσε και τον Πίνακα της Φλάνδρας. Η συγκίνησή μου είναι τόσο βαθιά, που έχει πάει Κυριακή χωρίς να έχω προχωρήσει πέρα από τη σελίδα 51. *λυγμός και λιποθυμία*

Δεν είναι πολύ όμορφο που το BC support team διόρθωσε το χάος? Τι καλά! Και πάνω στην ώρα για να πω τη γνώμη μου για το βιβλίο (αδιόρθωτη travellinglight).

POSSIBLE SPOILERS
Λοιπόν, κατ' αρχάς να συμφωνήσω με τον aris1 ότι ο πίνακας του εξωφύλλου ξεγελά, αφού με την πρώτη ματιά φαίνεται να είναι αυτός που περιγράφεται στο μυθιστόρημα αλλά αν τον προσέξεις ανακαλύπτεις ότι... καμία σχέση, για παράδειγμα το πάτωμα δεν είναι σκέτο ασπρόμαυρο, η επιγραφή είναι σε λάθος θέση (άρα και το τραπέζι είναι λάθος φτιαγμένο και τοποθετημένο) και πάει λέγοντας. Και ούτως ή άλλως η απεικόνιση του πίνακα είναι ανούσια, αφού Η Σκακιστική Παρτίδα περιγράφεται εξαντλητικά στο βιβλίο.
Τέλος πάντων, σε σοβαρότερα ζητήματα τώρα. Ο aris1 έλεγε ότι αυτή είναι η "ευρωπαϊκή" ματιά σε μυθιστορήματα του τύπου "Κώδικας Ντα Βίντσι" και άρα -αναμενόμενο- πολύ διαφορετική σαν προσέγγιση. Εγώ πρώτον να πω: καταραμένε Ουμπέρτο Έκο, δεύτερον να πω: καταραμένε Ουμπέρτο Έκο, και μετά από αυτό να προσθέσω ότι ναι μεν στον Πίνακα της Φλάνδρας υπάρχει ένας κάπως πιο διανοουμενίστικος αέρας και μια πιο προσεκτική -αλλά τελικά αργόσυρτη- προσέγγιση, αλλά δεν λείπουν και οι κοινοτοπίες και τα στερεότυπα. Σχετικά με τους αργούς ρυθμούς, να εξηγηθώ, κάπου στο σημείο που απαντάται το ερώτημα σχετικά με τη δολοφονία του πίνακα, εγώ έχω καταλήξει να ξεχάσω ποιο είναι το εκτός πίνακα ερώτημα, ενώ η Χούλια κοιτάζει τη Βεατρίκη που κοιτάζει τους άλλους δυο που παίζουν σκάκι μέσα στον πίνακα για μια αιωνιότητα και ο θόδωρος Αγγελόπουλος τρίβει τα χέρια του. Μάλλον, όπως το ευρωπαϊκό σινεμά από τη μια λοξοκοιτάζοντας το αμερικανικό με ζήλεια ανομολόγητη και από την άλλη διακηρύσσοντας αλαζονικά μια όχι πάντα υπαρκτή διαφορετικότητα καταλήγει συχνά σε πατάτες ή, το λιγότερο, λάθη, έτσι κι αυτό το βιβλίο δεν είναι τόσο σκεπτόμενο και διαφορετικό όσο θα ήθελε ίσως να είναι.
Πάλι η πανέμορφη, πανέξυπνη, ηθική και συναισθηματικά ταλαιπωρημένη ηρωίδα που όλοι περιστρέφονται γύρω της, πάλι ο γοητευτικός (πλην συναισθηματικά αδιάφορος καθότι ομοφυλόφυλος) προστάτης, δυο επίδοξοι εραστές, σε άλλο στρατόπεδο ο καθένας -ο ένας τέλειος σε επικίνδυνο βαθμό, κι ο άλλος εμμονικός πλην ιδιοφυής και με το απαραίτητα πικραμένο background... Βάλε μέσα και μια ακόλαστη από όλες τις απόψεις και τραγικά σιτεμένη γριέντζω για να δώσεις και την κωμική απόχρωση... Ρε παιδιά, ας γράψει κάποιος ένα βιβλίο με πρωταγωνίστρια, δεν λέω να είναι κουτσή/γκαβή/κακάσχημη, μια νορμάλ κοπέλα βρε αδερφέ που δεν θα μοιάζει να δημιουργήθηκε από τον χρωστήρα αναγεννησιακού ζωγράφου. Αμάν πια, ρατσιστές. Από αυτή την άποψη, ο σκακιστής ήταν ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του βιβλίου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν ήταν πανέμορφος, πανέξυπνος, σωστός και πρόστυχος επιβήτορας - γιατί κατά τ' άλλα, τα απαραίτητα ψυχικά τραύματα που τού φόρεσε ο συγγραφέας (κάπως ατσούμπαλα, η αλήθεια είναι) τα 'χουμε ξαναδεί κάτι χιλιάδες φορές σε βιβλία και ταινίες του είδους...
Από εκεί και πέρα, ενδιαφέρουσα ίσως η απόπειρα να είναι δολοφόνος ο υποτίθεται υπεράνω πάσης υποψίας, αλλά σαν κάπως υπερβολικά εύκολα να έβγαινε το συμπέρασμα - στο κάτω κάτω, ποιος, αν όχι αυτός, να γνώριζε τις κινήσεις των "καλών" στην παρτίδα; Για να μην τον υποπτευθεί κανείς, θα έπρεπε να εφεύρει είτε έναν τηλεπαθητικό δολοφόνο, είτε κάποιον με πρόσβαση στο Έσελον (Big Brother is watching you). Ούτε οι ψυχαναλυτικής χροιάς εξηγήσεις για τον φόνο μπορώ να πω ότι με έπεισαν, αν και ήταν ενδιαφέρουσες, αλλά από εκεί και πέρα η πανέμορφη, πανέξυπνη κ.λπ. Χούλια δεν ξέρω αν είναι αρκετή για να δημιουργηθεί όλος αυτός ο κακός χαμός γύρω της. Μπορεί βέβαια να βγάζω χολή τώρα από ζήλεια ή από ζοχάδα που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γρι από σκάκι, πράγμα που έκανε τις σκακιστικές σελίδες να μου βγαίνουν από τη μύτη. Και αυτό, σε ένα βιβλίο που από τα συνηθισμένα το βγάζει ακριβώς η σκακιστική του εξέλιξη, ίσως να είναι και το μεγαλύτερό μου πρόβλημα. Εγώ εξακολουθώ να δηλώνω οπαδός του λιγότερο πολύπλοκου και τιμημένου, αλλά εξίσου ασπρόμαυρου Othello, μόνο που δύσκολα κάποιος θα έγραφε μυθιστόρημα γύρω από αυτό, έτσι;
Συνοψίζω γιατί πάλι παραλήρησα: Ενδιαφέρουσα η ιδέα, καλή η εκτέλεση αλλά πολύ αργή και χουλιοκεντρική, βρε παιδάκι μου...
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ!

Έδωσα το βιβλίο στη Myrto στη συνάντηση της Κυριακής.

Απλώς για να επιβεβαιώσω ότι το έχω...
Όχι πως χωρούσε αμφιβολία από τη στιγμή που το δήλωσε η αγαπητή travelling!
:o)

Θα συμφωνήσω με την αγαπητη travellinglight σε όλα!

POSSIBLE SPOILERS!
Κι εμένα με εκνεύρισε η τόσο τέλεια Χούλια που εκτός από όμορφη, πανέξυπνη κλπ είναι και εξαιρετική στη δουλειά της. Κελεπούρι!! ;ο)
Παρόλο που το ψάχνει κάπως ο συγγραφέας μας, τελικά καταλήγει σε κάτι το εύκολο και προβλέψιμο. Η ιστορία της Χούλια ήταν για μένα αν μη τί άλλο βαρετή
και οι χαρακτήρες λογοτεχνικά κοινότυποι. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον μου φάνηκε το μυστήριο του πίνακα, αλλά αποκαλύπτεται πολύ γρήγορα αφού δεν είναι το κυρίως θέμα.
Ενα από τα βασικά προβλήματα είναι ότι το βιβλίο εχει πολύ λίγους χαρακτήρες. Πέντε είναι όλοι κι όλοι, άρα 3 οι ύποπτοι, αφού δεν θα μπορούσε να είναι η τέλεια Χούλια ο δολοφόνος, αλλά ούτε και ο σκακιστής μιά που παίρνει μέρος "τυχαία" στην όλη ιστορία. Τί να το κάνεις λοιπόν;
Εγώ λοιπόν θα ήθελα να έχει καμιά 15αριά χαρακτηρες για να έχει και λίγο σασπένς το πράγμα, να σκέφτομαι πως μπορεί να είναι ένας απ'όλους αυτούς ο κακός. Αλλιώς ας ήταν κάποιος άσχετος-άγνωστος για μια φορά! Ενας θεότρελος βρε αδερφέ! Ενας που να μην εχει προφανές κίνητρο και να μην είχαμε αυτη την πατροπαράδοτη σκηνή της "εξήγησης" από τον δολοφόνο που μας τα κάνει όλα λιανά (άσπρα και μαύρα).
Ενυγουέι, παρόλα αυτά, για παραλία είναι μια χαρά..
:ο)