Van de achterkant:

Het is zonder twijfel de voortreffelijk sfeerschepping, die in deze beklemmende roman de lezer het wedervaren van de vier om geloofsredenen uit hun land verdreven Fransen intens doet mee-beleven: eerste het vertrek van de jonge landeigenaar Raoul met zijn vrouw en haar beide zusters via Holland naar West-Indie, om daar op een plantage een nieuw leven te beginnen. Dan toont Helman zich op zijn sterkst en beschrijft hij ons met een meesterlijke woordkeus de boeiende schoonheden van de tropen: de harde realiteit van de ongelijke strijd tegen het oerwoud; het onrecht der slavernij en de gevaren van het rassenverschil. Maar bovenal de greep, waarin steeds beangstigender de stille plantage zijn bewonders klemt tot dit ondraaglijk wordt, de drie overgeblevenen naar Europa terugkeren en de natuur haar grond herneemt.
Men moet wellicht even aan Helmans stijl wennen. Doch wanneer hij schrijft over West-Indie is zijn woordkeus van zulk een suggestieve kracht dat men de trillende atmosfeer van de stille plantage ondergaat en voelt als een beklemmende spanning.

Uitgegeven in de reeks met de schitterende titel 'nimmer dralend'.

De achterkant wekt mijn leeslust op, ik wacht nog even met het loslaten.

Uit de Hengeloosche dozenoogst van Digimike en Elefteria.

Op de plank van de Minnaar van de Rozenstraat.

Op wachtbankje bij spoor 19. Tussen 'Rituals' en 'Döner'