Pieter Steinz van het NRC (20 januari 2006) ergert zich dood aan Heleen, ze is ‘een ergerlijke hoofdpersoon, met haar zelfmedelijden, haar gebrek aan daadkracht, haar onvermogen om zich te verplaatsen in haar kinderen of haar man’. Ze moet haar zegeningen tellen, want ze heeft gezonde kinderen, een lieve man, etc. en ze mag vooral niet zeuren! Lieve Pieter, dat horen vrouwen in de overgang echt al decennia, en het verbaast niemand – ook Dorrestein niet, lees maar in het tijdschrift Boek van februari/maart 2006 – dat dit de reactie is op het eerste boekkarakter met overgangsklachten.
Ik vind Heleen helemaal geen zeur. Jammer genoeg herken ik te veel van haar gedoe. Ook al heb ik geen moeder die een herseninfarct krijgt en heb ik geen kinderen, waarvan één in Australië zit en de andere vooral in het dierenasiel. Die fijne fase in het vrouwenleven is een soort postpuberteit, waarin er van alles aan je lichaam verandert (dr. v.) en de hormonen door je lijf gieren. Moodswings, mooie naam voor van het ene op het andere moment het gevoel krijgen dat je op een feestje maar beter de schaal met dipsaus over iemand heen kunt storten. Kijk, ik doe het niet, ik voel het razen door mijn lijf, maar tel tot tien. Heleen doet het gelukkig wel en daar ging de dipsaus over het nette pak. Het is niet leuk als de aftakeling van je lichaam voelbaar en zichtbaar is en het is ook niet leuk als je niet meer kunt bedenken waarom iemand van je zou houden. Misschien wordt het ooit weer leuk, maar als je erin zit snap je het niet. En voor de dames die dit gezeur vinden: jouw tijd komt nog wel of je hebt geluk gehad. Ik wens iedereen geluk.
De nieuwe Dorrestein met de lange titel is daarnaast een lange aanklacht tegen de ouderenzorg in Nederland. ’t Zal alleen maar slechter worden en het is nu al mensonterend. Het is alleen nog te danken aan daadkracht van de Bills en Anitaas, die in de verzorgingshuizen werken, dat er nog ietsje menselijkheid aanwezig is. Dorrestein neemt geen pen voor de mond en beschrijft dat allemaal met een precisie. Zelfs een in je kerngezonde periode opgestelde ‘zorgverklaring’ is een nutteloos document. Je zult je leven uit moeten leven. Heleen zal er aan moeten wennen dat ze nog vele jaren haar moeders enige baken zal zijn.
En wie nu denkt dat dit een onverteerbaar zwaar boek is heeft het mis. Het boek is licht geschreven met veel humor en prachtige metaforen en liefde voor de talige verhaspeling die het herseninfarct oplevert. Ook hilarische scènes, bijvoorbeeld op de ‘Garden Fair’ waar Heleen uit hoofde van hun kwekersbedrijf staat of de mislukte expedities om Bioclin te kopen.
Dorrestein schreef inderdaad een Bridget-Jones-voor gevorderden die geheel volgens het genre een happy end heeft… althans voor even.

Het wordt een rond de 50 vrouwencrossersring, waar onderaan wat jonge blommen zitten geplakt...

1. Draakje
2. Beppie
3. Smitjes
4. Writertje
5. Willemijn
6. Powerhouse
7. Nienkeg
8. Arja
9.Croixdeguerre
10.MaaikeB
11.missc1967
12.Elefteria
13.Koekiebak
14.Biba89
16.

en terug naar mij.

Vandaag ontvangen. Het lijkt me een leuk en herkenbaar boekje (ik heb het al even doorgebladerd). Nu gaat dit besje het snel serieus lezen :)
Bedankt yvonnep voor het ringen en opsturen.

Ik heb het boek niet helemaal gelezen, alleen het begin en daarna snel doorgebladerd. Het was iets te confronterend voor mij. Ik had gedacht dat het wel goed was om hierover te lezen maar het is nog te dichtbij. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben een herseninfarct gehad, mijn vader is overleden na 3 jaar en mijn moeder zit nu in het verpleeghuis.
Het boek gaat verder naar Beppie.

O, ik ben benieuwd... Bedankt voor het opsturen en voor de fraaie kaart, draakje! En yvonnep bedankt voor het ringen!

Oh, stom!!! heb vanochtend een paar boeken geregistreerd voor de OBCZBorra en was vergeten uit te loggen.
Het boek is bij mij (Taowaki) en niet bij Borra.

Achterop staat: 'het verhaal is even hilarisch als aangrijpend'. Gisteren en vandaag het boek gelezen. Hilarisch, ja. Aangrijpend, nee. Hoofdpersoon Heleen, de ik van het boek, heeft het duidelijk moeilijk met haar invalide moeder, met haar overgangsproblemen en het ouder worden. Maar de manier waarop Heleen haar problemen formuleert, wekte bij mij een lichte irritatie. Het is allemaal met zo'n geforceerde humor opgeschreven, zo van 'wat is dit toch allemaal vreselijk, haha'. Dat schept afstand en scepsis. Ik mis een beetje de tragiek, dat is het. Daarom vond ik het boek ook niet aangrijpend. Het echte leven, dat is pas aangrijpend. Soms worden daar ontzettend goede boeken over geschreven, maar dit boek hoort daar m.i. niet bij. Niettemin, toch fijn dat ik het in deze ring heb kunnen lezen!

Zodra ik het adres van Smitjes heb, gaat het boek naar haar toe.

Vandaag het boek met de post ontvangen, bedankt voor het sturen beppie en voor het ringen yvonnep.
Ik hoef me het weekend niet te vervelen, want dit is het derde boek al dat deze week op mijn mat ligt.
Ik zal dus veel moeten lezen het weekend (oh oh wat erg :-) )
Ben wel een beetje benieuwd naar het boek, heb nog maar één boek van haar gelezen (een hart van steen) en dat kon me niet bekoren.
Ik had dat boek gekregen van een collega en zij is helemaal fan van Renate, dus ga ik het nog één keer proberen.

IK heb het boek met gemengde gevoelens gelezen. Som waren dingen heel herkenbaar vooral wat Heleen betreft. Maar wat haar moeder meemaakt vond ik heel ontluisterend. Mijn moeder heeft twintig jaar geleden een herensbloeding gehad, maar is er gelukkig weer goed bovenop gekomen. De laatste tijd vergeet ze wel eens wat, maar ze is zeker nog niet zover dat ze echt niet meer weet wat ze doet. Ik hoop ook echt dat dat haar bespaard mag blijven en als ik eerlijk ben mij ook. Mijn collega was ook aan het boek begonnen (zelfde leeftijd als ik), maar heeft het weg moeten leggen omdat het te confronterend was. Haar moeder is vorig jaar overleden na een periode van dementeren. Ik kan me nu wel beter inleven in wat zij toen meegemaakt heeft en wat vriendinnen met demente ouders nu meemaken, dus voor mij was het een goed boek om te lezen.
Yvonnep bedankt voor het ringen. Het boek gaat nu naar Willemijn, want na een pm-tje heeft writertje laten weten dat ze het boek intussen heeft gelezen.

Ha. Deze ring reist lekker snel! En ik zie dat Powerhouse na mij is, dus die ga ik rap blij maken. Ik begin gelijk in dit boek. Dank voor het ringen, Yvonnep. Deze jonge blom gaat zich eens even vergapen aan de ellende die nog een decennium op mij ligt te wachten ;-)

Ja, dat zei ik nu wel, de ellende die nog een decennium op mij ligt te wachten, waarmee ik natuurlijk de overgang bedoel, maar het tragische van je moeder zien vermorzeld worden door een naderende dood, dat heb ik helaas al moeten meemaken. En de manier waarop Dorrestein dat beschrijft kroop me direct onder de huid. Zeer herkenbaar hoe je dagelijks leven in één klap volledig op de kop gaat en je maar doet doet en doet rond het ziekbed. En dat je toch zo vaak op de klok kunt kijken 'wanneer mag ik weer weg'. En dan had ik een fantastische moeder, in tegenstelling tot deze boeken-Heleen.
Een echt Dorrestein-thema, ook weer, dit boek, en zeer prettig leesbaar. Ik houd wel van haar humor.
De vooruitverwijzingen zijn te talrijk, daar zou ik er een paar van weg-ge-edit hebben.
Powerhouse 'ns mailen of ze het boek al gelezen heeft. Kan het dit weekend nog op de post.
Dank voor het ringen, Yvonnep.

Dit boek lag vandaag bij mij in de brievenbus!
Heeft het Powerhouse overgeslagen? Of zal ik haar na mij pm'en of ze dit boek wil lezen?
In ieder geval bedankt voor het versturen Willemijn, ik hoop het boek snel uit te hebben!

Ondanks dat ik een "jonge blom" ben, vond ik het toch een erg mooi boek.
Vreselijk om te lezen hoe iets invloed heeft op je leven, en op dat van mensen om je heen.
Ik hoop dit nooit mee te hoeven maken, word altijd een beetje droevig als ik oude, hulpbehoevende mensen zie. Zo wil ik niet oud worden!
Dit boek reist morgen verder naar Arja, bedankt voor het ringen yvonnep!

wat een snel ringboek is dit! ik ga 'm ook gauw lezen.

gek genoeg werd het nog een herkenbaar verhaal. mijn ouders zijn nog jong en fris, maar mijn schoonmoeder van 84 baart ons vaak ernstige zorgen, wat ons leven soms behoorlijk beinvloedt. prettig leesbaar, absoluut niet irritant. het boek gaat door naar croixdeguerre.

vanavond viel het op de deurmat, persoonlijk afgeleverd door de collega van Arja die bij mij in de buurt woont, ik zag nog net iemand in een flits wegfietsen. Wil je haar hartelijk bedanken voor mij?

In één adem uitgelezen. Erg herkenbaar (mijn oma was dement), af en toe hilarisch maar ook zeer ontluisterend. En van het vooruitzicht word ik niet echt blij. Over een jaar of 10 sta ik misschien wel in haar schoenen. Dan ben ik zelf de 50 gepasseerd, heb ik een zoon in de puberteit en m'n moeder loopt dan tegen de 80. Ik hoop dat deze ellende me bespaard zal blijven, want het lijkt me geen pretje. Ook de dr.v. niet.

Op naar de volgende lezer. Yvonnep nog bedankt voor het ringen!

sorry, het opsturen heeft wat vertraging opgelopen. het gaat morgen op de bus!

Ha, het boek met de vreselijke titel is gearriveerd. Ik ben benieuwd. Ik verwacht het snel te kunnen lezen, hopelijk nog voor Castricum. Bedankt voor het opsturen en de kaart, croixdeguerre.

Op het strand van Castricum raakte ik, tijdens de meeting, toch nog geboeid en heb ik het vervolgens thuis meteen uitgelezen. Ik vond er niets hilarisch aan, vond het alleen maar heel deprimerend en treurigstemmend. En nou woont míjn eigen moeder tegenwoordig ook nog in Nieuwegein. ;-) Jakkes, zeg. Wat een ellende. Goddank ging het huwelijk van Heleen er niet ook nog aan. Nee, ik zal nog maar even genieten van elke dag dat hier nog geen sprake van overgang, demente ouders of puberende kinderen is.
Kleine irritatie: waarom gebruikt Dorrestein eigenlijk geen aanhalingstekens? Is dat luiheid of pesterij of vindt ze het mooier, zo zonder? Ik vond het bijzonder onprettig lezen in ieder geval.
Desondanks heb ik het boek uiteindelijk toch met genoegen gelezen, hoe deprimerend het beschrevene ook was. Bedankt voor het ringen, yvonnep.

edit: missc1967 heeft besloten deze ring toch maar over te slaan vanwege een te hoge Mount TBR. Het boek gaat dus door naar Elefteria.

gevangen! en wat een hoopvolle journals al! het boek is meteen aan de beurt.

lekker vlot lezend, net zoals alle Dorresteins. het thema van het verhaal was leuk en realistisch. maar het sexleven van de zoon raakte toch wel erg ondergesneeuwd onder Roodkapje en moeder. ook vond ik het beeld van dementie en verpleeghuis niet helemaal reeel...

RELEASE NOTES:

richting Biba aangezien koekiebak het al via een andere weg gelezen had.

Veel over gehoord. Het wordt hoog tijd om deze te lezen. Ook al omdat het een ringboek is.

Tsja, ik kan niet zeggen dat ik ervan genoten heb. Het onderwerp is ontzettend actueel, de ontluisterende aftakeling van een van je ouders, dat is iets waar heel veel mensen mee te maken krijgen en dan lijkt het inderdaad op de schouders van de (schoon)dochters terecht te komen. Met of zonder puberkinderen of een dr.v.
Maar het taalgebruik, de zinnen, dat vond ik ergerlijk. Het ontstijgt in truttigheid amper het niveau van een Libelle-stukjesschrijfster. Ik miste het sprankelende spannende woordgebruik van Dorrestein's eerdere boeken. Dat vond ik pas ontluisterend en het leidde erg af. Of zou ze hier bewust voor gekozen hebben? Ik kon er niet doorheen lezen.
Het boek kan terug naar yvonnep, wanneer zij en ik allebei weer terug zijn van vakantie.

Deze stond al geruime tijd in mijn kast op terugzendig te wachten. Bij deze.