Indringend jeugdboek over een 16-jarig schoolmeisje, dat de zelfmoord van haar even oude vriendin probeert te verwerken.

Linnea en Pia zijn dikke vriendinnen. Linnea is een Einzelgänger, die zichzelf het liefst onzichtbaar maakt. Maar gelukkig is er de knappe en populaire Pia, met wie ze over van alles kan praten: jongens, seks en liefde (en het ontbreken daarvan), haar chaotische familie, God en het leven na de dood. Linnea's wereld stort in als Pia zelfmoord pleegt en haar met al haar vragen achterlaat. En met een enorm schuldcomplex - want als ze het niet zo druk had gehad met haar eigen zorgen, had ze de catastrofe misschien kunnen voorkomen...

"Ik heb vannacht over de muur gedroomd, de muur waar ik de hele vorige zomer tegenaan heb zitten praten. […] Een muur zegt niets en ziet er onverschillig uit als je ertegen praat. En verder blijft hij op zijn geheel eigen manier gewoon een muur. Zelf praatte ik trouwens liever tegen de muur dan met een heleboel mensen. Muren komen tenminste niet met stomme opmerkingen die je niet wilt horen, maar waar je je toch door laat beïnvloeden, zodat je niet meer helder kunt denken. Muren hebben altijd tijd. Muren zijn er altijd en ze hoeven niet iedere avond naar een vergadering of naar een cursus, of drie uur lang met Elisabeth te bellen. Een muur luistert misschien niet, maar dat doet trouwens toch niemand. […] Snappen jullie dat? Ik denk het niet. Ik kijk wel uit om iemand te vertellen dat ik altijd in mijn oma’s kleedkamertje zat, op een houten kist met oude schoenen, met mijn hoofd tegen de muur, terwijl ik met mijn hand over het patroon op het behang ging. Ik praatte zacht en snel over de dingen waarover ik wilde praten. Ze zouden me dan misschien niet meteen een dwangbuis aantrekken en afvoeren, maar ze zouden we wel aankijken en dan gauw over iets anders beginnen. Dat doen mensen heel vaak. Het lijkt wel of ik vaker iets raars zeg dan andere mensen doen. Er was namelijk iets dat ik wilde vergeten. En om dat te kunnen, moest ik het me eerst herinneren, dat had mijn oma me geleerd. […] Daarom zat ik vorig jaar aldoor in haar kleedkamertje, terwijl ik met mijn handen over het behang streek en mezelf zat te kwellen. Hebben jullie de joden bij de klaagmuur in Jeruzalem wel een op tv gezien? Er is iets speciaals met muren. Beter dan dat kan ik het niet uitleggen."

Aangeboden in de Jeugdboeken-Relay .

Gereserveerd voor mel723.

Dankjewel!

Zeker indringend. Je hebt 'm zo uit, maar je bent hem niet zo snel vergeten...

In de LFL.