Gisteren gekocht bij De Slegte voor €3,99 en gisteravond al uitgelezen: Bodil Jönsson (1999) Mijn grootmoeder had nooit gebrek aan tijd: anders omgaan met tijd. Amsterdam: Arena.

Eerst maar even de blurp:

‘Er zijn verschillende redenen waarom ik zo’n sterke herinnering aan mijn grootmoeder heb, maar één reden wil ik speciaal noemen: mijn grootmoeder had nooit gebrek aan tijd. Dat gevoel kende zij niet. Twee generaties later hoor ik bij een generatie en een cultuur die zich inbeelden dat ze gebrek aan tijd hebben. Gebrek aan het enige wat een mens heeft.’

In dit boek stelt de Zweedse Bodil Jönsson op verrassende en begrijpelijke wijze het veelomvattende begrip tijd aan de orde. Vanuit tien verschillende invalshoeken zet zij haar heldere gedachten uiteen over hoe je de bijzondere positie van tijd kunt ontdekken, ook in het gewone dagelijkse leven. Tijd als enige bezit is een gegeven dat je kunt ervaren als een aansporing of een uitdaging, iets om bewuster mee om te leren gaan.

Bodil Jönssons is als fysicus verbonden aan het Instituut voor Technologie in het Zweedse Lund. Haar debuut Mijn grootmoeder had nooit gebrek aan tijd staat reeds maandenlang nummer één op alle Scandinavische bestsellerlijsten en is uitgeroepen tot Management Boek van het jaar.


Ik verwachtte na het lezen van deze blurp en een paar bladzijden ook inderdaad een soort time-managementboek. Een boek dat mij op een leuke manier zou uitleggen hoe ‘langzaam te leren leven’. In plaats daarvan is het eerder een samenraapsel van gedachten van Jönssons, en die gaan lang niet allemaal over tijd. Zo filosofeert ze in dit boekje (slechts 134 bladzijden) ook over globalisering, de ontwikkelingen in de IT, urbanisatie, Gekke Koeienziekte en vegetarisme, dementie, en haar hekel aan telefoons.

Hoe je beter met je tijd om kunt gaan, legt Jönsson eigenlijk niet uit. Hoewel een paar van haar ideeën je daar denk ik wel bij kunnen helpen. Herkenbaar vond ik bijvoorbeeld haar verhandeling over ‘voorbereidingstijd’. Dat hoeft niet persé tijd te zijn waarin je actief aan de slag bent. Je doet dan vaak juist allerlei onnodige klusjes, bent erg traag, en maakt jezelf vooral erg druk dat je deze deadline dus écht niet gaat halen. En dan haal je ’t toch weer. Volgens Jönsson omdat je gedurende de voorbereidingstijd onbewust al heel wat werk hebt verzet. Eén van haar stelregels is dus: neem je voorbereidingstijd in acht. En de tweede: zorg dat je tijd niet te zeer versnipperd is, maar probeer je tijd juist langgerekt te houden, zoals de zomers uit je kindertijd. (En nee, ze bedoelt hier niet dat je nIEts moet doen, maar dat je een ding moet afmaken voor je aan het volgende begint. En dat je dus niet de hele dag, of week, al rekening aan het houden bent met allerlei verderweg liggende afspraken.)
Ook leuk en voorstelbaar vond ik het idee dat alle mensen een eigen ritme hebben, en dat het een fantastisch gevoel is als je met iemand spreekt die hetzelfde (denk)ritme als jij heeft.
Nog een tip van Jönsson voor mensen die het moeilijk vinden om plannen te realiseren: ‘backcasting’: leg in gedachten alvast de tijd af naar bijvoorbeeld vijf jaar verder. Bedenk waar je dan staat, en probeer te bedenken hoe je daar gekomen bent.

Al met al vond ik het leuk om te lezen en ik heb ook best wat ezelsoren gemaakt bij passages die ik interessant, grappig of juist bespottelijk vond. Hier komen ze:

In haar ‘woord vooraf’ schrijft Jönsson:
“Het was heerlijk om dit alles op te schrijven. […] En om dan ook nog, als de kroon op het werk en het puntje op de i, een boek te kunnen dateren zoals hieronder. Drie enen en drie negens, dat is waarachtig niet niks. Minstens zo bijzonder als een twee en drie nullen. (Bij Stenshuvud, 1-1-1999)”

***

“Hoeveel straksen duurt een poosje?”

***

Volgens Jönsson zijn foto’s een middel tegen geheugenverlies. Eigenlijk zou je je hele levenlang veel foto’s moeten blijven maken, en die dan op echt latere leeftijd constant moeten afspelen op bijvoorbeeld je televisie.

***

“Natuurlijk is het jammer dat we zo langzaam zijn dat we de nadelen van de zogeheten ontwikkeling niet op tijd kunnen ontdekken en voorkomen. Maar tegelijkertijd: wat een geluk dat ons denken het tempo van die ontwikkeling niet kan bijhouden. Juist die traagheid zou weleens onze beste collectieve levensverzekering kunnen blijken te zijn.”

***

Mijns inziens een beetje overdreven is het volgende:
“[…], de kleine kring personen rondom een kind mag niet onbeperkt variëren. Ten minste één volwassene moet er toch wel altijd zijn. In zijn hier en nu moet het kind andere mensen om zich heen hebben.
Zonder die vaste punten kunnen kinderen hun houvast verliezen en later gaan meewerken aan een samenleving vol geweld. Als de ervaring dat medemensen inwisselbaar zijn zich eenmaal bij een mens heeft vastgezet, dan doet het hem weinig meer als hij iemand anders doodschiet.”

***

“Ooit is de klok geschapen als iets wat op het heelal moest lijken […]. De kloktijd was een mooie en rustige weergave van de baan die de zon langs de hemel aflegde – zoals de mens het zag.
[…] Zijn de digitale klokken misschien een symptoom van het feit dat wij een precisie hebben gekregen die weliswaar relevant is voor de micro- en de macrokosmos, maar die ons niets zegt over het heelal? Zijn ze een symptoom van een ideeënbreuk die feitelijk dieper is dan we aanvankelijk dachten, namelijk dat het hele idee achter de klok, het begrip klok, niet meer is dat een klok de natuurlijke loop van de tijd dient te laten zien, maar juist de kunstmatige, de kunstmatig gemaakte tijd moet aangeven?”

***

“Astrid Lindgren over Pipi Langkous, vrij geciteerd: ‘Wie heel sterk is, moet heel lief zijn.’.”

***

‘Ik behoor tot die grote groep mensen die strijken niet zo’n leuk werkje vinden. Maar als ik met mijn strijkgoed buiten kan staan, dan vergeet ik hoe vervelend strijken is. […] het komt door iets wat dieper zit bij mij – iets wat met het ritme van buitenshuis te maken heeft. Buiten is er een ritme dat bij mij past, een ritme waarin ik rust kan vinden. Binnen neem ik mijn toevlucht tot muziek, maar er bestaat geen muziek die mijn tegenzin in strijken volledig kan wegnemen. Mijn favoriete strijkmuziek is trouwens een van de Brandenburgse concerten. U mag me gerust vragen waarom, maar een antwoord kan ik niet geven.”

***

“Dit is het tiende en laatste hoofdstuk. Dat is geen toeval. Ik had namelijk besloten dat dat zo zou zijn. Niet alleen omdat wij tien vingers en tien tenen hebben en een decimaalsysteem gebaseerd op het getal 10, maar omdat ik dan zou kunnen vertellen hoe men in de tijd van de Griekse getallenmystiek over het getal 10 dacht.”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dit boek is zomaar ineens verworden tot mijn eerste bookray! Het zal achtereenvolgens gelezen worden door:
1. MacHunter
2. iiwi
3. dutch-flybaby
4. anness
5. MabelleAmie
6. juffie
7. yvonnep
8. Jesi --> Grootmoeder is nu hier
9. Nefertete
10. monalisaa
11. Noatwo
12. Dettie
13. lot12
14. gertenaar
15. omalot
16. oehoeboeroe
17. jou?

RELEASE NOTES:

Het boek is vanmorgen binnengekomen. Kijken of ik het dit weekend kan lezen. Bedankt, Wilmar!

Met het schaamrood op de kaken...... Het boek is eindelijk bij de volgende in de ring. Ringboeken....ik pas er voorlopig voor want door allerlei zaken waar ik het druk mee heb en door (ben ik heel eerlijk in) laksheid van mij blijven ze veel te lang liggen. Mijn excuses daarvoor.
Maar goed, iiwi heeft 'm nu.
Wat de inhoud betreft: leuk om te lezen, groot open deur-gehalte. Het beklijft niet echt, althans niet bij mij. Nou ja, misschien zegt dat meer over mij dan over het boekje....

Het boek is bij mij! Ik heb het gevoel dat het zijn tijd gaat nemen. :)

Meegenomen van de bookcrossing-meeting in café Averechts, zondag 23 januari 2005: eigenlijk heeft iiwi het boek nu, maar ik heb het eigenlijk gewoon van hem geleend, omdat hij er geen *tijd* voor heeft!

:-)

Het boek is nog bij mij hoor. Maar omdat ik de komende weken geen tijd heb om te lezen (filmfestivalwerk) en het wel graag wil lezen en het anders op de plank ligt en dat zonde is heb ik het even doorgegeven aan bookcrossende vriendin Ratje-toe, die het daarna aan mij teruggeeft.

Nu is het boek ook fysiek weer bij mij.

Grappige combinatie wel van zowel een beetje management boek als een beetje antiglobalismeboek. Met wat ze zegt ben ik het over het algemeen wel eens. Deze stukjes heb ik overgeschreven omdat ik ze ooit wellicht leuk kan gebruiken voor een Tom Poes column:

"De kenmerken van een creatieve omgeving :dat deze omgeving het leren bevorderd, dat deze het doen van goede dingen stimuleert en dat deze vriendschap bevordert"

en

"We zouden een ministerie van Werkloosheid moeten oprichten [...] Hij of zij zou die werkloosheid in bescherming moeten nemen en ervoor zorgen dat zogenaamd werkloze mensen zich niet overbodig voelen. Er is immers ontzettend veel te doen."

Typisch zo'n boek dat goed past in de bibliotheek op mijn werk, waarvoor ik het in mijn achterhoofd hou.

Het is weer een boekenbezorgdag. Deze viel als eerste in de bus :-) Hij komt in de rij te staan, ik heb nog drie boekenringen te lezen hiervoor (alles op z'n tijd).
Scan van het kaartje van Wilmar erbij...

Maar zelden heb ik Sully zo intens een boek zien besnuffelen. Niet één keer…, maar ongeveer elke keer dat ik dit boek in bed lag te lezen. De eerste keer heb ik ademloos zitten kijken naar het neusje van Sully; met klapperende neusvleugeltjes snoof hij het boek, zijn neusspieren zag ik duidelijk bewegen. Ze lopen tot bijna tussen zijn ogen. Ik heb nooit geweten dat een poezenneusje door zoveel spieren aangestuurd kan worden! Fascinerend gewoon! Dat moment besloot ik de volgende keer dat ik ’s ochtens dit boekje in bed ging lezen om het fototoestel bij de hand te houden. Hiernaast staat één van de foto’s die het resultaat is van dat besluit.

Alhoewel dit boek zegt over tijd te gaan in de titel heb ik niet het gevoel dat ik een boek over tijd gelezen te hebben. Meer over hoe denkprocessen werken en het al of niet in gelijk ritme denken met anderen. Wat ik overigens erg leuk vond, en heel herkenbaar, is dat de oplossing meestal vanzelf in je naar boven komt borrelen als je het piekeren over een probleem loslaat. Dat heb ik zelf ook ervaren. Heel interessant en handig vooral!
Ik heb anness al een pm gestuurd en wacht op haar adres...

Ik _moet_ gewoon even inbreken vanwege die leuk foto van Sully!
Misschien is het omdat Grootmoeder inmiddels al bij veel katten op bezoek is geweest? Ik heb er zelf in ieder geval twee, waarvan er één ook nog heel erg op Sully lijkt (althans dat meen ik te zien op dit fotootje).

Leuk!

RELEASE NOTES:

Na enige pm-communicatie problemen heb ik toch het adres van anness verkregen en slaapt het boekje vannacht even in de brievenbus, want de bus was al gelicht toen mijn lief het boekje erin liet zakken :-) Veel leesplezier!

Grootmoeder is gearriveerd en we hebben al gelijk een praatje gemaakt. Ik vind haar ideeën aantrekkelijk, maar ze neemt wel de tijd! Liever had ik de inhoud van dit boek in een kort artikel gezien. Ik wil niet meedoen aan de ik-heb-geen-tijd-rage, maar besteed graag mijn tijd goed. Wat kort kan, moet kort.
Wilmar heeft de belangrijkste punten goed samengevat. Bedankt voor het rondsturen!
Ik zal BelleAmie om haar adres vragen.

Kreeg vandaag Grootmoeder op bezoek...! Met een hele mooie kaart erbij van Anness. Ik ga zo snel mogelijk met haar in gesprek, met grootmoeder dus....:))
met Anness kan ook natuurlijk haha...bedankt voor de mooie kaart!

Vanmorgen is oma gearriveerd. Het lijkt me een waardevol boekje, heb al even een paar bladzijden gespiekt.

Heel interessant, alhoewel ik de toon vaak wat betweterig vond. Boekje is op weg naar yvonnep. Bedankt voor het ringen, wilmar!

tja, het ene ringboek na het andere. Hijgend werk ik me door de stapel. Kijk nerveus om me heen: krijg ik al aan- en vermaningen? Lees nu eens door. Ik wil het boek ook...tijd, had ik maar meer tijd. Dit boek heb ik dus hard nodig.
Dank je Juffie voor het opsturen en voor de geweldig leuke kaart!

Tja, het boek en ik hadden een verschillend ritme. Het kan aan de vertaling liggen, maar af en toe klonk het me allemaal zo betweterig in de oren. En een beetje van die paradoxwaarheden: als je haast hebt moet je het kalm aan doen. Zulk soort dingen. Het toontje. Ik heb het uitgelezen omdat ik eerlijk dacht dat ik er iets uit zou halen, maar het is me niet echt gelukt. Ik geloof dat ik namelijk ondanks al mijn drukte toch goed omga met mijn tijd. Ik ben een van de weinige mensen die op donderdag het ministerie verlaat en maandagmorgen bijna weer opnieuw kan beginnen met mezelf inwerken. Na mijn vakantie weet ik van een hoop van mijn 'dossiers' niet eens meer waar het over ging. Dat vind ik een hele prestatie.
Nu gaat het boek naar Jesi.

Eindelijk, eindelijk... een nieuwe journal entry.

Want het boek 'is' er weer!!

Ik ben nog bezig in een andere ring, Middlesex, en als ik dat uit heb, ga ik beginnen aan dit boek. Mijn schoonmoeder kijkt het nu door, wie weet gaat zij zich straks ook aanmelden bij Bookcrossing en voor deze ring!

Ik ben inmiddels in het boekje begonnen (na Middlesex) en eigenlijk irriteert de toon me heel erg.. Terwijl ik - terwijl ik me duizend en een dingen bezig ben - wel erg veel aan het nadenken ben over mijn tijdsbeleving, mijn drukke tijd momenteel, etc...

Ik ga over een dag of twee nog een poging wagen er verder in te lezen. Als de toon me dan nog steeds tegenstaat, dan is dit niet het moment om dit boekje te lezen en stuur ik het door aan Nefertete. Ik heb een nogal 'druk' bestaan op dit moment, en kan gewoon niet de rust vinden om dit soort gefilosofeer te lezen. Dan liever een pakkend verhaal dat me ook vasthoudt in de soms lange tussenpozes dat ik geen tijd heb om te lezen..

Overigens, het is een 'nieuw' exemplaar geworden. YvonneP had het boekje per ongeluk naar mijn oude adres verzonden en het kan echt als verloren beschouwd worden, helaas. Na een korte zoektocht op marktplaats heb ik een nieuw exemplaar aangeschaft, deze lees ik nu. Ik hoop dat er niets verloren is geraakt met het oude exemplaar????