Dit had een interessant boek kunnen zijn. Het verhaal van vijf generaties vrouwen en hoe het zware leven van de ene generatie doorwerkt in de volgende. De eerste helft van het boek is zeker wel de moeite waard, maar gaandeweg wordt de schrijfstijl steeds rommeliger en onsamenhangender. Het boek beslaat natuurlijk een tijdspanne van pak hem beet 130 jaar, maar naarmate we verder in het verhaal komen racet de schrijfster door de tijd en springt ze van de hak op de tak. De stijl is bombastisch met zware metaforen. De hoofdpersonen gaan nergens echt leven. Het mag een wonder heten dat ik het boek heb uitgelezen. Af en toe begreep ik er gewoon niets meer van.

p.317: Gekken en scheepsrompen werden met dezelfde doelgerichte energie geproduceerd. Nu is er van dat alles niets meer over. De geschiedenis is binnen handbereik, en is niet alleen met je vingertoppen, maar ook met je neus te bereiken, met je geheugen voor geuren. Je ruikt de mengeling van gekookte aardappelen, schoonmaakmiddel en urine waarvan je het idee had dat die bleef hangen in de kleren die je onder je witte jas droeg.

Ook geeft de schrijfster af en toe een blikje in de keuken en daar hou ik niet zo van, behalve misschien in het nawoord, maar dit was gewoon in het midden van het verhaal:

p.99: Harmonie en geluk zijn verteltechnisch lastig, het wordt algauw klef en het lijkt meestal onecht. Een verhaal moet een conflict en een voortgaande lijn hebben en een duidelijke dramatische zenuw, ik ben de eerste om dat te onderschrijven.

p.225: Het verhaal is er. Ik zweer het in Arial. Het ziet er vreselijk uit op het scherm, ik druk op 'delete'.

Dit boek gaat op zoek naar een nieuwe lezer