Een mooi jeugdboek. Je voelt van het begin af aan wat er fout is, maar de personages zijn mooi en krachtig. Het einde is mooi open, niet sentimenteel. Mooi wordt in 1 zin beschreven dat het volwassen personage, dat hetzelfde heeft meegemaakt als de hoofdpersoon, daar ook nog altijd mee worstelt.
'We zaten samen naar Tara te kijken. Ik dacht: misschien geneest de pijn wel. Misschien laat ze zich op een dag weer aanraken zoals Baby (een baby-walvis - iiwi). Petr'Ann zat aan een tafeltje met een glas bier. Ze zoog aan haar pijp en glimlachte naar Tara tegen de muur. Daarna dronk ze haar glas tot op de bodem leeg.'
Hoewel het boek, over incest, zeker niet romantiseert, is de werkelijkheid vaak weerbarstiger dan in dit boek. Zo zei het hoofd van de jeugdzorg Utrecht laatst: "Je moet een kind in nood niet zomaar opvangen in je huis (als buren, of kennissen- iiwi). Als de nood hoog is, is er altijd nog de crisisopvang."
De walvissen als katalysator van de gevoelens van het meisje is mooi vorm gegeven. 'Ik denk dat je tante was zoals de grindewallen. Ze deed het zonder dat iemand weet waarom. Misschien was ze ook haar richting kwijt.' De paniek bij het meisje als ze hoort dat grindewallen soms per ongeluk flessen inslikken. Haar hoop, de flessen met berichten om hulp die ze de oceaan op stuurt richting Europa, verdwijnen in de maag van dolfijnen.
Het verhaal over het zwemmen met de dolfijnen houdt het boek leesbaar, maakt het emotioneel minder zwaar. Het is natuurlijk de droom van volgens mij bijna iedereen om met dolfijnen te mogen zwemmen.

Vrij!