'Weggerukt uit het leven...' Zo begon Tim Overdiek de overlijdensadvertentie voor zijn vrouw Jennifer Nolan, moeder van hun twee jonge kinderen. Een motoragent reed haar op 22 oktober 2009 omver toen ze een zebrapad overstak. Daags erop bezweek ze aan haar verwondingen. Een week later begon de weduwnaar met schrijven. Over pijn, over verdriet, maar vooral over liefde. 'Maandagochtend bij zijn klaslokaal, en Eamonn kan het niet duidelijker zeggen. "Ik ben bang, papa." Hij klemt zich vast aan mijn broek, mijn jas, mijn hand. Hij weet het zeker. Als ik wegga, zegt-ie, verlaat ik hem voor eeuwig. Wat mama overkwam, kan ook mij gebeuren. Ik ruk me los, en loop weg, zonder omkijken, omdat ik niet wil dat hij mijn tranen kan zien.' (7 december 2009) 'Wat me misschien wel het meest steekt, is dat we steeds vaker tot de orde van de dag kunnen overgaan. Zonder jou. Juist dat is onverdraaglijk.' (7 februari 2010)

Opgestuurd naar 1 van de winnaars van de winterloterij.
Veel leesplezier toegewenst.

Vandaag in de bus. wat ik nu zo leuk vind is dat ik dit boek zelf waarschijnlijk niet uitgezocht zou hebben, maar nu ik de achterkant heb gelezen wel nieuwsgierig ben geworden. Chris147 bedankt voor het versturen

Zo deze heeft niet lang op mijn mtbr gelegen, de achterkant maakte me zo nieuwsgierig dat ik er van de week aan begonnen ben en het binnen twee dagen uitgelezen heb. Wat een ellende als je zoiets meemaakt en wat een toeval dat zijn vader ook is overleden toen hij nog een kind was. Ik kan me voorstellen dat mensen niet goed weten hoe om te gaan met je verdriet, ik zou dat ook niet goed weten. Wel goed dat hij uiteindelijk koos voor de kinderen en niet voor zijn baan. Ook fijn voor hem dat hij uiteindelijk weer de liefde heeft gevonden. Over sommige details in het boek dacht ik, wil ik dit weten (zijn seksleven) maar het maakt het verhaal wel compleet, want dat hoort er ook bij. Het boek mag nu verder op reis naar een buurvrouw die van waargebeurde verhalen houd.

Dacht lijkt me niks. Toch begonnen. Heel mooi