"Ο Πιερ Άντον παράτησε το σχολείο τη μέρα που συνειδητοποίησε πως τίποτα δεν άξιζε τον κόπο, αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είχε σημασία. Οι υπόλοιποι μείναμε. Και παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των δασκάλων μας να συμμαζέψουν την τάξη και τα μυαλά μας μετά τη φυγή του Πιερ Άντον, εμείς συνεχίσαμε να σκεφτόμαστε τον Πιερ Άντον. Ίσως γι' αυτό να εξελίχθηκαν όλα έτσι όπως εξελίχθηκαν".

Η Δανή συγγραφέας Janne Teller ανατέμνει με αλληγορική διάθεση και χειρουργική ακρίβεια την υπαρξιακή αγωνία της όχι και τόσο τρυφερής προεφηβικής ηλικίας σ' ένα πολυβραβευμένο βιβλίο που δίχασε τη λογοτεχνική κοινότητα όταν κυκλοφόρησε το 2010 και ήταν για χρόνια απαγορευμένο στις βιβλιοθήκες αρκετών ευρωπαϊκών χωρών.
(από το οπισθόφυλλο/biblionet.gr)

Ευχαριστώ Panigirtzou για το δώρο! :-)

Ένα ευκολοδιάβαστο (διαβάζεται σε μια μέρα) κι ενδιαφέρον βιβλίο, σκοτεινό με έναν υπόγειο τρόπο. Μου έφερνε στο μυαλό τόσο το «Εργοστάσιο σφηκών» όσο και «Το κύμα».

Εντάξει, ας πούμε ότι έφταιγε ο Πιερ Άντον για το πώς ξεκίνησαν όλα. Για το πώς εξελίχθηκαν και για το πώς τέλειωσαν, μάλλον δεν έφταιγε, αν και από ένα σημείο και μετά ήταν ολοφάνερο το πού θα κατέληγε (τουλάχιστον όσον αφορά τον Πιερ).

Το πόσο χειροτέρευε η κατάσταση όσο προχωρούσε αυτή η αλυσίδα αιτημάτων κατά την αναζήτηση του νοήματος, ήταν κάτι που ταυτόχρονα σε αποθούσε αλλά και σε έκανε να θέλεις να παρακολουθήσεις αυτή την εξέλιξη της ιστορίας.
Εντυπωσιακή η περιγραφή της αλλαγής της στάσης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, όταν η όλα κατάσταση άρχισε να εκλαμβάνεται ως τέχνη.
Εντέλει, αυτό το τίποτα και το νόημα αφορά εξίσου και παιδιά και ενήλικες.