(...) Ο Μαρξ, περιγράφοντας την εργασιακή διαδικασία, της δίνει την μορφή μιας Αριστοτέλειας εξέλιξης, γεμάτης σημεία αρχής και σημεία τέλους, αρθρωμένης γύρω από μέσα και σκοπούς, εξελισσόμενης μέσα από ενδελέχειες και δυναμικές - πράγμα που σημαίνει πως την εργασιακή διαδικασία την εννοεί σαν δραστηριότητα με τους όρους της εποχής του Αριστοτέλη. Αλλά μέσα από τις διαρκείς προσπάθειές της να απαλλαγεί από την ανεξαρτησία του "αυτοδύναμου και ανυπότακτου μάστορα" (Ure) η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει ουσιαστικά καταστρέψει την φαινομενικά μεταφυσική δομή αυτής της ανθρώπινης δραστηριότητας, χωρίς από την άλλη να έχει καταστρέψει αυτούς καθ' εαυτούς τους εργάτες και τη δουλειά τους... το αντίθετο μάλιστα. Οι εργάτες μπαίνουν στο μοντέρνο εργοστάσιο με έναν από τους δύο, κυρίως, αυτούς τρόπους: είτε σαν "απλά ζωντανά εξαρτήματα" του συστήματος των μηχανών, είτε σαν "φουκαράδες", με τόσο χαμηλούς μισθούς ώστε "αν τους αντικαθιστούσαν με μηχανές θα ανέβαινε το κόστος της παραγωγής για το αφεντικό"