Taco, Madelon en Elisa krijgen een ongeluk in de duinen. Elisa is er slecht aan toe en al snel wordt duidelijk dat zij hersenbeschadigingen heeft en waarschijnlijk niet uit coma zal ontwaken. Het boek gaat over haar ouders en over de ouders van Madelon. Hoe gaan zij met de situatie om? Uiteindelijk, na een heel boek, nemen zij een beslissing (naar mijn idee de enige juiste ...).
Grote vraag is of Muus er in geslaagd is om ons iets te laten zien van het proces dat de ouders doormaken. En van de vragen die zij zich stellen. Ik vond zelf dat het tegenviel … Het boek is zeker niet expliciet; we moeten het allemaal opmaken uit het gedrag van de hoofdpersonen en uit hun gesprekken. Maar hun handelen is nogal eens onlogisch. En al met al bleef het voor mij te onduidelijk.
Zoals gezegd gaat het heel lang over Elisa en wat er moet gebeuren. In het laatste deel van het boek worden andere beslissingen juist wel weer razendsnel genomen. De beide ouderparen gaan namelijk uit elkaar. En juist daar denk ik dat er meer overweging over andere mogelijkheden had gepast.
“We doen wat we kunnen” leest vlot. Het heeft korte hoofdstukken. Muus heeft een interessante stijlfiguur toegepast: er worden geen aanhalingstekens gebruikt. Het effect is dat je niet weet of iets gezegd of gedacht is en soms weet je ook niet goed door wie. Voor mij werkte het: ik ging me daardoor meer afvragen wat ik er zelf van vind. Wat zouden ze moeten zeggen? Wat is passend en wat niet in zo'n situatie?
Al met al vond ik het een merkwaardig boek. Ik twijfel ook of ik het wel voldoende goed begrepen heb. Maar ja, we lazen het samen in de leesclub en het was ook niet zo dat andere lezers er meer uit haalden dan ik.