"Είναι μεγάλη ιστορία, Μυρσίνη, πολύ μεγάλη, Ωκεανός. Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις κάποτε. . . Είναι κι οι λέξεις που δεν την αντέχουν. Δεν τη χωράνε. Και πώς να χωρέσουν τον πόνο, τη μέσα ερημιά, το φόβο κι εκείνον τον έρωτα, κόρη μου, τον έρωτα-φως, τον έρωτα-δώρο, την ώρα ακριβώς που, στο πιο βαθύ σκοτάδι, άρχιζε ανύποπτα ο νόστος, ο δικός μου απελπισμένος και λυτρωτικός δρόμος για το Νότο."

Το άφησα στη στάση του λεωφορείου!