Meester Dood
1 journaler for this copy...
Te slordig, héél jammer!
Het boek begint goed, met het verhaal van de tuinman die naar Samarra reist om de dood te ontlopen. De versie die hier verteld wordt, was ook altijd al bekend. Wij kennen evenwel de Esfahan-versie het beste, door het fraaie gedicht van Van Eyck.
Dan volgt het verhaal van dit boek, met heel veel personages. Daarvan worden er ook veel, ik denk zeven, vermoord. Elke moord is een weer een nieuw verhaal op zich, maar dat stoorde mij niet en kwam op mij niet te anekdotisch over. Eigenlijk leer je geen van de personages erg goed kennen. In eerste instantie dacht ik dacht Raoul de hoofdpersoon was, maar later verschoof de aandacht heel erg naar Tom. Deze personen komen ook voor in ‘Pan’, een voorganger van ‘Meester Dood’, en als je dat eerst leest weet je dus wel meer over de personages.
Maar dan over de slordigheden in dit boek. Het verhaal speelt zich af in het nu in Antwerpen en in 1987 en 1988 in Nijlen. Het eerste hoofdstuk heet “Antwerpen – vandaag”. Het tweede “Nijlen – november 1987”en het derde “Nijlen – december 1987”. En dan, midden in dit laatste hoofdstuk, zitten we opeens toch weer in Antwerpen nu … De titels van de hoofdstukken kloppen dus niet. Maar het nare is dat ik deze conclusie niet meteen trok. Immers als er staat "Nijlen - december 1987" dan vertrouw ik erop dat klopt. Mijn hele leeservaring werd dus bepaald door twijfel (Hoe kan dit? En: In welke tijd zitten we?).
En dan het volgende. Er is een passage waar we lezen over een moeder in de dierentuin met een dochter die Tinne heet. Ook de dochter van Stan heet Tinne. Dan ga je dus denken dat dit, in de dierentuin, de vrouw en dochter van Stan zullen zijn. Maar dat is niet geval. Je komt dus weer op een raar dwaalspoor.
Het verhaal van ‘Meester Dood’ is complex, maar goed doordacht. Het is een soort puzzel die je niet meteen door hebt. Niet alle vragen worden beantwoord (maar dat hoeft van mij ook niet). En het boek heeft een open einde (wat ik ook wel kan waarderen). Jammer dus, héél jammer, dat slordigheden mijn leeservaring bepaalden.
Het boek begint goed, met het verhaal van de tuinman die naar Samarra reist om de dood te ontlopen. De versie die hier verteld wordt, was ook altijd al bekend. Wij kennen evenwel de Esfahan-versie het beste, door het fraaie gedicht van Van Eyck.
Dan volgt het verhaal van dit boek, met heel veel personages. Daarvan worden er ook veel, ik denk zeven, vermoord. Elke moord is een weer een nieuw verhaal op zich, maar dat stoorde mij niet en kwam op mij niet te anekdotisch over. Eigenlijk leer je geen van de personages erg goed kennen. In eerste instantie dacht ik dacht Raoul de hoofdpersoon was, maar later verschoof de aandacht heel erg naar Tom. Deze personen komen ook voor in ‘Pan’, een voorganger van ‘Meester Dood’, en als je dat eerst leest weet je dus wel meer over de personages.
Maar dan over de slordigheden in dit boek. Het verhaal speelt zich af in het nu in Antwerpen en in 1987 en 1988 in Nijlen. Het eerste hoofdstuk heet “Antwerpen – vandaag”. Het tweede “Nijlen – november 1987”en het derde “Nijlen – december 1987”. En dan, midden in dit laatste hoofdstuk, zitten we opeens toch weer in Antwerpen nu … De titels van de hoofdstukken kloppen dus niet. Maar het nare is dat ik deze conclusie niet meteen trok. Immers als er staat "Nijlen - december 1987" dan vertrouw ik erop dat klopt. Mijn hele leeservaring werd dus bepaald door twijfel (Hoe kan dit? En: In welke tijd zitten we?).
En dan het volgende. Er is een passage waar we lezen over een moeder in de dierentuin met een dochter die Tinne heet. Ook de dochter van Stan heet Tinne. Dan ga je dus denken dat dit, in de dierentuin, de vrouw en dochter van Stan zullen zijn. Maar dat is niet geval. Je komt dus weer op een raar dwaalspoor.
Het verhaal van ‘Meester Dood’ is complex, maar goed doordacht. Het is een soort puzzel die je niet meteen door hebt. Niet alle vragen worden beantwoord (maar dat hoeft van mij ook niet). En het boek heeft een open einde (wat ik ook wel kan waarderen). Jammer dus, héél jammer, dat slordigheden mijn leeservaring bepaalden.
