Μη μιλάς, είπα.
Ήταν τόσο όμορφη, σαν να έβλεπα φωτογραφία, ώστε φοβόμουν πως μόλις θα άνοιγε το στόμα της να προφέρει την πρώτη λέξη, η ομορφιά της θα γινόταν καπνός. Και επειδή ισχύει η ρήση του Κομφούκιου ότι μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις φοβόμουν πως ήταν υπόδουλη της ομορφιάς της, οπότε η ανεξαρτησία τού νου της θα ήταν ανύπαρκτη. Δεν ήθελα λοιπόν να ακούσω ούτε το όνομά της. Τόλμησα όμως:
- Σε λένε Χριστίνα, είπα.
Κούνησε το κεφάλι.
- Μίλα μου, τόνισα, πες μου πώς σε λένε, τίποτα άλλο.
- Χριστίνα, απάντησε.
[...]

Στην βιβλιοθήκη στην αίθουσα του πρωινού.
Καλή ανάγνωση !