ΕΝΑΣ ΦΟΝΟΣ
ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ
ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Σ’ ένα χωριό ζούσαν τρεις γυναίκες. Η πρώτη ήταν κακιά, η δεύτερη ήταν ψεύτρα, η τρίτη ήταν εγωίστρια. Κι όμως, είχαν ένα κοινό σημείο, κάτι σαν μυστικό...

Όλα είναι μια ψευδαίσθηση, ιδίως όταν ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών πολλαπλασιάζει τις ενδείξεις και περιπλέκει τα στοιχεία.
Ωστόσο οι φόνοι που ταράζουν την ηρεμία του Ζιβερνί, αγαπημένου τόπου του ζωγράφου Κλοντ Μονέ, είναι απολύτως αληθινοί.
Στο επίκεντρο της ιστορίας, τρεις γυναίκες: ένα κοριτσάκι έντεκα χρονών με ταλέντο στη ζωγραφική, μια ιδιαίτερα γοητευτική νεαρή δασκάλα και μια ηλικιωμένη με μάτια κουκουβάγιας, που παρακολουθεί τα πάντα. Και ένα θανάσιμο πάθος.
Με φόντο φήμες για πίνακες χαμένους ή κλεμμένους, μεταξύ των οποίων και οι περίφημες Μαύρες νυμφαίες του Μονέ, θολές εικόνες δημιουργούνται καθώς μπερδεύεται το παρελθόν με το παρόν.

Ένα εντυπωσιακό αστυνομικό μυθιστόρημα που κάθε του πρόσωπο αποτελεί ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα.


Τα "Τρία μαύρα νούφαρα" έχουν τιμηθεί με πέντε λογοτεχνικά βραβεία.

Ιδανικό βιβλίο για τους λάτρεις του ιμπρεσιονισμού και του Μονέ. Ύμνος στο χωριό του το Ζιβερνί, στα νούφαρα του, στα δρομάκια που περπάτησε, στη λίμνη που έφτιαξε, στα πινέλα του κλπ.
Ακόμα κι αν ποτέ ο αναγνώστης δεν είχε σκεφτεί να επισκεφθεί το Ζιβερνί, κλείνοντας το βιβλίο, ξεθάβει την ατζέντα των πόθων του και γράφει με συνέπεια : άμα πάω κάποια φορά στη Γαλλία να δω μήπως πεταχτώ και στο Ζιβερνί.
Αν εξαιρέσουμε την πολυλογία, αν δηλαδή ο συγγραφέας παρέλειπε αρκετές κουραστικές επαναλήψεις, το σύνολο ήταν αξιοπρεπές και ενδιαφέρον, με αποκορύφωμα το τέλος του. Έχω βαρεθεί να διαβάζω τη λέξη "ανατροπή" στα βιβλία που κρύβουν ένα μυστήριο, που έχει να κάνει με ένα δολοφόνο ή πολλούς δολοφόνους κλπ. Ας μην τη χρησιμοποιήσω.
Θα πω λοιπόν ότι το τέλος του βιβλίου, όπου αποκαλύπτονται όλα, είναι πολύ ωραίο και καλύτερα να μην το ανακαλύψετε εκ των προτέρων γιατί θα χαθεί και η λίγη μαγεία που υπάρχει για τον αναγνώστη.

Το τσάκωσα. Επανέρχομαι με βαθμολογία!