Το άγαλμα του εσταυρωμένου, ένας γρίφος.
Η φύση του, βεβηλωμένη, αποκαλύπτει στην αφή τα μυστικά της. Μια πόλη κοντά στη θάλασσα, ένα συνοριακό χωριό, ένας σκοτεινός, ριψοκίνδυνος έρωτας, κι η λαχτάρα του τεχνίτη ν' αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά του αγάλματος, χτίζουν το σκηνικό αυτής της μοναδικής ιστορίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

BOOKRAY :

feltre
taxidiarikopouli
TIFFANY1972
Penthesilia
aigliz
StrangeEmily

To Ray ξεκινά με παράδοση του βιβλίου στην feltre στην συνάντηση των bookcrossers του Φεβρουαρίου. Καλή ανάγνωση !

Έφτασε στα χέρια μου.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο!

Η sismografos θα παραδώσει το βιβλίο στο taxidiarikopoul.

Στα χέρια μου από χτες το απόγευμα.
Θα το διαβάσω σύντομα και θα σχολιάσω, ώστε να το πάρει το επόμενο μπουκρόσι...

Κριτικές:
http://athinazografaki.gr/2018/05/14/%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AE-%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B9-%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1/

https://www.goodreads.com/review/show/2229989933

https://www.vintagestories.gr/fysi-gymni-erri-de-luca/

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο Έρρι Ντε Λούκα γεννήθηκε το 1950 στην Νάπολη. Έχει εκδώσει τα βιβλία: "Non ora, non qui" (1989), "Una nuvola come tappeto" (1991), "Aceto arcobaleno" (1993), "In alto a sinistra" (1994), "Alzaia" (1997) και "Tu, mio" (1998). Έχει επίσης μεταφράσει στα ιταλικά τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης "Έξοδος", "Ιωνάς" και "Εκκλησιαστής". Βραβευμένος στη Γαλλία (1994) και τη Γερμανία, χαρακτηρίστηκε από τον ιταλικό Τύπο "συγγραφέας της δεκαετίας".

Πολύ ωραίο, πολύ καλογραμμένο.
Το τελείωσα (χαλλαρά...) σε 3 μέρες.
Θα το δώσω το συντομότερο στην Penthesilia μόλις γυρίσει από τις διακοπές της.

To έδωσα τέλος Νοεμβρίου στην κοπέλα (επιτέλους...)

Στα χέρια μου

Δεν ήταν κακό. Με κούρασε ο τρόπος γραφής και δεν μου κράτησε το ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά βρήκα κάποιες εξαιρετικές φράσεις διάσπαρτες στο κείμενο. Μου άρεσε πολύ η περιγραφή στις 2 τελευταίες σελίδες.

' Εφτασε και σε μένα το βιβλίο!!!Σ' ευχαριστώ Penthesilia και σένα
Lubiette που μοιράστηκες αυτό το βιβλίο μαζί μας.
Καλές Γιορτές σε όλους!!!!!!!♫♥

Εκείνος, μένει σε ένα χωριό της Ιταλίας. Πεπειραμένος ορειβάτης, περνάει κρυφά μετανάστες από τα σύνορα, ζητώντας τους να τον πληρώσουν κανονικά. Μετά το πέρας της αποστολής, τους τα δίνει πίσω. Δεν τα θέλει. Γίνεται διάσημος. Ούτε αυτό το θέλει.

Δε ζητάει λογαριασμό, δε δίνει λογαριασμό, κι ούτε ήθελε ποτέ του να διεκδικήσει το ρόλο του καλλιτέχνη ή του φιλάνθρωπου, με την επιλογή του αυτή να του έχει κοστίσει την παρουσία της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε.

Φεύγει για να βρεθεί σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, όπου τον περιμένει ένας Άλλος: Το άγαλμα που έχουν φτιάξει προς τιμήν του, τέχνη – σπάραγμα για τη φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά από πολλές αισθητικές παρεμβάσεις, βρίσκεται ακόμα εκτεθειμένο στην παπική λογοκρισία, το σκοτάδι και την υγρασία, μακριά από τα μάτια των πιστών της ενορίας, όντας παρών και απών την ίδια στιγμή, κάτι αιώνες τώρα:

«Διαβάζω σε ένα ποίημα του Πούσκιν: “Επέζησα των επιθυμιών μου”. Εγώ όχι. Δεν υπήρξα ποτέ. Όταν πιστεύατε πως υπήρχα, δεν ήμουν μαζί σας. Όταν σας μιλούσα, μέσα μου σιωπούσα. Όταν περπατούσα ανάμεσά σας, ήμουν ακίνητος κόντρα σ’ έναν άνεμο που πορευόταν αντί για μένα. Όταν καθόμουν στο τραπέζι σας, ήμουν στην κουζίνα και πολλαπλασίαζα τα ψάρια. Δε θα αντιληφθείτε την απουσία μου, γιατί εκείνη τη στιγμή θα είμαι εκεί. Απών, θα είμαι για σας άφευκτος ωσεί παρών.»

Και θα ζητήσουν από Εκείνον, τον απόλυτα γήινο και βουνίσιο, να επιδιορθώσει τον Άλλο, «εκεί ακριβώς που η ζωή στέλνει το ύστατο σινιάλο». Θα μιλήσει εκτενώς με τον εφημέριο, με ένα Ραβίνο και με ένα Μουσουλμάνο. Θα διαβάσει τα δημοσιεύματα της εποχής και τα ιερά βιβλία, και όχι πως το θέλει: «Ο Θεός θέλει να τον ρωτάς.» Κι αυτός δεν είναι άνθρωπος των ερωτήσεων. Γιατί, όπως πιστεύει, «χρειάζεται καταπέλτης μέσα σε έναν άνθρωπο για να φτάσει σ’ αυτή την οικειότητα και να μιλήσει στον ενικό.»

Κι ενώ Εκείνος καλείται να αποκαταστήσει την πρωταρχική φύση του αγάλματος, οι ρόλοι αντιστρέφονται την τελευταία στιγμή: Ο Άλλος τον απωθεί και τον καλεί να αναλογιστεί τη δύναμη της οικειότητας, μέσω της δικής του γύμνιας: Κοινής, ιερής και βαθιά ανθρώπινης.

Έτσι που, τελικά, δεν είναι ξεκάθαρο ποιος αποκαθιστά ποιον.

Φεύγεις με το ταχυδρομείο για να πας στη Stange Emily. Eλπίζω να φτάσεις γρήγορα στα χέρια της♫♫

Ήρθε σήμερα με το ταχυδρομείο, μια χριστουγεννιάτικη έκπληξη, με όμορφη, ταιριαστή καρτουλα με πορτρέτο αθλητή /Φαγιούμ. Ευχαριστώ Lubiette για το bookring και aigliz που μου το έστειλες και για την καρτουλα. Ελπίζω και εγώ να ενθουσιαστώ!

Διάβασα το βιβλίο πριν αρκετές εβδομάδες αλλά θα γράψω ένα απόσταγμα από τις εντυπώσεις μου. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί εναν χαρακτήρα που ζει απομονωμένα και που εχει δημιουργήσει το προσωπικό του φάσμα αξιών. Νοιώθει ολοκληρωμένος μόνο οταν γίνεται ένα με την τεχνη, μπαίνοντας απόλυτα στη θέση του καλλιτέχνη. Προβληματίστηκα μαζί του για το τι σημαίνει προσφορά, για το ποση αξία εχει η ενσυναίσθηση στην τέχνη και στη ζωή. Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, ο δεύτερος βασικός χαρακτήρας του, μια γυναίκα, με τη σειρά της επαναλαμβάνει την ιδια τακτική με τον ήρωά μας. Αν και είναι μια μικρή νουβέλα, με συνεπήρε ο ρυθμός της αφήγησης, αργός και σκεφτικός, όπως ο ήρωας.