ΜΙΑ ΖΩΗ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ
1 journaler for this copy...
Φαίνεται ότι η αγάπη του για το λαϊκό τραγούδι γίνεται ένα με τους ανθρώπους που ο Αλεξίου δίνει ζωή μέσα στα διηγήματά του. Το τραγούδι είναι ο «από μηχανής θεός» στο αδιέξοδο των ανθρώπων του Αλεξίου .
Διαβάζουμε .
«...Όπως πάντα τέτοιες στιγμές ξεφεύγω, αναζητώ τους φίλους μου.
Μέσα μου η Μαρίκα Νίνου άρχισε να τραγουδάει , κι εγώ, οδηγός σε νταλίκα ,χαράματα ,να κόβω
Χιλιόμετρα στην εθνική οδό, χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά μου στο ταμπλό, κρατώντας τον ρυθμό του τραγουδιού.
«..Κι αν κάθε βράδυ ξενυχτώ στη ρόδα στο τιμόνι
μη μου παραπονιέσαι και μη στεναχωριέσαι
που μένεις πάντα μοναχή..»
Ο Αλεξίου γίνεται ένα με τους ανθρώπους του , παίρνει την θέση τους και ζει μαζί τους προσπαθώντας να μοιραστεί ένα κομμάτι από τη ζωή τους. Τους καταλαβαίνει και ίσως να ονειρεύεται μαζί τους «χίλιες και μια νύχτες»
«....Βλέπω τον εαυτό μου να χορεύει στην πίστα με χίλια δυο τσαλίμια. Το κεφάλι κάτω στη γη
τα πόδια να κεντούν της Παναγιάς τα μάτια και η Άσπρη Ντάλια στο γόνατο να χτυπά παλαμάκια,
γοητευμένη από τη λεβεντιά μου.
Έτσι νόμισα .Και ξάφνου εκεί ξεφεύγει μια κραυγή από τον Μάρκο Βαμβακάρη και σπάνε μπουζούκια , κιθάρες μπαγλαμάδες.
Κορόιδο! . ..»
Ο έρωτας είναι παρόν και με τις δυο πλευρές του, αυτός που σε θέλει και αυτός που σε βασανίζει.
«.....Μια λουσάτη γκόμενα με ένα θανατηφόρο βλέμμα σηκώνεται αργά, νωχελικά, και πλησιάζει στο πάλκο. Με βλέμμα αποχαυνωμένο, γεμάτο πονηριά σκύβει στο αυτί του Τσιτσάνη και του λέει.
_»Παίξε μου ‘Βλαχάκι’ την ‘Ντερμπεντέρισσα’ να χορέψω , και μετά έλα να σου πω...»
....Η λουσάτη χορεύει όλο υπονοούμενα , κοιτώντας μια τους λουσάτους με τα ψαροκόκαλα κουστούμια και μια τον Τσιτσάνη.
Ύστερα με βήμα αργό λικνιστό, σαν την Ρίτα Χέιγουορθ κατευθύνετε προς την τουαλέτα , ανοίγει την πόρτα, και πριν χαθεί πίσω της, καρφώνει τα μάτια της πάνω στον Τσιτσάνη.
Σκληρή ,πονηρή, αδίστακτη.
... τρέξε μάγκα να ρωτήσεις
Να σου πουν πια είμαι εγώ..»
Αναφορές προσωπικές ή μη, ίσως απωθημένα, ή νοσταλγίες μιας ζωής φθαρτής , μιας ζωής που τη ζεις δυο φορές . Η μία κάποτε τελειώνει, η άλλη , το έργο, δεν τελειώνει ποτέ.
Διαβάζουμε .
«...Όπως πάντα τέτοιες στιγμές ξεφεύγω, αναζητώ τους φίλους μου.
Μέσα μου η Μαρίκα Νίνου άρχισε να τραγουδάει , κι εγώ, οδηγός σε νταλίκα ,χαράματα ,να κόβω
Χιλιόμετρα στην εθνική οδό, χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά μου στο ταμπλό, κρατώντας τον ρυθμό του τραγουδιού.
«..Κι αν κάθε βράδυ ξενυχτώ στη ρόδα στο τιμόνι
μη μου παραπονιέσαι και μη στεναχωριέσαι
που μένεις πάντα μοναχή..»
Ο Αλεξίου γίνεται ένα με τους ανθρώπους του , παίρνει την θέση τους και ζει μαζί τους προσπαθώντας να μοιραστεί ένα κομμάτι από τη ζωή τους. Τους καταλαβαίνει και ίσως να ονειρεύεται μαζί τους «χίλιες και μια νύχτες»
«....Βλέπω τον εαυτό μου να χορεύει στην πίστα με χίλια δυο τσαλίμια. Το κεφάλι κάτω στη γη
τα πόδια να κεντούν της Παναγιάς τα μάτια και η Άσπρη Ντάλια στο γόνατο να χτυπά παλαμάκια,
γοητευμένη από τη λεβεντιά μου.
Έτσι νόμισα .Και ξάφνου εκεί ξεφεύγει μια κραυγή από τον Μάρκο Βαμβακάρη και σπάνε μπουζούκια , κιθάρες μπαγλαμάδες.
Κορόιδο! . ..»
Ο έρωτας είναι παρόν και με τις δυο πλευρές του, αυτός που σε θέλει και αυτός που σε βασανίζει.
«.....Μια λουσάτη γκόμενα με ένα θανατηφόρο βλέμμα σηκώνεται αργά, νωχελικά, και πλησιάζει στο πάλκο. Με βλέμμα αποχαυνωμένο, γεμάτο πονηριά σκύβει στο αυτί του Τσιτσάνη και του λέει.
_»Παίξε μου ‘Βλαχάκι’ την ‘Ντερμπεντέρισσα’ να χορέψω , και μετά έλα να σου πω...»
....Η λουσάτη χορεύει όλο υπονοούμενα , κοιτώντας μια τους λουσάτους με τα ψαροκόκαλα κουστούμια και μια τον Τσιτσάνη.
Ύστερα με βήμα αργό λικνιστό, σαν την Ρίτα Χέιγουορθ κατευθύνετε προς την τουαλέτα , ανοίγει την πόρτα, και πριν χαθεί πίσω της, καρφώνει τα μάτια της πάνω στον Τσιτσάνη.
Σκληρή ,πονηρή, αδίστακτη.
... τρέξε μάγκα να ρωτήσεις
Να σου πουν πια είμαι εγώ..»
Αναφορές προσωπικές ή μη, ίσως απωθημένα, ή νοσταλγίες μιας ζωής φθαρτής , μιας ζωής που τη ζεις δυο φορές . Η μία κάποτε τελειώνει, η άλλη , το έργο, δεν τελειώνει ποτέ.
