De stamboom van de familie Van der Kwast bestaat uit een stevige stam, die zich splitst in keurige, rechte takken en vervolgens in een bescheiden aantal twijgen. Nergens wildgroei, en alles Blut und Boden. ‘We zijn allemaal van hetzelfde stugge blanke hout gemaakt. Wie een Van der Kwast ziet dansen, denkt aan een trekpop. Onze heupen zijn onwrikbaar.’
Maar dan valt de Indiase moeder van de auteur de familie binnen, gewapend met een deegroller en twee koffers met mysterieuze inhoud. Ze bidt tot 52 goden, vergiftigt de bovenbuurman en leeft bij het motto: ‘Gratis is goed’.
Dit is het ongelooflijke en hilarische verhaal van een onalledaags gezin, een verhaal dat je met eigen ogen moet lezen om het te geloven.

Voor de boekenkast in de Meerloop!

Dankjewel!

voor kwatje

bedankt meerloop

Goede reis boek! En laat je nog iets van je horen?
Veel leesplezier voor de gelukkige vinder.

Deze vinder is inderdaad heel blij met dit boek want jaren geleden waren er heel veel enthousiaste lezers die dat op het forum lieten weten. Ik ben benieuwd.
Meegenomen van de gezellige Nieuwjaarsmeeting in Amsterdam.

_Al in de eerste twee bladzijden is het al heel humoristisch, met deze rake opmerking over Nederlanders:
“Mijn vader, een onhandige man met flaporen, een typischer Hollander”.
En een mooi geformuleerde overpeinzing:
“De tijd is een verschrikkelijke alleseter, een onstilbare omnivoor.”
Als het zo doorgaat wordt dit een geweldig boek.

Een beroemde fotograaf heeft Van der Kwasts moeder in de sneeuw gefotografeerd voor de krant.

“Iedereen had mijn moeder gezien. De bruine mevrouw in vodden. De vrouw die ze niet wilde zijn, maar die ze toch soms was, omdat de kracht van het verleden nu eenmaal overrompelend is.... [...] Het was het verleden, dacht ik, de overrompelende herinnering aan graatmagere jaren, aan armoede, oorlog, tien monden. Dit deed mijn moeder niet, dit deed het zelf. Een innerlijke kracht die niet tegen te houden is, natuurgeweld, als een spuitende geiser.” (pp.26 & 32)

Mama Tandoori is toch anders dan ik verwacht had. Het is geen opgeschreven standuproutine vol met de frustraties van een zoon van een buitenlandse vrouw die tegenstribbelt, gevangen tussen twee culturen. En, anders dan ik verwacht had, is het geen semi-autobiografisch roman maar een aantal losse incidenten die meer hebben van korte verhalen over een uitgestrekte familie. Veel gaan over zijn moeder, Mama Tandoori, een onmogelijke vrouw met sterke opinies die haar mening doordrijft met haar deegroller als wapen. Ze gaat door het leven met het geloof dat alles te duur is, dat ze overal belazerd wordt en dat het altijd de moeite waard is om aanbiedingen in te slaan, al heb je het niet nodig. Dit wijt haar zoon aan de harde feiten van haar leven in India, maar later blijkt dat niet alle broers en zussen op dezelfde manier reageerden. Want later gaat hij op bezoek bij twee van de zussen in India en ontdekt dat ook zij totaal verschillend zijn. De ene heeft het talent om gelukkig te zijn, de andere is net zo onvermurwbaar als zijn moeder.

Soms zijn de verhalen over zijn moeder grappig, maar er zit ook veel verdriet erachter. Al snel vertelt hij over haar verdriet om de handicap van Ernests oudste broer Ashirwad. De oudste zoon had een bepaalde rol in het gezin moeten innemen, maar hij blijft kinds. Laatst, tijdens de coronacrisis, hoorde ik iets moois. Iemand zei dat er was niets als valse hoop; het is gewoon hoop. En dat is manier waarop Mama Tandoori omgaat met de hoop op genezing van haar zoon. Ze bidt, ze gaat op bezoek bij doctors en ze vertelt hem steeds dat hij later slim zal worden, gaat autorijden en naar gewone school mag, terwijl er geen hoop is. Maar zo blijft hij ook optimistisch en tevreden, als hij maar geen niesbui krijgt.

“Er zit een mijn in haar binnenste, een schacht die leidt naar een oneindige voorraad hoop. Het is zo donker daar dat je niets ziet behalve de duisternis. Maar mijn moeder put troost uit deze onderaardse gewelven. Ze dwaalt er door tunnels en is eenzaam als op de nacht dat Ashirwad een epilepsieaanval krijgt. Ze roept zijn naam en de donkere tunnels antwoorden met duizend stemmen. Ooit zal ze hem terugvinden. Haar trots, haar alles.” (p.50)

Eigenlijk zijn deze verhalen de verhalen van een normaal gezin, van het alledaagse tragiek van het leven. Ernests moeder was ooit een veelbelovende athlete die de lef had naar Nederland te emigreren om daar haar leven te beteren. Uiteindelijk werd haar leven bekrompener. Haar zus Jasleen die in India bleef en doctor werd, eveneens. Zelfs Uncle Sharma die in veel Bollywood films acteerde, had alleen maar kleine rollen. Het zijn verhalen over dromen en de realiteit die daaruit vloeit. Niet triest, maar toch een beetje weemoedig, met een groot schepje sympathie en liefde eroverheen.

View all my reviews