Ik vond het eerste deel tot haar aankoop van het eiland Whale Cay het interessantst. Het geeft een mooi inkijkje in het lesbische leven in de jaren na de Eerste Wereldoorlog, toen er zo weinig jonge, niet gewonde mannen waren, dat vrouwen met mannelijke eigenschappen die zich als man gedroegen, jong en sterk en stoer, min of meer geaccepteerd werden. Er waren ook gewoon geen mannen genoeg om het werk dat voorheen door mannen werd gedaan uit te voeren. Nu was Carstairs rijk, vreselijk verschrikkelijk rijk, dus ze kon haar plannen financieel gemakkelijk uitvoeren zonder dat ze echt veel met de maatschappij van doen hoefde te hebben. Ze kon spoeedboten laten bouwen, een taxibedrijf beginnen en een handvol seater Daimler landaulettes kopen, of, toen in de jaren dertig de tendens weer tegen vrouwen in mannenkleren en mannenberoepen werd, een eiland op de Bahama's aanschaffen.
Haar relatie met de zwarte Bahamanen (heeten zij zo?) is gespeleten. Aan de ene kant net zo rascisitisch als iedereen, ze zijn lui en willen niet werken en zijn niet inteligent, aan de andere kant ook liefhebbend, bereid de moeite te nemen om de eilanden zelfvoorzienend te laten zijn met de Bahamanen als werknemers en boeren. Ze was natuurlijk ook gewoon een koningin, een als Kurz achtige leider, met onderdanen die haar aanbidden en een soort boze en goede godheid van haar maken.
Slechts twee hoofdstukjes zijn gewijd aan haar leven in de jaren vijftig en verder, wat toch ongeveer de helft van haar hele leven is geweest. Ze verdween helemaal, met haar pop Wadley als mannelijke alter ego, uit de wereld.

op een bankje.