Την Κατερίνα δεν τη χάιδεψε η ζωή. Από τα θρανία την πήρε ο έρωτας του Σπύρου και την ταξίδεψε από το χρυσό του ουρανού στο γκρίζο του σύννεφου και από το σκούρο της αμφιβολίας στο κόκκινο των ορίων της.

Με ένα μοναδικό στόχο στο νου, νόμισε πως ήξερε να ακροβατεί στο σκοινί της αντοχής της και προσπάθησε να περάσει απέναντι με μοναδικό στήριγμα την αγάπη του Ντίνου.

Τι σημασία όμως έχει το απέναντι όταν φυσάει ανάποδα και το σκοινί της λογικής κινδυνεύει να κοπεί;

Την απάντηση την έδωσε η ζωή, γιατί έτσι είναι αυτή κι ό,τι θέλει κάνει.

Έκλαψε πολύ, λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε και μίλησε στη φίλη, όχι στη μάνα.
– Αχ, Κατερίνα μου, έτσι είναι η ζωή.
– Όλο αυτό λες.
– Η ζωή, κόρη μου, έχει μπροστά και πίσω. Αν πηγαίνεις δυο βήματα μπροστά κι ένα πίσω, είσαι νικητής. Με το αντίθετο, είσαι χαμένος.
Στο χέρι σου είναι.
– Τι θέλεις να πεις;
– Πως ο έρωτας και ο γάμος είναι αγώνας, ένας αγώνας που μόνο μια δυνατή γυναίκα μπορεί συνέχεια να δίνει.