"... Ένας κρυστάλλινος ήχος ακούστηκε σαν να 'χε γίνει ο κόσμος όχι θρύψαλα αλλά εκατομμύρια πολύεδρα γυαλάκια που θα μπορούσες να τα πάρεις και για διαμάντια..."
Δεκάξι θραύσματα ενός μυθιστορήματος που εξερράγη πριν εκδοθεί; Δεκάξι έμβρυα μυθιστορημάτων;
Ό,τι και αν πει κανείς, το "Στη Δευτέρα Παρουσία ας μας βάλουν απουσία" παραμένει ένα σύμπλεγμα ιστοριών που πλέει μεταξύ θείας και ανθρώπινης κωμωδίας.
Ενάμιση χρόνο μετά το "Λόγια Φτερά" και δεκαεφτά ύστερα από "Το Σοφό Παιδί", ο Χ.Α. Χωμενίδης επιμένει να χαρτογραφεί τον προσωπικό του κόσμο, όπου το ευτράπελο φαντάζει καθημερινό κι όπου το καθημερινό περιγράφεται σαν εντελώς αλλόκοτο:
Η ώρα της Κρίσης στο κέντρο της Αθήνας... Τα άγρια πέη που βόσκουν σε κοπάδια στην αφρικάνικη σαβάνα... Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας της καρδιάς της... Οι Μυροφόρες της Ασφάλτου... Τα Ενοικιαζόμενα Παιδιά και ο -ήδη διαβόητος- Αναβοσβήνης ξεχύνονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Όπως λέει συχνά ο Χωμενίδης, "τέχνη είναι ο φωτισμός της πραγματικότητας από μιαν απροσδόκητη γωνία".

.