Ο νεαρός Πέτρος γυρνάει σπίτι μετά απο ένα πάρτυ,ανακαλύπτοντας την μητέρα του νεκρή στο κρεββάτι της.Η νεκροψία θα βρεί περί τα 400 χάπια στο στομάχι της.Τι ωθεί έναν άνθρωπο να γίνει αυτόχειρας; Μια δραματική διήγηση σε πρώτο πρόσωπο,γραμμένη απο τον αγαπημένο γιό.
Θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν για αυτό το σχεδόν βιογραφικό μυθιστόρημα,αλλά προτιμώ να αφήσω τον κάθε αναγνώστη να σχηματίσει την δική του εντύπωση.

Θα συμμετέχει σε ring κατόπιν ανάρτησης στο forum.

Συνάντησα την ιδοκτήτρια του βιβλίου την ημέρα που ξαμολυθήκαμε στα βιβλιοπωλεία με προτροπή των Atenistas. Μου έδωσε το βιβλίο κι εγώ τυχαία συνάντησα στο Free Thinkin Zone τον συγγραφέα να διαβάζει ερωτική λογοτεχνία.Ε, του το πάσαρα, μου το υπέγραψε και τώρα προοχή!

Είναι υπέροχο βιβλίο. Έχω σοκαριστεί με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα του συγγραφέα κυρίως απέναντι στον εαυτό του και το οικογενειακό του υπόβαθρο. Στο βιβλίο της Κατερίνας, ένα καθαρά αυτοβιογραφικό βιβλίο, η μητέρα του γνωστού μας Κορτώ, μας αφηγείται τη ζωή της, τη ζωή του παιδιού της, τη ζωή της οικογένειάς της και όλα αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οικογενειακό μυθιστόρημα με άρωμα δεκαετιών 1950 και 1960 αν δεν υπήρχε ένα φάντασμα στις σελίδες: η μανιοκατάθλιψη από την οποία πάσχει η μητέρα του συγγραφέα.

Ο Κορτώ δε μας κρύβει τίποτα, φωτογραφίζει όλα τα πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος και τους αποδίδει από ένα χαρακτηριστικό χωρίς να τους κατηγορεί για τίποτα, απλώς το αναφέρει, κι όμως αυτό το χαρακτηριστικό έχει σημαδέψει το αίμα της οικογένειας: σχιζοφρένεια, μανιοκατάθλιψη κλπ. Όποια μορφή θέλετε υπάρχει σε κάποιους από τους ανιόντες συγγενείς.

Η Κατερίνα είναι μια γυναίκα με κατάθλιψη. Μας αφηγείται την ιστορία της λίγο πριν αυτοκτονήσει. Μας μιλά για τους συγγενείς της, τα όνειρά της, τις ελπίδες της και τους δαίμονές της και πώς τους αντιμετώπισε. Μας μεταφέρει το άγχος της να καταφέρει να συμφιλιωθεί (όχι να νικήσει) με αυτό το άγνωστο τέρας, τις φοβίες της για την καθημερινότητά της (ιδίως όταν οι φωνές πανικού αυξάνονται μέσα της) και για τις τύψεις, τις αμφιβολίες, τις αδυναμίες της να μεγαλώσει σωστά τον γνωστό μας Αύγουστο Κορτώ. Ένα παιδί που έγινε παχύσαρκο, κλείστηκε στον εαυτό του και στις μελέτες του και τα παράτησε όλα για να γράψει! Ένα πιαδί που μεγάλωσε, ομόρφυνε, αποδέχτηκε τη σεξουαλικότητά του και κατάφερε να σταθεί στα πόδια του ως ολοκληρωμένος χαρακτήρας σε μια κοινωνία που ακόμη εθελοτυφλεί.

Αν δεν το συνδυάσετε με την προσωπική ζωή του συγγραφέα έχουμε ένα τρυφερό, γλυκόπικρο μυθιστόρημα μιας γυναίκας που παλεύει με τον ψυχισμό της, μιας μάνας που παλεύει με τις ευθύνες και το άγχος της ανατροφής ενός παιδιού, μιας συζύγου που αναρωτιέται πώς να αντιμετωπίσει τον σύζυγό της σε περιπτώσεις που θέλει μόνο να κλειστεί όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα της, αγκαλιά με χάπια και αλκοόλ. Αν το συνδυάσετε με την πραγματικότητα θα διαβάσετε μια ειλικρινή και τρυφερή μακρόσυρτη επιστολή μητέρας προς γιο, την οποία ο γιος μοιράζεται με τη σειρά του με το αναγνωστικό κοινό ως ελάχιστο φόρο τιμής στη γυναίκα που τον μεγάλωσε και τον αγάπησε όσο κανείς άλλος.

Ίσως το θεωρήσετε καταθλιπτικό, όμως η γραφή, η ροή του κειμένου, η αμεσότητα της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο είναι στοιχεία που θα σας χαρίσουν κι ένα χαμόγελο στις δύσκολες στιγμές του κειμένου και θα κλείσετε το βιβλίο με ένα αίσθημα ελευθερίας και χαράς: θα πετάξετε πάνω από όλους μας, αισιόδοξοι, δυνατοί, έτοιμοι να αντιμετωπίσετε το παραμικρό πρόβλημα με ελαφριά ψυχή, όπως η ψυχή της Κατερίνας που πετάει στην τελευταία σελίδα. Πολύ χαίρομαι που το κείμενο δεν έχει καμία σχέση με το στυλ στη Βιογραφία μιας σκύλας και ειλικρινά ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα, αρκεί να είναι γραμμένο με το ύφος αυτού του βιβλίου!

Το πήρα.

θαυμάσιο βιβλίο. Μεστός λόγος χωρίς φλυαρίες, γεμάτος συναισθήματα χωρίς να γίνεται μελοδραματικός.
Μπορεί να διαβαστεί και σαν εγχειρίδιο ψυχοπαθολογίας. Σχεδόν όλες οι διαταραχές περιγράφονται.

Στον επόμενο.

Λαθραναγνώστρια εδώ!
Το βιβλίο αυτό μου το έδωσε η feltre να το δώσω στον επόμενο, αλλά ήταν η δεύτερη φορά που περνάει από τα χέρια μου (και μάλιστα το συγκεκριμένο αντίτυπο) και σε συνδυασμό με τα καλά λόγια που το συνόδευσαν θα ήταν κρίμα να μην το διαβάσω.

Το βρήκα καταπληκτικό!
Μου κάνει εντύπωση, πως ένας άνθρωπος (που έχει και αυτός ένα βεβαρημένο ψυχολογικό παρελθόν) καταφέρνει να γράψει ένα τόσο προσωπικό βιβλίο για ένα τόσο σκληρό θέμα και το κάνει τόσο ανάλαφρο.
Παρά την τραγικότητα των καταστάσεων που περιγράφει έχει ένα εξαιρετικό χιούμορ (λεπτότερο από το Aνιμάλ ή τα άρθρα του Κορτώ που κατακαιρούς έχω διαβάσει) και μια γρήγορη ροή. Βρήκα πάρα πολύ καλό και το εύρημα να χρησιμοποιήσει πρώτο πρόσωπο στην αφήγηση, αλλά και τον τρόπο που χειρίζεται την αφηγήτρια: μια έχει την "μεταθανάτια" σοφία, μια την αφήνει να πετάει "μπιχτές" και παράπονα για τους ανθρώπους που την πλήγωσαν, μια είναι "υπεράνω" και τους δικαιολογεί... είναι σαν πραγματικά να ακούς αυτήν την γυναίκα να τα διηγείται, σαν να έγραψε πραγματικά αυτή την αυτοβιογραφία της.
Όσο για την ιστορία είναι απίστευτο πως μπορούν να τύχουν όλα αυτά τα θέματα σε μια οικογένεια, την στιγμή μάλιστα που δεν είναι μόνο ένα είδος ψυχολογικού προβλήματος που περνάει από γενιά σε γενιά, αλλά ο καθένας τους έχει ένα διαφορετικό πρόβλημα, και όλα μαζί μπαίνουν στο οικογενειακό μπλέντερ.
Τέλος είναι εντυπωσιακό το ότι ενώ μιλάμε για έντονα ιστορικά χρόνια, μέσα σε πολέμους, εμφυλίους, καταστροφές και πολιτικές αναταραχές, η οικογένεια φαίνεται απομονωμένη στον κλειστό της κόσμο και τα μέλη της φαίνονται σχεδόν ανεπηρέαστα από τους εξωτερικούς παράγοντες.
Η καλύτερη βιογραφία - αυτοβιογραφία που έχω διαβάσει (μακράν όμως).

Ελπίζω ότι θα δω αύριο τον maltrebus να του το δώσω.

Μου δόθηκε χθες από τη Mariakall.

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος by far. Συμφωνώ με όλους τους προηγούμενους, τι γραφή, τι πυκνότητα, τι ψυχογράφημα ήταν αυτό. Το βιβλίο είναι το αποτύπωμα ενός καρδιογραφήματος την ώρα εμφράγματος. Διαβάζοντάς το αν δεν ξέρεις πως ο συγγραφέας είναι άντρας,νομίζεις ότι είναι αυτοβιογραφία.Πως μπόρεσε να μπει στη ψυχολογία μιας διαταραγμένης μάνας και να φαίνεται και στο στυλ γραφής; Το λέω γιατί έχω διαβάσει Κορτώ και αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το στυλ του. Δεν ξέρω αν φέτος θα διαβάσω άλλο βιβλίο που να προσεγγίζει έστω και στο μισό την ποιότητα και την αλήθεια του συγγραφέα του.

Το βιβλίο το παρέλαβα για να το δώσω στην taxidiarikopoul και πρόλαβα και εγώ να το διαβάσω σε δύο μέρες. Είναι πράγματι εξαιρετικό. Έχει περάσει μεγάλο λούκι ο άνθρωπος που γράφει μία ιστορία μέσα από τα μάτια της άρρωστης μητέρας του, ακόμα κι αν δεν είναι όλα σωστά ή αντικειμενικά. Εύγε. Θα το δώσω σήμερα στην taxidiarikopoul . Συγνώμη για την παρέμβαση κι ευχαριστώ για την ευκαιρία.

Μόνο καλά έχω ακούσει για το βιβλίο αυτό.
Δια χειρός maltrebus πλάι σε ένα ρυζότο, μια μπύρα και έναν καπουτσίνο στο καφέ των εκδόσεων Γαβριηλίδη στην Αγίας Ειρήνης.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.
Ίσως επειδή άκουσα τόσο καλά λόγια που άθελα μου είχα βάλει ψηλότερα τον πήχυ.
Μόνο θλίψη μου δημιούργησε το βιβλίο με την τόση οικογενειακή ψυχοπάθεια που περιέκλειε. Πολλή αρρώστια και πολλή αγιάτρευτη αρρώστια. Και πολλά κλειστά μάτια μπρος στην αρρώστια. Και πολλή άρνηση.
Ο συγγραφέας ευθαρσώς παραδέχεται ότι μεγάλωσε σε ένα άρρωστο περιβάλλον δεμένος με την ασθένεια της μητέρας του και την προσωπικότητα που είχε διαμορφωθεί από αυτήν.
Το βιβλίο συνεχίζει με τα ΕΛΤΑ στην επόμενη.

Είναι στα χέρια μου απο σήμερα το πρωί. Ευχαριστώ παιδιά!!!

Θα συμφωνήσω με την προλαλησα οτι μάλλον περίμενα κάτι διαφορετικό. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις γι αυτό το βιβλίο. Τη γραφή του Κορτω δεν την ξέρω απο προηγούμενα βιβλία του. Σε αυτό το βιβλίο με ζόρισε λίγο στην αρχή μετά όμως κυρίως στο δεύτερο μέρος του βιβλίου δεν μπορούσα να το αφήσω. Όλα αυτά που περιγράφει και διηγείται η Κατερίνα σε πλακώνουν (και με τα λόγια δεν μπορεί σίγουρα να μεταφέρει όλο το ψυχισμό ενός άρρωστου ανθρώπου) και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στην τόσο σύνθετη σκέψη ενός ανθρώπου που το παραμικρό του φαίνεται βουνό. Με κάνει να σκεφτώ πόσος κόσμος μπορεί να πάσχει απο ψυχικές ασθένιες και απο την άλλη πόσο ευτυχισμένοι θα πρεπε να ναι μερικοί μερικοί που δεν καταλαβαίνουν ή ξέρουν ποσο τυχεροί και ευλογημένοι είναι.

Γύρισε μετά απο το ταξίδι του ανά την Ελλάδα.