Η τριλογία της Μασσαλίας Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας. Το τσούρμο. Soléa
2 journalers for this copy...
Με τον τίτλο "Η τριλογία της Μασσαλίας" επανεκδίδονται σε έναν τόμο τα μυθιστορήματα του Ζαν-Κλωντ Ιζζό "Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", "Το τσούρμο", "Solea", με ήρωα τον Φαμπιό Μοντάλ. αυτό τον ευαίσθητο αστυνόμο, απόγονο μεταναστών, εχθρό της βίας, που αγαπά την ποίηση, την τζαζ, το ψάρεμα, τις γυναίκες και την πόλη του, τη Μασσαλία: μια πόλη σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, το μεγάλο λιμάνι της Γαλλίας.
Η Μασσαλία, με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, εκεί όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για νουάρ ιστορίες.
Και ο ήρωας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, πάντα αποφασισμένος να φτάσει ώς το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνηση του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά.
Ο Ιζζό, τέκνο της "λαθρομετανάστευσης" κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του τού ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. "Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το 'θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν -καλή του ώρα- και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό.
(από το επίμετρο του Ριχάρδου Σωμερίτη)
Η Μασσαλία, με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, εκεί όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για νουάρ ιστορίες.
Και ο ήρωας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, πάντα αποφασισμένος να φτάσει ώς το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνηση του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά.
Ο Ιζζό, τέκνο της "λαθρομετανάστευσης" κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του τού ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. "Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το 'θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν -καλή του ώρα- και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό.
(από το επίμετρο του Ριχάρδου Σωμερίτη)
Το τυλιχτό μου βιβλίο για ένα συνέδριο αφιερωμένο στη θάλασσα δε θα μπορούσε παρά να ήταν αυτό. Δέκα με τόνο! Το τελευταίο βιβλίο που με έκανε να κλάψω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Δε μπορώ να πω τίποτα κρίμα για το συγγραφέα που έφυγε τόσο νέος.
Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας:
Τρεις φίλοι μεγαλωμένοι στις λαϊκές συνοικίες της Μασσαλίας, ερωτευμένοι με την ίδια κοπέλα, αναμεμειγμένοι με το έγκλημα. Χρόνια μετά, ο ένας από αυτούς, ως αστυνομικός επιθεωρητής πια, αναζητεί τους δολοφόνους των παλιών του συντρόφων.
Η Μασσαλία με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, το οργανωμένο έγκλημα που απλώνεται παντού, την αστυνομική βία και το ρατσισμό, αποτελεί το σκηνικό που γεννά και υποθάλπει νουάρ ιστορίες όπως το "Μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", Πρόκειται για την πόλη-σύμβολο αλλά και την πόλη-πατρίδα για τον συγγραφέα και για όσους θέλουν να συγχρονίσουν το βήμα τους και τη ζωή τους με τον παλμό της.
Ο ήρωας, συναισθηματικός και εχθρός της βίας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, ονειρεύεται μια πόλη όπου ο καθένας, όποιο χρώμα και αν έχει στο δέρμα του, μπορεί να κατέβει από το τραίνο ή το πλοίο, με τη βαλίτσα στο χέρι και να πει: "Καλά είμαι εδώ. Είναι το σπίτι μου".
Το τσούρμο:
Στο «Τσούρμο» ξανασυναντάμε τον Φαμπιό Μοντάλ, τον ευαίσθητο αστυνόμο που γνωρίσαμε στο «Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας», να αναζητά τα ίχνη εξαφανίσεων και δολοφονιών στα δύσκολα μονοπάτια που οδηγούν στις βόρειες συνοικίες της πόλης του, της Μασσαλίας. Έναν χώρο όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού. Μόνο που αυτή τη φορά ο Μοντάλ έχει παραιτηθεί από το Σώμα και ενεργεί για δικό του λογαριασμό. Κουρασμένος αλλά πάντα αποφασισμένος να φτάσει ως το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνησή του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά.
Solea :
Στην περίπτωση του «Solea», η φίλη του αστυνομικού δημοσιογράφος κάνει μια έρευνα για τη δραστηριότητα της μαφίας στη Νότια Γαλλία και τις διασυνδέσεις της με ντόπιους επιχειρηματίες και πολιτικούς. Οταν καταλαμβάνει ότι την έχουν σταμπάρει και κινδυνεύει, καταφεύγει σε φίλους της αριστεριστές που την προστατεύουν. Από το καταφύγιό της στέλνει με δισκέτες όλο το αποκαλυπτικό υλικό που συγκέντρωσε στον αστυνομικό φίλο της, τον Μοντάλ. Αλλά η μαφία, γνωρίζοντας τη φιλία του, τον εκβιάζει να την προδώσει. Ως επιχείρημα χρησιμοποιεί την απειλή του θανάτου όλων των αγαπημένων του προσώπων. Ο Μοντάλ δεν υποκύπτει στον εκβιασμό και αντιδρά σε συνεργασία με φίλους και μια όμορφη και έντιμη αστυνομικίνα.
Και μια κριτική που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Είναι τρία βιβλία, αλλά θα τα αντιμετωπίσω σαν ένα, μια που πρόκειται για τριλογία με δύο κεντρικά πρόσωπα. Τον ιδιόρρυθμο αστυνομικό Φαμπιό Μοντάλ και τη Μασσαλία.
Ο Μοντάλ ξεκίνησε από κλεφτρόνι, μπλέχτηκε σε φόνο, και μπήκε στην αστυνομία για να γλιτώσει από την κατρακύλα που είχε πάρει η ζωή του, κρατώντας όμως την ασυμβίβαστη νοοτροπία του περιθωριακού από το γκέτο των μεταναστών. Γι' αυτό και τα πάει καλύτερα με τους απόκληρους βασανισμένους ανθρώπους και τον υπόκοσμο απ' ότι με τα κεφάλια της αστυνομίας και της πολιτικής. Είναι ένας καθαρά μυθιστορηματικός χαρακτήρας. Ένας αντιήρωας, έρμαιο των παθών του που το ξέρει και δεν κάνει τίποτα γι' αυτό. Ερωτεύεται, τρώει, πίνει, καπνίζει, μισεί, εκδικείται, δίνεται σε φίλους και ακούει μουσική με πάθος. Με το ίδιο πάθος και την ξεροκεφαλιά που τον μπλέκει στις βρώμικες και επικίνδυνες ιστορίες που αφηγούνται τα βιβλία.
Η Μασσαλία, η πόλη που γέννησε το Μοντάλ αλλά και τον ίδιο τον Ιζζό και είναι το σκηνικό των βιβλίων, παρουσιάζεται σαν ζωντανός οργανισμός που έχει προσωπικότητα, αναπνέει και πάλλεται. Το γραμματικό λάθος που έκανα στην εισαγωγή ήταν σκόπιμο: Η Μασσαλία αντιμετωπίζεται σαν πρόσωπο και μάλιστα αγαπημένο, όπως οι χαρακτήρες που ζουν σ' αυτήν και πρωταγωνιστούν στη δράση των βιβλίων. Κλέφτες, φονιάδες, εξαθλιωμένοι μετανάστες, πρεζόνια, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, λίγοι έντιμοι συνάδελφοί τους, πουτάνες, ωραίες και αυτοκαταστροφικές γυναίκες που τις ερωτεύεσαι μέσα από τα μάτια του Μοντάλ εξίσου παράφορα μ' αυτόν, γέροι ταβερνιάρηδες και αφεντικά μικρών μπαρ που βλέπουν λίγα και καταλαβαίνουν πολλά, ανυποψίαστοι άνθρωποι που μπλέκουν άθελά τους σε κακοτοπιές, και η Ονορίν, η γριά γειτόνισσα που αποτελεί τη συνείδηση του Μοντάλ και το καταφύγιό του, μαζί με τη θάλασσα και το βαρκάκι του.
Οι κύριες υποθέσεις των τριών βιβλίων είναι ιστορίες εγκλήματος με βία, διαφθορά, φανερές έχθρες και σκοτεινές αντιπαλότητες. Ο συγγραφέας, αριστερός δημοσιογράφος με έντονη πολιτική δράση, κάνει παράλληλα με το ξετύλιγμα των ιστοριών του και τα πολιτικά και κοινωνικά του σχόλια, που δεν είναι ούτε διδακτικά ούτε δογματικά γι' αυτό και έχουν αξία. Οι χαρακτήρες είναι πάρα πολλοί και παρουσιάζονται τόσο παραστατικά και ρεαλιστικά που είσαι βέβαιος ότι υπάρχουν στ' αλήθεια. Ο Ιζζό έδωσε στον ήρωά του χαρακτηριστικά δικά του ή που θα ήθελε να έχει. Ακόμη και το όνομα που του έδωσε, παραπέμπει στον ίδιο. Γιος ιταλού μετανάστη ο Ιζζό, ιταλικό μικρό όνομα ο Μοντάλ, τονισμένο στη λήγουσα όπως όλα τα γαλλικά ονόματα.
Αυτό που κάνει αυτά τα βιβλία να ξεχωρίζουν, είναι το γεγονός ότι, ενώ είναι σκληρά και απαισιόδοξα, είναι πλημμυρισμένα από τη χαρά της ζωής και τις μικρές και προσιτές σε κάθε άνθρωπο απολαύσεις της. Ο έρωτας στην πιο απελπισμένα αγνή αλλά κάθε άλλο από πλατωνική του μορφή, χωρίς ελπίδα, χωρίς φανερό μέλλον, χωρίς ροζ συννεφάκια και δαντέλες, άγριος, σαρκικός και παθιασμένος, η τελευταία προσπάθεια του άντρα και της γυναίκας να πιαστούν από κάτι που θα τους κρατήσει ανθρώπους και ζωντανούς, υμνείται με σκοτεινά χρώματα και υψώνεται πάνω από τα πρόσωπα που τον υπηρετούν. Το πιοτό, παστίς, κρασί, ουίσκι ή μπύρα, είναι παντού και βρέχει τα μυαλά όλων, αναγνωστών και ηρώων. Το φαγητό, μεσογειακό, λαϊκό και λαχταριστό, παρουσιάζεται σαν αυτό που πραγματικά είναι. Τέχνη και απόλαυση. Ψάρια, θαλασσινά, ψημένο ψωμί, ντομάτες, λάδι ελιάς και σκόρδο που τσιγαρίζεται, αρωματίζουν τις σελίδες και ηρεμούν τις ψυχές. Και η μουσική.
Η μουσική αξίζει τη δική της παράγραφο. Τα βιβλία είναι πλημμυρισμένα από τραγούδια και ήχους. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο και στα μπαρ, ο Μοντάλ ακούει μουσική. Στους δρόμους ακούγεται μουσική. Από τα gangsta rap γκρουπάκια της Μασσαλίας όπως οι Massilia Sound System μέχρι τζαζ. Από βορειοαφρικάνικα και αραβικά τραγούδια όπως αυτά του Lili Boniche μέχρι ροκ. Οι καλλιτέχνες και τα τραγούδια αναφέρονται ονομαστικά, φτιάχνοντας ένα περιγραφικό soundtrack για τα βιβλία, που γίνονται έτσι ένας μικρός θησαυρός για ανήσυχους εραστές της μουσικής. Μέσα στις σελίδες του ανακάλυψα και ένα δίσκο που αγνοούσα την ύπαρξή του: Το Tango Nuevo που έγραψαν μαζί ο Astor Piazzolla με τον Jerry Mulligan. Έψαξα να τον βρω παντού και στάθηκε αδύνατο, και τελικά τον κατέβασα ολόκληρο, και τα οχτώ κομμάτια, από το Napster (ενός λεπτού σιγή). Πρόκειται φυσικά για αριστούργημα, και ο τρόπος που τον ανακάλυψα και τον «απέκτησα» είναι μια από τις πιο όμορφες ιστορίες της ζωής μου σαν κυνηγού μουσικής!
Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις πόλις σε εξαιρετικές μεταφράσεις που αποδίδουν τέλεια στα ελληνικά την πλούσια και ζωντανή γλώσσα του πρωτότυπου. Ειδικά το πρώτο και το τρίτο είναι μεταφρασμένα από το δημοσιογράφο Ριχάρδο Σωμερίτη που έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία, ξέρει σε βάθος και τις δυο γλώσσες και είναι άνθρωπος με βαθιά ευαισθησία και ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους στη χώρα μας. Είναι ταυτόχρονα τροφή για σκέψη και απολαυστικά βιβλία που αντέχουν πολλαπλές αναγνώσεις.
Ο Ιζζό πέθανε τον Ιανουάριο του 2000 σε ηλικία 55 χρόνων. Θα κλείσω με τα τελευταία λόγια του μεταφραστή από το οπισθόφυλλο του Solea: Πολύ θα το 'θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν -καλή του ώρα- και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό.
09/04/2003 Δημήτρης Κάζης
Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας:
Τρεις φίλοι μεγαλωμένοι στις λαϊκές συνοικίες της Μασσαλίας, ερωτευμένοι με την ίδια κοπέλα, αναμεμειγμένοι με το έγκλημα. Χρόνια μετά, ο ένας από αυτούς, ως αστυνομικός επιθεωρητής πια, αναζητεί τους δολοφόνους των παλιών του συντρόφων.
Η Μασσαλία με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, το οργανωμένο έγκλημα που απλώνεται παντού, την αστυνομική βία και το ρατσισμό, αποτελεί το σκηνικό που γεννά και υποθάλπει νουάρ ιστορίες όπως το "Μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", Πρόκειται για την πόλη-σύμβολο αλλά και την πόλη-πατρίδα για τον συγγραφέα και για όσους θέλουν να συγχρονίσουν το βήμα τους και τη ζωή τους με τον παλμό της.
Ο ήρωας, συναισθηματικός και εχθρός της βίας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, ονειρεύεται μια πόλη όπου ο καθένας, όποιο χρώμα και αν έχει στο δέρμα του, μπορεί να κατέβει από το τραίνο ή το πλοίο, με τη βαλίτσα στο χέρι και να πει: "Καλά είμαι εδώ. Είναι το σπίτι μου".
Το τσούρμο:
Στο «Τσούρμο» ξανασυναντάμε τον Φαμπιό Μοντάλ, τον ευαίσθητο αστυνόμο που γνωρίσαμε στο «Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας», να αναζητά τα ίχνη εξαφανίσεων και δολοφονιών στα δύσκολα μονοπάτια που οδηγούν στις βόρειες συνοικίες της πόλης του, της Μασσαλίας. Έναν χώρο όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού. Μόνο που αυτή τη φορά ο Μοντάλ έχει παραιτηθεί από το Σώμα και ενεργεί για δικό του λογαριασμό. Κουρασμένος αλλά πάντα αποφασισμένος να φτάσει ως το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνησή του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά.
Solea :
Στην περίπτωση του «Solea», η φίλη του αστυνομικού δημοσιογράφος κάνει μια έρευνα για τη δραστηριότητα της μαφίας στη Νότια Γαλλία και τις διασυνδέσεις της με ντόπιους επιχειρηματίες και πολιτικούς. Οταν καταλαμβάνει ότι την έχουν σταμπάρει και κινδυνεύει, καταφεύγει σε φίλους της αριστεριστές που την προστατεύουν. Από το καταφύγιό της στέλνει με δισκέτες όλο το αποκαλυπτικό υλικό που συγκέντρωσε στον αστυνομικό φίλο της, τον Μοντάλ. Αλλά η μαφία, γνωρίζοντας τη φιλία του, τον εκβιάζει να την προδώσει. Ως επιχείρημα χρησιμοποιεί την απειλή του θανάτου όλων των αγαπημένων του προσώπων. Ο Μοντάλ δεν υποκύπτει στον εκβιασμό και αντιδρά σε συνεργασία με φίλους και μια όμορφη και έντιμη αστυνομικίνα.
Και μια κριτική που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Είναι τρία βιβλία, αλλά θα τα αντιμετωπίσω σαν ένα, μια που πρόκειται για τριλογία με δύο κεντρικά πρόσωπα. Τον ιδιόρρυθμο αστυνομικό Φαμπιό Μοντάλ και τη Μασσαλία.
Ο Μοντάλ ξεκίνησε από κλεφτρόνι, μπλέχτηκε σε φόνο, και μπήκε στην αστυνομία για να γλιτώσει από την κατρακύλα που είχε πάρει η ζωή του, κρατώντας όμως την ασυμβίβαστη νοοτροπία του περιθωριακού από το γκέτο των μεταναστών. Γι' αυτό και τα πάει καλύτερα με τους απόκληρους βασανισμένους ανθρώπους και τον υπόκοσμο απ' ότι με τα κεφάλια της αστυνομίας και της πολιτικής. Είναι ένας καθαρά μυθιστορηματικός χαρακτήρας. Ένας αντιήρωας, έρμαιο των παθών του που το ξέρει και δεν κάνει τίποτα γι' αυτό. Ερωτεύεται, τρώει, πίνει, καπνίζει, μισεί, εκδικείται, δίνεται σε φίλους και ακούει μουσική με πάθος. Με το ίδιο πάθος και την ξεροκεφαλιά που τον μπλέκει στις βρώμικες και επικίνδυνες ιστορίες που αφηγούνται τα βιβλία.
Η Μασσαλία, η πόλη που γέννησε το Μοντάλ αλλά και τον ίδιο τον Ιζζό και είναι το σκηνικό των βιβλίων, παρουσιάζεται σαν ζωντανός οργανισμός που έχει προσωπικότητα, αναπνέει και πάλλεται. Το γραμματικό λάθος που έκανα στην εισαγωγή ήταν σκόπιμο: Η Μασσαλία αντιμετωπίζεται σαν πρόσωπο και μάλιστα αγαπημένο, όπως οι χαρακτήρες που ζουν σ' αυτήν και πρωταγωνιστούν στη δράση των βιβλίων. Κλέφτες, φονιάδες, εξαθλιωμένοι μετανάστες, πρεζόνια, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, λίγοι έντιμοι συνάδελφοί τους, πουτάνες, ωραίες και αυτοκαταστροφικές γυναίκες που τις ερωτεύεσαι μέσα από τα μάτια του Μοντάλ εξίσου παράφορα μ' αυτόν, γέροι ταβερνιάρηδες και αφεντικά μικρών μπαρ που βλέπουν λίγα και καταλαβαίνουν πολλά, ανυποψίαστοι άνθρωποι που μπλέκουν άθελά τους σε κακοτοπιές, και η Ονορίν, η γριά γειτόνισσα που αποτελεί τη συνείδηση του Μοντάλ και το καταφύγιό του, μαζί με τη θάλασσα και το βαρκάκι του.
Οι κύριες υποθέσεις των τριών βιβλίων είναι ιστορίες εγκλήματος με βία, διαφθορά, φανερές έχθρες και σκοτεινές αντιπαλότητες. Ο συγγραφέας, αριστερός δημοσιογράφος με έντονη πολιτική δράση, κάνει παράλληλα με το ξετύλιγμα των ιστοριών του και τα πολιτικά και κοινωνικά του σχόλια, που δεν είναι ούτε διδακτικά ούτε δογματικά γι' αυτό και έχουν αξία. Οι χαρακτήρες είναι πάρα πολλοί και παρουσιάζονται τόσο παραστατικά και ρεαλιστικά που είσαι βέβαιος ότι υπάρχουν στ' αλήθεια. Ο Ιζζό έδωσε στον ήρωά του χαρακτηριστικά δικά του ή που θα ήθελε να έχει. Ακόμη και το όνομα που του έδωσε, παραπέμπει στον ίδιο. Γιος ιταλού μετανάστη ο Ιζζό, ιταλικό μικρό όνομα ο Μοντάλ, τονισμένο στη λήγουσα όπως όλα τα γαλλικά ονόματα.
Αυτό που κάνει αυτά τα βιβλία να ξεχωρίζουν, είναι το γεγονός ότι, ενώ είναι σκληρά και απαισιόδοξα, είναι πλημμυρισμένα από τη χαρά της ζωής και τις μικρές και προσιτές σε κάθε άνθρωπο απολαύσεις της. Ο έρωτας στην πιο απελπισμένα αγνή αλλά κάθε άλλο από πλατωνική του μορφή, χωρίς ελπίδα, χωρίς φανερό μέλλον, χωρίς ροζ συννεφάκια και δαντέλες, άγριος, σαρκικός και παθιασμένος, η τελευταία προσπάθεια του άντρα και της γυναίκας να πιαστούν από κάτι που θα τους κρατήσει ανθρώπους και ζωντανούς, υμνείται με σκοτεινά χρώματα και υψώνεται πάνω από τα πρόσωπα που τον υπηρετούν. Το πιοτό, παστίς, κρασί, ουίσκι ή μπύρα, είναι παντού και βρέχει τα μυαλά όλων, αναγνωστών και ηρώων. Το φαγητό, μεσογειακό, λαϊκό και λαχταριστό, παρουσιάζεται σαν αυτό που πραγματικά είναι. Τέχνη και απόλαυση. Ψάρια, θαλασσινά, ψημένο ψωμί, ντομάτες, λάδι ελιάς και σκόρδο που τσιγαρίζεται, αρωματίζουν τις σελίδες και ηρεμούν τις ψυχές. Και η μουσική.
Η μουσική αξίζει τη δική της παράγραφο. Τα βιβλία είναι πλημμυρισμένα από τραγούδια και ήχους. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο και στα μπαρ, ο Μοντάλ ακούει μουσική. Στους δρόμους ακούγεται μουσική. Από τα gangsta rap γκρουπάκια της Μασσαλίας όπως οι Massilia Sound System μέχρι τζαζ. Από βορειοαφρικάνικα και αραβικά τραγούδια όπως αυτά του Lili Boniche μέχρι ροκ. Οι καλλιτέχνες και τα τραγούδια αναφέρονται ονομαστικά, φτιάχνοντας ένα περιγραφικό soundtrack για τα βιβλία, που γίνονται έτσι ένας μικρός θησαυρός για ανήσυχους εραστές της μουσικής. Μέσα στις σελίδες του ανακάλυψα και ένα δίσκο που αγνοούσα την ύπαρξή του: Το Tango Nuevo που έγραψαν μαζί ο Astor Piazzolla με τον Jerry Mulligan. Έψαξα να τον βρω παντού και στάθηκε αδύνατο, και τελικά τον κατέβασα ολόκληρο, και τα οχτώ κομμάτια, από το Napster (ενός λεπτού σιγή). Πρόκειται φυσικά για αριστούργημα, και ο τρόπος που τον ανακάλυψα και τον «απέκτησα» είναι μια από τις πιο όμορφες ιστορίες της ζωής μου σαν κυνηγού μουσικής!
Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις πόλις σε εξαιρετικές μεταφράσεις που αποδίδουν τέλεια στα ελληνικά την πλούσια και ζωντανή γλώσσα του πρωτότυπου. Ειδικά το πρώτο και το τρίτο είναι μεταφρασμένα από το δημοσιογράφο Ριχάρδο Σωμερίτη που έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία, ξέρει σε βάθος και τις δυο γλώσσες και είναι άνθρωπος με βαθιά ευαισθησία και ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους στη χώρα μας. Είναι ταυτόχρονα τροφή για σκέψη και απολαυστικά βιβλία που αντέχουν πολλαπλές αναγνώσεις.
Ο Ιζζό πέθανε τον Ιανουάριο του 2000 σε ηλικία 55 χρόνων. Θα κλείσω με τα τελευταία λόγια του μεταφραστή από το οπισθόφυλλο του Solea: Πολύ θα το 'θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν -καλή του ώρα- και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό.
09/04/2003 Δημήτρης Κάζης
 8ο "Θαλασσινό" Συνέδριο Bookcrossing Είστε καλεσμένοι! |
Journal Entry 3 by maltrebus at 8th Greek BC Convention in Skyros - Σκύρος, Evia Greece on Saturday, June 15, 2013
Released 10 yrs ago (6/28/2013 UTC) at 8th Greek BC Convention in Skyros - Σκύρος, Evia Greece
WILD RELEASE NOTES:
Καλωσήρθες στο BookCrossing!
Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, στο προαύλιο του σχολείου, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας, κλπ.) για να το βρει κάποιος όπως το βρήκες κι εσύ. Μπορείς ακόμη να το χαρίσεις σε κάποιον φίλο σου!
Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις. Επίσης μπορείς να ρίξεις μια ματιά στον Ταξιδιωτικό Οδηγό BookCrossing και στο Ελληνικό Bookrossing wiki που θα σου λύσουν κάποιες απορίες για τη λειτουργία του site.
Για να αφήσεις σχόλιο (αρχικά να με ενημερώσεις ότι βρήκες το βιβλίο!), γράψε (επάνω αριστερά στο "Enter a BCID") τον κωδικό αριθμό που βρίσκεται στην ετικέτα μέσα στο βιβλίο, και πάτα "Go".
Ευχαριστώ, και καλή ανάγνωση!
Welcome to BookCrossing!
Read the book if you wish and then help it continue its trip by leaving it in a public place (a bench, a coffee-shop table, a phone booth etc) for someone to find it the same way you did. You may even give it to a friend to read!
και φτάνω που λέτε στον Κάβο, στα Λιναριά της Σκύρου, που θα γίνει το πάρτυ υποδοχής του 8ου συνεδρίου. αφήνω το εξαιρετικά σχεδιασμένο τύλιγμα του τυλιχτού μου βιβλίο, μαζί με το βιβλίο μωρέ ναι οκ και ξεκινάω να φιλάω κόσμο
- α γεια σου καλέ δε σε ξέρω κάτσε να δω τι γράφει το καρτελάκι σου
- μωρή χαθήκαμε, από συνέδριο σε συνέδριο μας πάει, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα
- φύγε από μπροστά μου όρνιο της Κλεισούρας, χάσου από τα μάτια μου
ξάφνου, ο maltrebus με φωνάζει. "πήγες τυλιχτό εσύ;" [ωχ θα με μαλώσουν] "πήγα" [τη γλίτωσα;] "όταν είναι να πάρεις, μην πας εκεί, σε μένα θα ρθεις να σου δώσω" [ΑΓΩΝΙΑ παναγίτσα μου]
παιδιά, να μην τα πολυλογώ, πήγα και ξηγήθηκε σπαθί, μου έδωσε τούτο το βιβλιαράκι που καιρό το ήθελα να το διαβάσω και πολύ χάρηκα που το ήξερε και με σκέφτηκε. δε νομίζω πως θα αργήσω και πολύ να του δώσω την προσοχή που του αξίζει, είναι σχετικά ψηλά στην ατέλειωτη λίστα. ευχαριστώ maltrebus <3
- α γεια σου καλέ δε σε ξέρω κάτσε να δω τι γράφει το καρτελάκι σου
- μωρή χαθήκαμε, από συνέδριο σε συνέδριο μας πάει, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα
- φύγε από μπροστά μου όρνιο της Κλεισούρας, χάσου από τα μάτια μου
ξάφνου, ο maltrebus με φωνάζει. "πήγες τυλιχτό εσύ;" [ωχ θα με μαλώσουν] "πήγα" [τη γλίτωσα;] "όταν είναι να πάρεις, μην πας εκεί, σε μένα θα ρθεις να σου δώσω" [ΑΓΩΝΙΑ παναγίτσα μου]
παιδιά, να μην τα πολυλογώ, πήγα και ξηγήθηκε σπαθί, μου έδωσε τούτο το βιβλιαράκι που καιρό το ήθελα να το διαβάσω και πολύ χάρηκα που το ήξερε και με σκέφτηκε. δε νομίζω πως θα αργήσω και πολύ να του δώσω την προσοχή που του αξίζει, είναι σχετικά ψηλά στην ατέλειωτη λίστα. ευχαριστώ maltrebus <3
