Από το οπισθόφυλλο:
Ο Θλιμμένος Μπούφος ετοιμαζόταν να ξεφορτωθεί μια για πάντα το μισητό Φλοκ, το κοπρόσκυλο του Mίστερ Μπλουφ, πετώντας το σάκο στο ποτάμι, όταν ένας αντίχειρας προσγειώθηκε στο πρόσωπό του και του τσάκισε το λαιμό, διπλώνοντας τη γωνία της σελίδας και πετώντας ξανά το εικονογραφημένο τεύχος της «Περιπέτειας» στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Απ’ το ραδιόφωνο οι Μπίστι Μπόις στριγγλίζανε το «Sabotage». Μόλις ένα δευτερόλεπτο πριν, είχε ακουστεί η φωνή του Kάρλο: «Παρά πέντε, Έκτορα. Πάμε». Οι δυο άντρες βγήκαν απ’ το αυτοκίνητο, τεντώθηκαν και ίσιωσαν τις μακριές τους καμπαρντίνες. Πήραν από μια δερμάτινη καλοραμμένη τσάντα, ο Kάρλο κλείδωσε το αυτοκίνητο και πέρασαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου.


Σ’ αυτή την πλευρά του δρόμου, συμβιώνουν κι αλληλοσπαράσσονται οι ήρωες του βιβλίου: ληστές τραπεζών, διεφθαρμένοι μπάτσοι, πόρνες, μπράβοι και νταβατζήδες, σε ήσυχα μπαρ, παλιά ξενοδοχεία και βρόμικα νυχτερινά στέκια, όπου το δίκιο κρύβεται στις κάννες των όπλων κι ο θάνατος τριγυρίζει αθέατος. Ένα πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα, μια ματωμένη ιστορία εκδίκησης, ταγμένη στην παράδοση των παλπ αναγνωσμάτων, των ρόουντ μούβι και των ταινιών του Σαμ Πέκινπα, του Σέρτζιο Λεόνε και του Κουέντιν Ταραντίνο.

---

Αυτό το βιβλίο αγοράστηκε για πάρτη σου Skyropoly2013 .

Το είχα διαβάσει σε ένα ring που είχε κάνει ο chrissalatas και είχα ενθουσιαστεί. Μετά πήγαμε και στην παρουσίασή του στον Βόλο και ήπιαμε και έναν καφέ με τον συγγραφέα (πολύ καλό παιδί).

Μόλις μπήκε το θέμα θυμήθηκα ότι ο ήρωας του βιβλίου είχε μανία με τα παλιά ξενοδοχεία, οπότε τι να κάνω το αγόρασα και άρχισα να ψιλοψάχνω τα ξενοδοχεία που αναφερόντουσαν. Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες άρχισα να υποπτεύομαι ότι ο συγγραφέας τα είχε φανταστεί. Εντωμεταξύ περνούσαν οι μέρες και άρχισα να αγχώνομαι. Αφού πια έφτασε η Τετάρτη και είχα νευριάσει με τον εαυτό μου (ε δεν θα κάνω και αυτά που βρίζω) αποφάσισα να προσπαθήσω να βρω το Μορφεύς γιατί μου άρεσε ο τίτλος και γιατί υποψιαζόμουνα ότι ακόμα και φανταστικό να ήταν σε εκείνη την περιοχή θα έβρισκα κάτι που θα μπορούσε να ήταν. Για να είμαι όμως σίγουρη ότι δεν θα τύχει κάτι έβαλα και ένα εναλλακτικό μέρος λίγα τετράγωνα πιο κάτω, θεωρώντας ότι αυτό θα ήταν καλύτερο από να δηλώσω την απελευθέρωση 4 ώρες μετά που θα γύρναγα σπίτι. Ίσως τελικά να ταλαιπώρησε κάποιους, αλλά είχα καλές προθέσεις.

Τέλος πάντων στο θέμα μας.

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

Του άρεσαν τα παλιά ξενοδοχεία. Κάθε φορά που ξετρύπωνε κάποιο ξεχασμένο, στο κέντρο της πόλης το σημείωνε στο μυαλό του για να το επισκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία. Του άρεσε να μένει για μια νύχτα στα παλιομοδίτικα, γερασμένα δωμάτιά τους, αφήνοντας το μυαλό του να ταξιδεύει σε αυθαίρετες υποθέσεις για την ιστορία όλων των προηγούμενων ενοίκων πίσω στο χρόνο. Έβγαινε στα συνήθως μικρά, προσχηματικά μπαλκόνια τους προσπαθώντας να φανταστεί την εικόνα της πόλης που έβλεπε μπροστά του με τα μάτια άλλων, που κάποτε είχαν σταθεί στη θέση του, στο ίδιο μπαλκόνι.
Τα παλιά ξενοδοχεία ήταν οι μαύρες τρύπες στο χρόνο της πόλης. Δεν ήταν άδεια, νεκρά μνημεία που εντάχτηκαν ως διατηρητέα στην ισοπεδωτική της ανάπλαση ούτε την ακολούθησαν στους ρυθμούς της. Έστεκαν στη θέση τους, παράμερα, περιμένοντας στη σειρά τους για γκρέμισμα. Ήταν πολύ καινούργια για να διατηρηθούν και πολύ παλιά για να μείνουν όρθια. Σύντομα, θα παραχωρούσαν τη θέση τους σε νεόκτιστες πολυκατοικίες, για να στεγάσουν στα πανομοιότυπα διαμερίσματά τους δόσεις στεγαστικών δανείων. Μέχρι τότε, λουφάρανε στα στενά της μητρόπολης ήσυχα, αθόρυβα, κοιτάζοντας με αδιαφορία την πόλη γύρω τους ν' αλλάζει πρόσωπο και πρωταγωνιστές.

Αντιθέτως το <<Μορφεύς>> έμοιαζε να μην έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Το ίδιο κι ο λιπόσαρκος γέρος με τη σουβλερή φάτσα και τα αραιά άσπρα μαλλιά, που καθόταν στη ρεσεψιόν. Θα 'βαζες στοίχημα ότι γεννήθηκε έτσι, εκεί μέσα, εκατοντάδες χρόνια πριν. Και μπορεί και να το κέρδιζες.
Ο Μάρκος πλησίασε στο ψηλό ξύλινο πάσο. Ήταν φθαρμένο σαν να είχε πάνω χαραγμένα τα χρόνια του. (...) Πήρε τα κλειδιά που έβγαλε ο γέρος από ένα ξύλινο συρτάρι μπροστά του κι ανέβηκε στο τρίτο πάτωμα με το ασανσέρ, το οποίο έτριζε και κουνιόταν σαν ναυάγιο που σηκώνουν απ' το βυθό. Διάβασε την επιγραφή στη μεταλλική πλακέτα με τα κουμπιά :<<Σουηδικός Ανελκυστήρ - Έτος κατασκευής 1950>>. Αυτή πρέπει να 'ταν κι η τελευταία προσθήκη για εκσυγχρονισμό του <<Μορφέως>> Είχε ξύλινη επένδυση και μία πόρτα με μεταλλικό πλέγμα, που σου επέτρεπαν να βλέπεις τους μισοσκότεινους διαδρόμους των ορόφων καθώς ανέβαινε. Όχι ότι υπήρχε και τίποτα να δει κανείς.


Το ακίνητο που θα μπορούσε να ήταν άνετα το Μορφεύς (Καματερού 2, Σωκράτους και Χαλκοκονδύλη)


Το βιβλιαράκι στην είσοδο.


Και μία γενική όψη της γειτονιάς όπου φαίνεται και το ακριβώς πίσω ξενοδοχείο "ELYSIUM HOTEL" έξω από το οποίο κάνανε "πιάτσα" πολλές κοπέλες.

Άντε και τραγουδάκι μπόνους για όποιον κατάφερε να διαβάσει μέχρι εδώ: Μανώλης Φάμελλος - Το παλιό ξενοδοχείο του θανάτου

---

Απελευθερώνεται για την ομάδα ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΣΚΥΛΟΨΑΡΑ


που παίζει στο παιχνίδι Skyropoly2013 ενόψει του 8ου "Θαλασσινού" Συνέδριου στη Σκύρο

Μουάχαχαχα! Catch και chat με MariaKall επί 45λέπτου! Σχόλασα νωρίς, έφτασα εγκαίρως Ομόνοια, πήρα τηλέφωνο τη MariaKall για να δω σε ποια από τις δύο τοποθεσίες θα το αφήσει, τη συνάντησα στο ξενοδοχείο, έκανα δικό μου το βιβλίο και στην επιστροφή συναντήσαμε την karry η οποία ήταν κουρασμένη και δεν κάθησε!
Μιλήσαμε για όσα έχω χάσει, κάναμε υποθέσεις για το ποια/ ος μπορεί να κρύβεται πίσω από τη Skyropoly και χωριστήκαμε!

Catch λοιπόν για τους Μότο Σκούζει!

Το διάβασα και κατέληξα στα εξής: η αρχή του βιβλίου με τη μέση του που ο Κάρλο αρχίζει να διηγείται τα καθέκαστα δεν συνδέεται ομαλά, υπάρχει άνιση παρουσίαση των ηρώων ενώ η παρουσίασή τους έχει υπόσταση μόνο για όσους θα διαδρματίσουν κάποιον ουσιαστικό ρόλο στην ιστορία. Δεν ήταν μοιρασμένη η ιστορία κατά τη γνώμη μου και σε πέταγε λίγο έξω.

Το δεύτερο μέρος όπου μαθαίνουμε για τον Κάρλο είναι πιο καλογραμμένο και πιο λεπτοδουλεμένο από το πρώτο μέρος.Μου άρεσε η ιστορία του Σκορπίου και το γενικό στήσιμο της ιστορίας και είχε λεπτομέρειες για καταστάσεις του περιθωρίου που με ενόχλησαν στην αρχή αόριστα και μετά όλο και πιο πολύ όλο και πιο συγκεκριμένα.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως είναι ένα καλό βιβλίο και το προτείνω ανεπιφύλακτα.