Boekenweekessay 2008. Laat me niet alleen is een pleidooi tegen de jacht op de eeuwige jeugd en het zogenaamd leeftijdloos ouder worden. Iemand van zestig is geen zestien meer. De generaties moeten hun eigen rol en waarde terugkrijgen.

Snel en met veel plezier uitgelezen. Renate Dorrestein stelt nooit teleur.

Jammer dat de voorkant van het boek niet te zien is: een ouder stel in het water met surfboard en bodyboard onder de arm, allemaal met een zweem van blauw eroverheen. Renate Dorrestein vertelt op haar eigen geestig manier in zeven hoofdstukken hoe zij over de toekomst van de vergrijzing denkt. Als lid van de "baby boomer" generatie die allerlei gevestigde waarden overhoop gehaald heeft en die gelooft in de maakbaarheid van een leven, drukt het ouderdom als een doembeeld in hun fantasiewereld. De marketingmachine en de overheid willen ons doen geloven dat iedereen gezond oud kan worden, als we maar hard genoeg ons best voor doet. Renate Dorrestein ziet allerlei beren op de weg, misschien vooral omdat ze zelf toen ze een jaar of 37 was, tien jaar uitgeschakeld werd door ME (chronische vermoeidheid) en een goede vriendin van haar ook heel jong gestorven is. Hierdoor is ze meer dan gewoon bewust van de impact van ziekte op een leven. Zelfs als ouderen gezond en fit blijven, vraagt ze zich af of het de bedoeling is dat ze de energie en middelen hebben om jarenlang door te gaan met een leven vol pleziermaken en zelfverwezenlijken: "Ik ga ervan uit dat ik dan inmiddels wel zo'n beetje vervuld ben. We laten ons toch niet aanpraten dat we zestig moeten worden om eindelijk 'aan onszelf toe te komen' en allerlei kwieke dingen te doen die we ons leven lang al hebben gedaan?"

Bovendien verafschuwt ze de huidige tendens om kinderen al als volwassenen te behandelen, en om alle tekenen van ouderdom te onderdrukken, om iedereen een soort eenheidsworst te maken. Als oudzijn een negatief zelfbeeld geeft en een negatief imago heeft, wat moet er gebeuren als een erg grote proportie van de mensen gepensioneerd is? "als de huidige jongeren boven de 55 inderdaad met de gebakken peren komen te zitten, dan is dat iets waar zij zelf in belangrijke mate debet aan zijn. Het is immers deze generatie geweest die de jeugd superior heeft verklaard en de ouderdom inferieur, en die deze boodschap decennialang hartstochtelijk heeft uitgedragen. Het is weinig vruchtbaar om empathie of solidariteit te verwachten van jonge mensen die altijd voorgeleefd hebben gekregen dat de ouderdom iets voor sukkels en losers is."

Dit boek is losgelaten voor de volgende BookCrossing challenges:
- The Ultimate Challenge - boeken lezen en loslaten, met bonuspunten voor een maandelijkse thema.
- Reduce Mount TBR (To Be Read) - lezen en loslaten van TBR boeken die al voor eind 2012 op de plank stonden. Mijn leesdoel is 65 boeken.
- Pages Read Challenge - een zelfgekozen aantal bladzijden lezen in 2013. Mijn doel is 26.000 blz.

Meegenomen uit Castricum om twee redenen: Renate Dorrestein en het thema. Ik ben erg benieuwd wat Renate te zeggen heeft over ouder worden.

Geweldig "zelfhulpboekje" over hoe niet in de jeugd te willen blijven hangen, maar gewoon te leven volgens je leeftijd en op een fijne manier oud te worden. Ik heb weer genoten van Renate's schrijfstijl!
En heel toevallig las ik dit boekje tijdens een treinreis op een dag dat veel mensen onderweg waren naar de 50+ beurs.

Bij controle bleek dit boek niet meer bij mij te zijn; ik heb het ooit ergens vrijgelaten...

Meegenomen van de jaarlijkse BookCrossing meet in Castricum. Nu ik de leeftijd van de doelgroep van dit boekje wel erg begin te naderen wordt het hoog tijd om me in te lezen :)

Genoten van dit als zelfhulpboek (in zeven stappen) vermomd Boekenweekessay uit 2008. Vanaf nu bezie ik de babyboomers een stuk kritischer!