Δεν είναι σύνηθες να λαμβάνεις γράμματα από τους νεκρούς.

Όταν η Βιαν Ροσέ παίρνει ένα γράμμα από τον άλλο κόσμο, δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει τον άνεμο που φυσά, οδηγώντας την πίσω στο Λανσκνέ, το χωριουδάκι στη νοτιοδυτική Γαλλία, όπου έξι χρόνια πριν είχε ανοίξει ένα μαγαζί με σοκολάτες.

Η Βιαν, όμως, είναι εντελώς απροετοίμαστη γι’ αυτό που θα συναντήσει. Γυναίκες με μαύρες μαντίλες κυκλοφορούν στους δρόμους και παντού είναι διάχυτη η μυρωδιά από μπαχάρια και τσάι δυόσμο. Στην όχθη του ποταμού, απέναντι από την εκκλησία του Σεν Ζερόμ, ορθώνεται ένας μιναρές. Η νέα κοινότητα έχει φέρει τα πάνω κάτω στο χωριό. Επιπλέον, ο εφημέριος Ρενό, ο αιώνιος εχθρός της Βιαν, δέχεται απειλές για τη ζωή του. Και φαίνεται ότι εκείνη είναι η μόνη που μπορεί να τον σώσει...

Μετά το "Καυτή Σοκολάτα" και το "Γόβες και γλυκές αμαρτίες", η Τζοάν Χάρις, σ' ένα μυθιστόρημα πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται και πάλι να μας γεμίσει με απολαυστικές γεύσεις και πικάντικα αρώματα.

feltre
taxidiarikopouli
tiffany1972
elenaiah
valia32
mauvesirene
sοusy
sismografos
vassilka (Λάρισα)

Το τρίτο βιβλίο με ηρωίδα τη Βιάν Ροσέ, μια γυναίκα με... μαγικές ιδιότητες και ανεπανάληπτη γνώση της σοκολάτας, μετά την Καυτή σοκολάτα και το Γόβες και γλυκές αμαρτίες, προχωράει την ιστορία ένα βήμα πιο πέρα και τη ζωή της Βιάν ένα βήμα παραπέρα. Το βιβλίο αφορά τις περιπέτειες που ζει μια ανύπαντρη γυναίκα με πλέον δύο κόρες, τη δεκαπεντάχρονη Ανούκ και την επτάχρονη Ροζέτ, η οποία είναι ένα κοριτσάκι μάλλον με προβλήματα γιατί δεν έχει μιλήσει κανονικά ακόμη. Αυτό το βιβλίο με κέρδισε περισσότερο γιατί έχουμε λιγότερη έως καθόλου μαγεία και περισσότερο αστυνομικό μυστήριο! Ναι, ναι το Λανσκνέ πια δεν είναι ίδιο, έχουν εγκατασταθεί στη φτωχογειτονιά μουσουλμάνοι μετανάστες, με τα δικά τους ήθη και έθιμα αλλά μια σκιά υπάρχει πάνω από την πόλη και λέγεται Ινές Μπενσάρκι.

Την πλοκή μάς την αφηγούνται εναλλάξ η Βιάν Ροσέ και ο πατήρ Ρενό. Όταν όλα μοιάζουν παγιωμένα και γαλήνια, όταν νομίζεις ότι έχεις εγκατασταθεί μόνιμα κάπου και λες "ευχαριστώ, Θεέ μου", έρχεται ένα γράμμα από τον άλλο κόσμο που σαν τον κακό νοτιά σε αναγκάζει να ξαναφύγεις. Έτσι και η Βιάν: ζει τον έρωτά της με τον Ρούσο στο ποταμόπλοιο και με τις κόρες της κι αρχίζει να ριζώνει στο Παρίσι. Ώσπου ένα γράμμα της αλλάζει τη ζωή: η παλιά της φίλη, Αρμάντ, της στέλνει μια επιστολή και της ζητά να επιστρέψει στο Λανσκνέ γιατί "αργά ή γρήγορα το Λανσκνέ θα σε χρειαστεί πάλι".

Στο Λανσκνέ την υποδέχεται ο εικοσάχρονος πλέον Λουκ Κλερμόν, που εξακολουθεί να είναι σε κόντρα με τη μητέρα του αλλά έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του. Τώρα που ενηλικιώθηκε και κατ' εντολήν της γιαγιάς του, Αρμάντ, ο Λουκ μόλις έκλεισε τα 21 χρόνια του άνοιξε το φάκελο που προοριζόταν γι' αυτόν, πήρε την κυριότητα του σπιτιού της γιαγιάς του και έστειλε το γράμμα στη Βιάν. Η Βιάν με τις κόρες της εγκαθίστανται στο σπίτι της Αρμάντ ενώ η ροδακινιά στον κήπο τούς χαρίζει απλόχερα τους καρπούς της.

Σύντομα η Βιάν και οι κόρες της καταλαβαίνουν πόσα έχουν αλλάξει στο χωριό αυτά τα χρόνια. Οι μουσουλμάνοι έχουν εγκατασταθεί στην άλλη πλευρά του ποταμού όμως η παρουσία τους είναι ισχυρή και αποτελούν φόβητρο για το χωριό. Ο πατήρ Ρενό έχει αντκατασταθεί από άλλον ιερέα, με πιο μοντέρνες αντιλήψεις κι έτσι τώρα το χωριό έχει και τζαμί, έχει κι εκκλησία. Η συγγραφέας μας δίνει με πολύ ωραίο τρόπο αργά αργά το παρελθόν του χωριού, την ιστορία των σημαντικών μουσουλμανικών οικογενειών και μας συστήνει τα πρόσωπα.

Η Βιάν δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η Ινές Μπενσάρκι είναι ο φόβος και ο τρόμος του χωριού, γιατί άλλαξαν τόσο τα πράγματα μόλις εμφανίστηκε και ποιος συγγενικός δεσμός την ενώνει με τον νέο, φέρελπι, βίαιο Καρίμ Μπενσάρκι: είναι η αδελφή του ή η ερωμένη του; Και γιατί κάηκε το σχοελίο που είχε ανοίξει για τις μουσουλμάνες του χωριού; Τι σόι πόλεμος διεξάγεται στο χωριό και μεταξύ ποιων; Η ιστορία κλιμακώνεται σταδιακά, ο ιερέας Ρενό, μιας και σχεδόν με το ζόρι βγήκε σε αργία καθηκόντων, κατά λάθος μπλέκει σε αυτήν την ιστορία και το τέλος είναι απρόσμενο, συγκινητικό, δυνατό, καθαρά αστυνομικής υφής.

Παράλληλα με τη μουσουλμανική κοινότητα γνωρίζουμε και τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού και πώς άλλαξε η ζωή τους. Η Ζοζεφίν έχει γιο και η Βιάν νιώθει έντονα την υποψία ότι ο Πιλού είναι γιος της Ζοζεφίν και του Ρούσου και προσπαθεί να προσαρμοστεί σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Ο άντρας της Ζοζεφίν, Ανρί-Πολ, εξακολουθεί να είναι βίαιος και μέθυσος, όμως ένα ατύχημα τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, έτσι το ζευγάρι ξαναπαγιδεύεται σε κοινή ζωή, μόνο που τώρα έχουν αλλάξει οι ρόλοι και το ποιος εξαρτάται από ποιον. Η αληθινή πατρότητα του Πιλού αποκαλύπτεται στο τέλος και φέρνει τα πάνω κάτω.

Πολύ χάρηκα που μια ιστορία σχεδόν "τετριμμένη" πια (με την έννοια ότι έχουμε μια κεντρική ηρωίδα και περιγράφουμε τη ζωή της σε τρία βιβλία) εξελίσσεται διαφορετικά και μάλιστα φλερτάρει έντονα με το αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς να γελοιοποιείται ή να είναι βαρετή. Αντίθετα, είναι αρκετά καλογραμμένη και πολύ σωστά δομημένη. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς η ιστορία ανελίσσεται και στο τρίτο εξελίσσεται!

Με αφορμή αυτήν την ιστορία η συγγραφέας μας παρουσιάζει τις δυσκολίες και τα ήθη ενός λαού που ζει με τη δική του ρουτίνα και τις δικές του πατροπαράδοτες συνήθειες και μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι η διαφορετικότητα δεν είναι απαραίτητα και κακή ή εγκληματικής φύσεως. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα ζήσει κάτι άλλο αυτή η Βιάν Ροσέ ή όντως η ιστορία της μπορεί να έχει διαγράψει έναν ωραιότατο κύκλο και να καταλήξει μόνιμα πια στο Λανσκνέ.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

"Στα δεκαεπτά, όταν προσπαθεί κάποιος να ισορροπήσει σ' αυτό το επικίνδυνο μονοπάτι ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση , ο κόσμος είναι μια τρελή πορεία γεμάτη εμπόδια, τη μια μέρα στρωμένος με σπασμένα γυαλιά, την επομένη με άνθη μηλιάς. Αρκετά κοντά για ν' αγγίξεις τον παράδεισο, ωστόσο το μόνο που θέλεις είναι να τον αφήσεις πίσω... Μερικοί άνθρωποι περνούν ολόκληρη τη ζωή τους περιμένοντας ένα τρένο, για να ανακαλύψουν στο τέλος ότι δεν έφτασαν ποτέ ούτε στο σταθμό" (σελ. 215-216).

"Οι άνθρωποι που λένε ότι οι λέξεις δεν έχουν δύναμη δεν ξέρουν τίποτε για τη φύση των λέξεων. Λέξεις σωστά τοποθετημένες μπορούν ν' ανατρέψουν ένα καθεστώς, μπορούν να μετατρέψουν την αγάπη σε μίσος, μπορούν ν' αρχίσουν μια θρησκεία ή έναν πόλεμο. Λέξεις έίναι οι βοσκοί των ψεμάτων, οδηγούν τους καλύτερους από μας στη σφαγή" (σελ. 262).

ΥΓ Σπιρτούλη: στη σελίδα 18 έχουμε ένα σοβαρό τυπογραφικό λάθος. Υπάρχει η πρόταση "Σήμερα φυσούσε κατά διαστήματα και ήταν ευμετάβλητος, σχηματίζοντας στον σιωπηλό Σηκουάνα μικρά ταραγμένα κόμματα". Μάλλον εννοεί κύματα! :)

Άλλες γεύσεις...

Όπως και τα προηγούμενα, διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα.

Στην επόμενη.

Από την Απριλιάτικη Προπασχαλινή συνάντηση.
Έπινα παγωμένο τσάι με γεύση ροδάκινο όταν το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου ...

Ανάγνωσμα καλοκαιριού αισθητά κατώτερο από τα προηγούμενα 2 της τριλογίας.
Στο τρίτο βιβλίο της η συγγραφέας αποπειράται να ασχοληθεί με ένα φλέγον ζήτημα της γαλλικής κοινωνίας εδώ και χρόνια : τη συνύπαρξη μουσουλμάνων και χριστιανών σε ένα μικρό γαλλικό χωριό.
Καθώς το διάβαζα μου ήρθε στο μυαλό ένα άλλο βιβλίο που με είχε εντυπωσιάσει παλιότερα με τη στάση του συγγραφέα στο ίδιο ζήτημα (και σε άλλα θέματα), Μισέλ Ουελμπέκ "Η Πλατφόρμα". Αν και πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που το διάβασα, πάνω από 12, αναδύθηκαν πολύ ζωντανές αναμνήσεις από τις σελίδες του. Εδώ η συγγραφέας δεν μπόρεσε να εμβαθύνει ικανοποιητικά. Εντελώς σχηματικά έπλεξε την ιστορία της με φόντο τις διαταραγμένες σχέσεις στη μικρή κοινωνία ενός χωριού εξαιτίας της διαφορετικής θρησκείας και κουλτούρας. Η αφορμή για να διαταραχτούν οι σχέσεις αυτές, η εμφάνιση μιας μυστηριώδους γυναίκας με μαύρο πέπλο και της κόρης της, δεν έπειθε καθόλου καθώς προχωρούσε η πλοκή. Από τη μια έφερε έναν αέρα οπισθοδρόμησης στην μέχρι πρόσφατα αρμονική συμβίωση των κατοίκων και από την άλλη αποδείχτηκε ότι ήταν μια επαναστατική πράξη.
Το τέλος ήταν πολύ ευτυχισμένο και εύκολο, όλα μπήκαν στη θέση τους περίφημα, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Οι ευωδιές του ροδάκινου ήταν πολύ κατώτερες της σοκολάτας.

Συνεχίζει για την επόμενη.

Στην elenaiah δια χειρός μαμάς της.
Συντροφιά για το μαιευτήριο ...

Το βιβλίο αυτό,είναι το τελευταίο από μία τριλογία.Προβλήματα και μυστικά,πολυεθνικές καταστάσεις και πάλι η λύση έρχεται τρώγοντας μία τρούφα ή πίνοντας μια σοκολάτα.Ούτως ή άλλως,έχει αποδειχθεί πως το φαγητό μας φέρνει πιο κοντά.
Έχω διαβάσει και το πρώτο μέρος και μου άρεσαν το ίδιο,δεν απογοητεύθηκα.
Θα ψάξω να βρω και το δεύτερο!

Επιτέλους, το τελευταίο μέρος της τριλογίας !!!
Το πήρα χτες το μεσημέρι από τον panost.
Έχω αρχίσει κιόλας να το διαβάζω (μιαμμμμμ!!!)

Από τον αγαπημένο μου panost, το διάβασα σε 3 μέρες.
Ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο. Συμφωνώ λίγο και με τα σχόλια της Taxidiarikopoul.
Χαλάστηκα αρκετά με την περιγραφή του smiley. Δυστυχώς, ενώ το Κοράνι είναι πολύ ενδιαφέρον σαν βιβλίο ( σύμφωνα μα όσους το έχουν διαβάσει), η παρ-ερμηνεία του δίνει και παίρνει στο μουσουλμανικό κόσμο :-(((

25/8/2013: Το έδωσα στη valia32 στη σημερινή συνάντηση των Αθηναίων μπουκροσίων στη Βύνη.

απο την αυγουστιατικη συναντηση μας θα περιμενω και το δευτερο μερος απο την γλυκεια elenaiah για να το ξεκινησω!!!!

μου αρεσε και αυτο αν και δεν με εκανε να τρεξω στο περιπτερο για σοκολατα χαχαχα!!!κυριως απο την μεση και μετα αποκτα περισσοτερο ενδιαφερον και αγωνια για την εξελιξη των γεγονοτων ειναι ευκολοδιαβαστο και καθολου κουραστικο στην επομενη!!!

Από την μηνιαία συνάντηση στην Βύνη!

Θα πάει αδιάβαστο! Στον επόμενο!

Επεστράφη και ξέχασα να το δηλώσω. Αανμένω τη γνώμη της γουργουρίτσας για το 1ο της σειράς αλλιώς το απελευθερώνω.

Mόλις το παρέλαβα απο τον panost στα πλαισια ενος προσωπικου μου challenge.. Θα διαβαστει μεσα στο Σαββατοκυριακο και θα επιστρεψω με εντυπωσεις!

Το τελειωσα λοιπον χθες το βραδυ! Αν και δεν εχω διαβασει τα προηγουμενα βιβλια της σειρας, ειδα μονο την ταινια για να μπω λιγο στο feeling... Σε γενικες γραμμες είναι ενα βιβλιαρακι ευχαριστο που διαβαζεται πολυ ευκολα,παρα τις 500 σελιδες του... Σιγουρα δεν το χαρακτηριζεις λογοτεχνικο αριστουργημα αλλα εμενα με ταξιδεψε σ'αυτο το μικρο χωριουδακι στη Γαλλια, στο σπιτι με τη ροδακινια και τα αρωματα απο μπαχαρικα και σοκολατα... Βεβαια αν ειχα διαβασει το πρωτο βιβλιο , ίσως να ημουν απογοητευμενη απο το συγκεκριμενο βιβλιο. Το προτεινω ομως, για αυτη την εποχη γιατι μυριζει καλοκαιρακι, ανεμελια και χαλαρωση. ασε που θα σας ερθει η ορεξη για ροδακινα.. Εμενα παντως μου ηρθε.. Μεσα σε 3 μερες πρεπει να εξαφανισα πανω απο εν ακιλο ροδακινα!
Ευχαριστω τον panost που μου το δανεισε και θα επιστραφει συντομα στον κατοχο του!

Πίσω στα χέρια μου. Ευχαριστώ πολύ μιράνα μου!

Από τον Panost, χέρι με χέρι.

Επιτέλους τελείωσα την -ο θεός να την κάνει, τριλογία. Η συγκεκριμένη συγγραφέας με έκανε να αγανακτήσω μέχρι να τα τελειώσω μόνο και μόνο για να μού φύγει η περιέργεια. Στοιχειωδώς στο τελευταίο βιβλίο η Χάρις βελτιώθηκε, αν και σε πολλά σημεία η ματιά της ήταν επιφανειακή. Ήθελε να χρησιμοποιήσει ένα δύσκολο θέμα στο οποίο οι λύσεις ήταν υπερβολικά απλοϊκές. Αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να κάνει την ηρωίδα της λίγο πιο χρήσιμη και να δείξει λίγο πιο δουλεμένο τον χαρακτήρα του ιερέα. Αυτός ήταν μάλλον και ο πιο ολοκληρωμένος εκ των ηρώων που ξεκίνησαν στο πρώτο βιβλίο. Κατά τα λοιπά, κύλησε πιο ευχάριστα σε σχέση με τα δύο άλλα βιβλία και είχε λίγο παραπάνω ουσία.

Πίσω σε μένα.

Δικό μου μετά από RABCK! Ευχαριστώ πολύ Panost!

Τα σχόλια της gourgouritsa με εκφράζουν απόλυτα, δεν μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο. Ευτυχώς μετά την απογοήτευση του δεύτερου βιβλίου της σειράς η συγγραφέας κάπως το έσωσε με τούτο εδώ!
Τελικά όμως δεν κατάλαβα..η Βιάν έμεινε ή έφυγε από το Λανσκνέ;;Αυτό το πράγμα να το αφήνουν στη φαντασία σου πολύ μου τη δίνει!!