Το 1853 η εκκεντρική Αγγλίδα Τζέιν Ντίγκμπι, απογοητευμένη από θυελλώδεις έρωτες και τρία διαζύγια, τολμάει και ταξιδεύει μόνη στη Μέση Ανατολή καθ' οδόν προς την Παλμύρα, όπου "ανάμεσα στα χρυσορόδινα ερείπια ή κάτω από μια αστραφτερή πανσέληνο" ερωτεύεται τον σεΐχη Ελ Μέζραμπ, τον συνοδό-μεταφραστή της, μυείται στη νομαδική ζωή των Βεδουίνων και μένοντας μαζί του γίνεται το σύμβολο του αντι-κομφορμισμού στην εποχή της.

Πολλά χρόνια μετά, μια απρόσμενη συγκυρία φέρνει την Τζένη Ράλλη, κόρη διάσημου Έλληνα ηθοποιού, στη Συρία. Εγκαταλειμμένη από τον τελευταίο εραστή της και σε συνεχή σύγκρουση με τη μητέρα της, αναζητάει στην άγνωστη αυτή χώρα ένα αλλιώτικο ξεκίνημα. Στη Δαμασκό γνωρίζεται με τον γοητευτικό Ρωμανό Καφαντάρη, ο οποίος της αποκαλύπτει "σαν ταλαντούχος χρωστήρας τη σύγχρονη τοιχογραφία της χώρας, της ξετυλίγει το υφάδι της δεύτερης πατρίδας του", αλλά και την αέναη σύγκρουση που μαίνεται στη διχασμένη ψυχή του. Θα βρεθούν όμως αντιμέτωποι με τις κάννες των όπλων, το τέρας ενός εμφύλιου πολέμου, αλλά και με την αλήθεια που ανατρέπει την καθημερινότητά τους και τους αποκαλύπτει ένα άγνωστο παρελθόν που απειλεί να σαρώσει τα πάντα, αφού "η έρημος που λάτρεψαν δεν αστράφτει πια στο φεγγαρόφωτο, σκίζεται από ριπές μίσους και κροτάλισμα όπλου".

Ένα οδοιπορικό στα σταυροδρόμια της Μέσης Ανατολής, στην απεραντοσύνη της στέπας και στα δαιδαλώδη σοκάκια του πιο κρυφού εαυτού μας, εκεί που οι συμπτώσεις καιροφυλακτούν, η πραγματικότητα συναντάει το παραμύθι και το απρόβλεπτο δεν θέλει πολύ για να γκρεμίσει τον βράχο της ρουτίνας μας.

Το τρίτο βιβλίο της Ιφιγένειας Θεοδώρου που διαβάζω και σημειωτεον δεν έχω διαβάσει ακόμα το πιο γνωστό της ("Μελέκ θα πει άγγελος") . Συμπέρασμα: Καλή, αξιοπρόσεχτη συγγραφέας, με πολλή δουλειά υπογείως στους χαρακτήρες και πολύ καλή γραφή.

Η γεύση της ερήμου είναι ένα βιβλίο για την εσωτερική αναζήτηση, για τους ανθρώπους με δύο πατρίδες, τις γυναίκες χωρίς πατέρα και άντρα, και τη Συρία. Ειδικά για τη Συρία ίσως είναι ένα βιβλίο αφιέρωμα θα λέγαμε.

Το βιβλίο ξεκινάει με δύο διασημες αναφορές του παρελθόντος της Συρίας στο σήμερα. Η μία είναι η Τζέιν Ντίγκμπι, η εκκεντρική Αγγλίδα που δραπετεύοντας από γάμους, αποτυχημένες σχέσεις και μία αβάσταχτη κοινωνικά σκανδαλολογία στην Ευρώπη, έρχεται στη Συρία όπου ερωτεύεται ένα κατά πολύ μικρότερό της σεϊχη βεδουίνο και μένει μαζί του και με τη φυλή του. Υπαρκτό πρόσωπο, γνωστή η βιογραφία της, την οποία παρακολουθούμε παράλληλα με το ταξίδι της κεντρικής ηρωίδας της Τζένης στη Συρία.

Η δεύτερη αναφορά είναι στον Λόρενς της Αραβίας. Το πως ο Άγγλος ευγενής έπεισε τις διάφορες φυλές βεδουίνων και Αράβων να συμμαχήσουν και να διώξουν τη γαλλική κατοχή από την περιοχή τους. Το βιβλίο όμως που φτάνει μέχρι τις μέρες μας δείχνει την αντίστροφη πορεία. Δείχνει πως μία χώρα πρότυπο ανεξιθρησκείας όπως η Συρία, πέφτει εξαιτίας των κακών πολτικών επιλογών αλλά και των επεμβάσεων της Δύσης στη δίνη του Εμφυλίου πολέμου.

Δε θα πω πολλά για την υπόθεση γιατί είναι αδύνατον να αποφύγω τα spoiler. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι η ιστορία του βιβλίου, οι έρωτες, οι ιστορίες από το παρελθόν θα μπορούσαν πολύ εύκολα να ξεφύγουν στο ροζ, στο "γυναικείο" με την κακή έννοια. Η Θεοδώρου καταφέρνει όμως να δώσει παρά τον κοσμοπολιτισμό, παρά το αισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης, παρά τη γυναικεία ματιά, ένα αρκετά πολυεπίπεδο βιβλίο που ανοίγεται πολύ και σε αρκετά θέματα: ιστορία, πολιτική, θρησκεία, πολιτισμός, πόλεμος, έρωτας, οικογενειακές σχέσεις, μετανάστευση.

Σίγουρα δεν είναι το αγαπημένο μου βιβλίο της αφού ακόμα προτιμώ τη "Γλώσσα από μάρμαρο". Και σίγουρα μου φάνηκε αρκετά μεγάλο το βιβλίο, πιθανώς θα έκοβα κομμάτια ιδιαίτερα αυτά των περιγραφών της Συρίας και των τοπίων. Όμως η συγγραφέας ήθελε να γράψει για τη Συρία που γνώρισε και έζησε εκεί και καλά έκανε. Σε κάθε περίπτωση έγραψε ένα καλό βιβλίο.

Η Ιφιγένεια Θεοδώρου είναι επίσημα προσκεκλημένη συγγραφέας στο 8ο Θαλασσινό Συνέδριο Bookcrossing 28-30 Ιουνίου στη Σκύρο και θα τη γνωρίσουμε όλοι από κοντά!