Η Ελένη και η Τούλα. Τις έφερε ο γάμος τους στην Αλυκή. Νύφες ανέμελες. Αλλά μόνο στην αρχή... Μετά, λες και το είχε αυτός ο τόπος, η Αλυκή τις μάγεψε και σιώπησαν. Σημαδεμένες και οι δύο, ολόιδια, όπως τα μάρμαρα στα λατομεία του νησιού που ξηλώνει η ανθρώπινη βουλιμία. Γυναίκες ταπεινωμένες, απελπισμένες, αλλά βουβές. Ποιος σφραγίζει τα χείλια τους και σωπαίνουν; Ο σύζυγος, ο εραστής ή ο πατέρας; (Ποιος αλήθεια μπορεί να ζήσει με βιασμένη μνήμη;)
"Ξεδίψασε ο Σάββας με δάκρυα. -Πέτα τα όλα! της ψιθύριζε και η φωνή του αγνώριστη, φωνή ερωτευμένου άνδρα που έφτανε τα εξήντα κι έσπαγε από έρωτα. Κι εκείνη έψαξε κι αντάμωσε τη γλώσσα του. Γλώσσα από μάρμαρο για χρόνια. Με όρκο. Χωρίς φωνή. Θυσία η ζωή του στη ζωή της. Δύο ζωές χαράμι. Κουβέντα σε κανένα. Γλώσσα από μάρμαρο, σπασμένη. Ζεστή και υγρή απ΄ τα αναφιλητά της. Να γλείφει της πληγές της. Σπάνε τα μάρμαρα ποτέ; Ναι, από αγάπη".
Ένα μυθιστόρημα που θίγει με γνώση και τρυφερότητα το θέμα της κακοποίησης των γυναικών -από την Ιφιγένεια Θεοδώρου, συγγραφέα του πολυδιαβασμένου βιβλίου "Μελέκ θα πει άγγελος".

Έχω πολύ καιρό να πάθω τόσο ευχάριστο σοκ με βιβλίο. Το εξώφυλλο δε μου άρεσε, παρόλο που τελικά είναι πολύ σχετικό με το περιεχόμενο του βιβλίου, την συγγραφέα δεν την ήξερα παρόλο που είναι φίλη φίλης, γενικά το βιβλίο το ξεκίνησα από περιέργεια. Και έτσι είχα την αποκάλυψη.
Εντελώς γυναικείο θέμα. Εντελώς σοβαρό θέμα. Εντελώς ανθρώπινο θέμα. Και πολύ καλά δουλεμένο.
Λίγα λόγια για την πλοκή και τους ήρωες: Στον κόλπο της Αλυκής στη Θάσο, μια παραλία με ωραία αμμουδιά αλλά ταυτόχρονα και σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος με ευρήματα αρχαίους ναούς και βυζαντινές βασιλικές, με λατομείο μαρμάρου και δάσος στήνεται το σκηνικό αυτής της σύγχρονης τραγωδίας. Τέσσερις καλύβες στην παραλία κουβαλάνε την ιστορία του τόπου αλλά και των ανθρώπων που ζουν σε αυτές. Ο Διαμαντής με το ταπεινό καφενεδάκι και την "αλαφροπάτητη" Αγγέλα που έχει σκοτάδι στα μάτια αλλά βλέπει περισσότερα απ' όσα οι άλλοι. Η καλύβα του Κουράκη που την έδωσε προίκα και τόπο εξορίας μαζί στην αγαπημένη του κόρη Ελένη, από πείσμα και γινάτι που παντρεύτηκε τον καλοστεκούμενο και προικοθήρα Γιώργη. Η καλύβα του γερό Ρόδου που την άφησε κληρονομιά μαζί με τη βάρκα και την αγάπη του για τη θάλασσα και το ψάρεμα στον εγγονό του το Σάββα, το "φονιά", του μόνου κατοίκου που ξεχειμώνιαζε εκεί. Και η καλύβα του Σταύρου που η σπαγκοραμένη και υπολογίστρια γυναίκα του μετέτρεψε σε ταβέρνα για ν' αβγαταίνουν κάθε χρόνο τα μαζώματα για τον αγαπημένο της γιο, το Βασίλη, τον μικρότερο και πιο ανίκανο. Αυτόν που της σπάραξε την καρδιά όταν της έφερε για νύφη την Τούλα, ορφανή από πατέρα και κόρη περιπτερούς, με κάτασπρο δέρμα και υπέροχες μυρωδιές να βγαίνουν από το κορμί της. ένας μεγαλοεργολάβος, ο λευτέρης, που πέρασε "φαντάρος" από την Αλυκή και τώρα θέλει να επενδύσει σε ολόκληρη την περιοχή και να αγοράσει τις καλύβες και ο αγαπημένος του ανηψιός ο Σπύρος, που τον στέλνει κρυφά να περάσει το καλοκαίρι σαν βοηθός στο καφενείο του Διαμαντή συμπληρώνουν τα πρόσωπα του δράματος.
Γιατί το βασικό θέμα όλου του βιβλίου, η κοινή συνισταμένη όλων των ιστοριών από τη δεκαετία του '60 και μέχρι σήμερα είναι τα κλειστά στόματα, το γύρισμα του κεφαλιού, η σκόπιμη φασαρία που κρύβει την ενδοοικογενειακή βία. Με τριάντα χρόνια διαφορά, η Ελένη και η Τούλα θα περάσουν στο ίδιο σκηνικό, την ίδια εσωτερική εξορία. Θα βιάζονται με λόγια και με έργα από τον άντρα τους, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να ζητούν βοήθεια και χωρίς οι άλλοι να αναγνμωρίζουν το προφανές. Σε ένα ακρωτήρι- λατομείο σαν γλώσσα από μάρμαρο, δεκάδες γλώσσες από μάρμαρο που δεν κινούνται, δε σπάζουν την πέτρα και τη σιωπή.
Η δομή της ιστορίας είναι εξαιρετική. Οι ιστορίες του παρελθόντος αποκαλύπτονται σιγά - σιγά παράλληλα με αυτές του τώρα σε συνεχή φλασ - μπακ με άμεσες αναφορές στο σήμερα. Οι σχέσεις των προσώπων αποκαλύπτονται σιγά σιγά αλλά τόσο δυνατά σαν να σμιλεύτηκαν σε πέτρα. Το ίδιο και οι ήρωες που όλοι κουβαλάνε ένα παρελθόν να καθαρίσουν. έτσι λοιπόν, με χαρακτήρες και σκηνικό θεατρικού έργου, με κινηματογραφικές τεχνικές φλαςμπακ και ροής, και με απόλυτη αλληλουχία αρχαίας τραγωδίας το έργο πορεύεται προς μία ολοκληρωτική κάθαρση.
Κάτι που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον στην τεχνική αυτή της δομής που θυμίζει σπείρα που γυρνάει ξανά και ξανά από τα ίδια πρόσωπα αλλά από άλλες εποχές και γεγονότα χτίζοντας δυναμική είναι ότι την είχα προσέξει σε δύο ακόμη γυναίκες εκ Θεσσαλονίκης συγγραφείς (σε βιβλία με τελείως διαφορετικό θέμα και προβληματισμό) : Στη Σοφία Νικολαΐδου και το εξαιρετικό " Απόψε δεν έχουμε φίλους" και τη Στυλιάνα Γκαλινίκη και το επίσης εξαιρετικό "Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν). Δεν ξέρω εάν είναι τυχαίο ή εάν σηματοδοτεί μία Θεσσαλονικιώτικη σχολή μυθιστορήματος πάντως μου αρέσει πάρα πολύ.
Η μόνη μου ένσταση τώρα (γιατί θα υπήρχε και μία τέτοια) είναι στο λόγο. Παρόλο που είναι λιτός, συμπαγής και πλούσιος νοημάτων και συναισθήματος είναι σε υπερβολικό βαθμό μικροπερίοδος. Πολύ μικρές προτάσεις. Λέξεις ή μικρές φράσεις η μία μετά την άλλη. Συνεχώς. Χωρίς οίκτο. Είναι ωραίος χειρισμός για να δώσεις έμφαση ή να χτυπήσεις συναισθήματα σαν καρφιά, αλλά όταν είναι διαρκής γίνεται σχεδόν ψυχοφθόρο για τον αναγνώστη που επιζητά λίγη ξεκούραση, λίγο τρίψιμο μακροπερίοδου λόγου, να δώσει ανάσες. Ανά φάσεις με έκανε να αισθάνομαι σαν να διαβάζω θρίλερ μετρώντας τους χτύπους της καρδιάς ανώ διάβαζα μόνο ανθρώπινα δράματα. Εγώ θα το περιόριζα.
παρά την ένστασή μου αυτή το βιβλίο είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος ίσως αυτό που θα αφήσει τα πιο έντονα σημάδια πάνω μου. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα και ελπίζω το επόμενο βιβλίο της να είναι εξίσου καλό - αν όχι καλύτερο- και να ευτυχήσει πολύ περισσότερο από τη "γλώσσα από μάρμαρο" που ομολογώ ότι μάλλον αδικήθηκε.
Το βιβλίο θα το διαβάσουν οπωσδήποτε και άλλοι πολλοί!

Επειδή έχω περισσότερα αντίτυπα.
Το βιβλίο γίνεται Bookring. Αντίτυπο 2ο για ΒΟΡΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ:

Ισχύουν οι γνωστοί κανόνες της apapsa:
1) προσπαθήστε να κρατήσετε το βιβλίο *ΤΟ ΠΟΛΥ* μέχρι 40 ημέρες,
2) προσπαθήστε να μην χαθεί στο ταχυδρομείο ή κάπου αλλού,
3) δε δανείζουμε το βιβλίο σε εξωσχολικούς,
4) επικοινωνήστε μαζί μου (ή μπορεί να σας προλάβω εγώ) αν ο επόμενος από σας έχει εξαφανιστεί από το BC ή δεν απαντάει στα PM,
5) αν είστε πολύ-πολύ νέοι, κατ' αρχάς συγχαρητήρια, τόπο στα νιάτα, και δεύτερον «θα μπείτε στο τέλος για να σιγουρευτώ πως θα είστε ακόμη εδώ γύρω και δε θα χαθεί το βιβλίο όπως τόσα άλλα» :o)

Και ένας του aris1:

6) Γράφετε οπωσδήποτε ένα σχόλιο. Και όχι απλώς: «το πήρα, είναι στα χέρια μου» και μετά «μου άρεσε, το έστειλα στον επόμενο». Ο σκοπός είναι να μοιραστούμε τις απόψεις μας. Αν βαριέστε να γράψετε πέντε-δέκα αράδες, μην κάνετε τον κόπο να μπείτε σε αυτό το bookring.

Η λίστα συμμετοχών:

StrangeEmily
Mirana_Neko
mafaldaQ
eleftherita
anastasia-57001
caterinax
argram
Lizbeth_angel

Καλοδιάβαστο!

Με το ταχυδρομείο για τη StrangeEmily!

Το έφερε πριν από δύο ώρες ο χαμογελαστός* ταχυδρόμος στα χέρια μου! Μέσα σε μία μέρα από τη Σκύρο!!
Τέλεια γιατί έχω άδεια, και με τον πρωϊνό καφέ δεν υπάρχει καλύτερο ξεκίνημα για τη μέρα μου.
Ο anemos μου είπε πως το βιβλίο αυτό το πουλούσαν εκεί που δούλευε πριν και δεν "έφευγε". Κρίμα γιατί από αυτά που ακούω πρέπει να είναι καλό.
Ευχαριστώ karjim!

(*Ένας λόγος που εκτιμώ τη ζωή στην επαρχία είναι το χαμόγελο του ταχυδρόμου το πρωί.)

Στις πρώτες 200 σελίδες ήθελα να γυρίσω πίσω στο Sci-Fi που διαβάζω τελευταία. Με το ζόρι διάβαζα, μου φάνηκε κλισεδιάρικο τόσο στις εκφράσεις που χρησιμοποιούνται (με πολυ καλά δουλεμένη γλώσσα πάντως) όσο και στο στήσιμο της ιστορίας. Δεν με πείραζε, όσο τον karjim, το γεγονός ότι είχε πολύ σύντομες προτάσεις, απλά οι συναισθματικές ατάκες, και οι πολλές έξυπνες παρομοιώσεις και οι μεταφορές με κουράζουν. Διαφορετικες γενιές γυναικών στην Ελλάδα; Η γυναίκα που γνώρισε συζύγους και έγινε πλούσια και επιστρέφει στο νησί μετά από χρόνια; ώχ, βαριέμαι!!!

Όμως: Ένα δυνατό δισέλιδο μετά τη σελίδα 200 τράβηξε την προσοχή μου. Ήταν το κομμάτι όπου ο Σάββας με την Ελένη κάνανε βόλτα και μιλούσε για τα μάρμαρα που λάξευε και τα πετούσε στη θάλασσα. Ηταν ένας πολύ καλός διάλογος. Εκεί, άρχισα να ενδιαφέρομαι και το μυθιστόρημα με κράτησε -όχι με τοζόρι- μέχρι τελους. Εξακολουθούσαν τα κλισε και τα πολλά καλολογικά στοιχεία, που καλό θα ήταν να περικόψει λίγο η συγραφέας, αν θέλει να αναδείξει την ουσία - γιατί έχει ουσία αυτό που γράφει.

Ο τρόπος όμως με τον οποίο περιγράφει τον πόνο, σωματικό και κυρίως ψυχικό, όπως και τις σχέσεις των δύο κακοποιημένων με τον περίγυρο τους, έδειξε πως η Θεοδώρου το χει ψάξει το θέμα. Γι΄αυτό και μόνο αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανεις. Α, και το άλλο που με έκανε να το συνεχίσω παρά την αρχική ανία, ήταν ότι περιέγραφε την περίφημη Αλυκή, που γνωρίζω μόνο από αρχαιολογικές δημοσιεύσεις. "Aliki-Delkos, la basilique double" των Sodini και Abadie-Reynalt, αν θέλετε να το ψάξετε, το έχω ολόκληρο φωτοτυπημένο στο σπίτι :-)


SPOILER: Δεν θα ήταν πολύ καλύτερο το μυθιστόρημα αν δεν έβαζε τις δύο γυναίκες (Έλσα και Τούλα) να συναντιούνται σε αυτή τη μελό κατάσταση; Αν δεν συναντιόντουσαν καθόλου δεν θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Λέω εγώ τώρα.
Α, και ο Σπύρος, ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ο αμφιταλαντευόμενος "ξένος", γιατί ο καημένος μένει λίγο ξεκρέμαστος; Έτσι, μια δυο σελίδες παραπάνω άξιζε να του δώσουν προς το τέλος (με εκείνον άρχιζε το μυθιστόρημα) , τόσο ξύλο έφαγε ο έρμος!

Το έστειλα χτες στη Mirana Neko.

Δυστυχώς επιχείρησα να το διαβάσω αλλά δεν με τράβηξα... Δεν ξέρω τι μου έφταιγε αλλα δεν άντεξα πάνω απο τις πρώτες 60 σελίδες... Ήρθε η ώρα να το στείλω στον ε΄πομενο.. Συγνώμη για την καθυστέρηση...

Έφτασε και σε εμένα και μπαίνει πρώτη προτεραιότητα. Θα επανέλθω σύντομα με σχόλια. Ευχαριστω karjim και Mirana_Neko!

Το ξεκίνησα αμέσως και το πήρα και μαζί μου στο μακρύ ταξίδι με το τρένο για Αθήνα. Το μισό στο κατέβασμα, το άλλο μισό στο ανέβασμα. Το να το βγάλω σχεδόν ολόκληρο στο τρένο σημαίνει κάτι καλό για το βιβλίο, για εμένα. Ήμουν και ιδιαιτέρως τυχερή γιατί στο ταξίδι του γυρισμού συνταξίδευα με την eleftherita και το ανακάλυψα στην αποβάθρα στη Θεσσαλονίκη. Κρίμα γιατί θα πιάναμε το μπίρι-μπίρι και θα περνούσε πιο εύκολα το ταξίδι αλλά ευκαιρία να το δώσω άμεσα να συνεχίσει το ring. Οπότε και τώρα ας κάτσω να γράψω 2-3 σκέψεις για το βιβλίο χωρίς πλέον να το έχω στα χέρια μου.

~~~~~~~~~~~~~Spoiler alert! ~~~~~~~~~~~~~
Στην αρχή με ενθουσίασε ο μικροπερίοδος λόγος. Έδινε ένα ρυθμό που μου ταιριάζει πολύ και με κρατάει πάνω στο βιβλίο χωρίς να θέλω να το αφήσω. Ένιωθα έναν ίλιγγο από την ταχύτητα με την οποία έμπαιναν και έβγαιναν άνθρωποι και γεγονότα αλλά αυτό με ενθουσιάζει κυρίως. Εντόπιζα κάποιες περιττές περιγραφές, αναίτιες υπερβολές και έντονες επαναλήψεις αλλά σκεφτόμουν ότι ήταν ο τρόπος της συγγραφέα να κρατάει το ρυθμό και να αφήνει και ανάσες.

Το θέμα που διαπραγματευόταν το βιβλίο «μύριζε» από τις πρώτες 20-30 σελίδες, αν και λίγο φοβήθηκα ότι θα γυρίσει και σε περιβαλλοντολογικό-πολιτιστικό κατηγορώ εναντίον της ανάπτυξης του τουρισμού και θορυβήθηκα. Ευτυχώς δεν πιάσαμε και αυτή τη συνισταμένη της ιστορίας. Στάθηκε πάνω σε δύο «πόδια». Το ένα ήταν η ενδοοικογενειακή βία και το άλλο η εθελοτυφλία του περιβάλλοντος της. Και τα δύο θέματα είναι πολύ σοβαρά και δυστυχώς διαχρονικά και δεν περιορίζονται σε έναν απομονωμένο κόλπο.

Εξαιτίας του θέματος διάβασα με τόσο ενδιαφέρον το βιβλίο, παρότι μετά τον πρώτο ενθουσιασμό του γρήγορου ρυθμού, ένιωθα την ανάγκη να το αφήσω. Γιατί:

--- Οι ήρωες αναζητούν κάθαρση. Από όσα έχουν κάνει και νιώθουν τύψεις και από όσα τους έχουν κάνει και νιώθουν τύψεις. Και η θάλασσα λειτουργεί σαν καθαρτήριο. Τους απαλλάσσει από το σωματικό και ψυχικό βάρος και από το στίγμα που φέρουν. Αυτό γίνεται κατανοητό από την αρχή και σφυρηλατείται με κάθε ευκαιρία. Με κάθε ευκαιρία. Με κάθε αναφορά. Με κάθε εμφάνιση της θάλασσας στο τοπίο. Το είπα ότι σχεδόν όλα διαδραματίζονται δίπλα στη θάλασσα; Κάποια στιγμή πνίγηκα.

--- Πολύς κόσμος ρε παιδί μου. Εντάξει αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά αν σε όλους δείχνουμε την ίδια βαρύτητα, εγώ κάπως μπερδεύομαι. Και όλοι ταλαιπωρημένοι. Και όλοι να έχουν μυστικά και πάθη. Και όλοι με ένα κάποιο βεβαρημένο παρελθόν. Και μπρος πίσω. Και πάνε και έλα. Αρκετά αριστοτεχνικά. Δεν χανόμουν. Όμως γιατί; Γιατί τόσοι πολλοί και γιατί πρέπει να ξέρω πολλά και διάφορα για όλους;

--- Γιατί να ξέρω τόσα πολλά για τον Λευτέρη και την Ηλέκτρα; Χρειάστηκε τόση πληροφορία για να μπει ομαλά η αυτοκτονία του Λευτέρη; Αυτοκτονία δεν ήταν;

--- Υπέροχο το ψυχογράφημα του Σπύρου και όλα όσα μάθαμε για τη σχέση του με τον πατέρα του. Τόσο για αυτόν που έχασε όσο για αυτόν που έψαχνε. Θα το έκανα ξεχωριστό βιβλίο. Τελικά στάθηκε και μίλησε και αντιμετώπισε τον Βασίλη επειδή του γυάλισε η Τούλα ή επειδή δεν είχε βοηθήσει την Ηλέκτρα ή επειδή είχε το δικό του δράμα; Μπαίνει τόσο δυναμικά στην αρχή και σβήνει τόσο άχαρα.

--- Η ιστορική βαρύτητα του μέρους. Μπήκαν και βγήκαν τόσοι αρχαιολόγοι, σκαπανείς, ερευνητές στην πλοκή, απλοί περαστικοί αλλά και διαμορφωτές του κόλπου που έκλεψαν μαζί με την ιστορική αναδρομή της Θάσου μεγάλο κομμάτι από το βιβλίο. Θα το ήθελα πιο περιορισμένο. Και σε πιο ήρεμο ρυθμό. Εντάξει ο καταιγιστικός ρυθμός, για τους ταλαιπωρημένος και θαλασσοδαρμένους ήρωες. Όχι και όμως και για την ιστορική αναδρομή της Θάσου.

Και τώρα πάμε για μια πολύ hardcore γκρίνια. Το εξώφυλλο είναι επιεικώς απαράδεκτο. Είναι σούπερ κλασσική περίπτωση «Ο γραφίστας έπρεπε να φτιάξει τη μακέτα σε 10 λεπτά, δεν το διάβασε, έριξε μια πρόχειρη ματιά στο πίσω μέρος και το έκανε». Είναι μεγάλη πίκρα και μεγάλη αδικία για το βιβλίο. Κρίμα.

Μετά από όλα αυτά, το σημαντικότερο είναι ότι δεν το άφησα, αν και κάτι αναίτιες ταχυκαρδίες τις έπαθα. Γιατί παρά την γκρίνια μου, ήταν ένα καλογραμμένο βιβλίο, με ενδιαφέρον θέμα και αυτό μετράει. Και αν κάποιο βιβλίο δεν μου αρέσει, απλά δεν το διαβάζω. Το συγκεκριμένο μου άρεσε, απλά θα το ήθελα λίγο αλλιώς σε πολλά σημεία.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Συνεχίζει ήδη στα χέρια της eleftherita και ευχαριστώ karjim για τη δυνατότητα.

Το παρέλαβα από τη mafaldaQ πριν λίγες μέρες και θα το ξεκινήσω μέσα στην εβδομάδα. Ευχαριστώ karjim! :)

Ευχαριστώ karjim για την ευκαιρία να φτάσει στα χέρια μου και αυτό το βιβλίο! Χάρηκα πολύ όταν ήρθε η σειρά μου στο ρινγκ (και ιδιαίτερα για την αναπάντεχη συνάντηση με τη mafalda την ημέρα που το τελείωσε!).
Δυστυχώς όμως δεν κατάφερα να το διαβάσω όλο, μπορώ να πω ότι το ξεφύλλισα. Το ξεκίνησα και το σταμάτησα αρκετές φορές. Ενώ η κεντρική ιδέα ειναι ενδιαφέρουσα, δεν με κράτησε, ίσως σε μια άλλη φαση της ζωής μου να το απολάμβανα.
Αύριο θα παραδοθεί στην lizbet_angel στη μηνιαία συνάντηση των Θεσσαλονικέων!

Επειδή η Lisbeth_Angel λείπει στο εξωτερικό και ο argram απέσυρε το ενδιαφέρον του, το βιβλίο θα παραδοθεί αύριο στην anastasia-57001!

Μου αρέσουν τα δύσκολα θέματα. Τα βαριά, τα ψυχοπλακωτικά, τα σκοτεινά. Οπότε η κακοποίηση γυναικών που διαπραγματεύεται το βιβλίο είναι my cup of tea.
Το διάβασα γρήγορα σχετικά, και ειδικά το πρώτο μισό το ρούφηξα. Μετά το πρώτο μισό άρχισα να σκαλώνω.

Ας αρχίσω από τα αρνητικά και εδώ θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες:
- Οι κοφτές προτάσεις από κάποιο σημείο και μετά κούραζαν. Γενικά μ'αρέσουν οι κοφτές προτάσεις. Αλλά. Ήταν μερικές φορές. Μία λέξη. Και μετά. Άλλη μία. Καταλαβαίνετε.
- Είχε πανέμορφες παρομοιώσεις και μεταφορές αλλά, ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιούνταν με περισσότερη φειδώ. Στο δεύτερο μισό του βιβλίου ειδικά σκάλωνα σε κάθε πρόταση προσπαθώντας να ακολουθήσω την πλοκή αλλά και να "δω" την εικόνα.
- 2-3 εκφράσεις/ συμβολισμοί χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρο, συγκεκριμένα το 'γλώσσα από μάρμαρο' και το 'μιλάνε τα μαρμαρα;'. Ok, I get it.
- Ο καημένος ο Σπύρος, ο ήρωας με τον οποίο αρχίζει το βιβλίο και, καλώς ή κακώς δημιουργεί την προσδοκία στον αναγνώστη ότι αυτός είναι ο Ήρωας, παραγκωνίζεται απότομα από κάποιο σημείο και στο τέλος φεύγει εκτός ιστορίας με μια αναφορά από άλλον χαρακτήρα - ούτε καν δηλαδή διαβάζουμε την αναχώρηση του από την παραλία.
- Στα μισά του βιβλίου η πλοκή φτάνει σε ένα δραματικό σημείο. Κι εκεί που τρως τα νύχια σου και σκας από αγωνία, μπαίνει στην ιστορία η νέα ηρωίδα και για περίπου 20 σελίδες έχουμε flashbacks. Μετά επανερχόμαστε κάπως στο παρόν, και ύστερα περισσότερες αναπολήσεις. Δε θα ήταν καλύτερα να είναι διάσπαρτες στο κείμενο όπως κάποιων χαρακτήρων; Και χρειαζόμασταν τόσες πολλές αναπολήσεις; Στα μισά λοιπόν του βιβλίου βρήκα ότι αποθαρρύνθηκα από τις συνεχείς αναβολές της κλιμάκωσης της ιστορίας.

Τα θετικά τώρα:
- Πρόκειται για ένα δύσκολο θέμα και η συγγραφέας το φέρνει εις πέρας, σκιαγραφώντας με ευαισθησία και διακριτικότητα την ψυχολογία των γυναικών που κακοποιούνται. Που δε βρίσκουν διέξοδο πουθενά, που νιώθουν εγκλωβισμένες, που ελπίζουν απέλπιδα ότι "αυτός θα αλλάξει". Επίσης έκανε εξαιρετική δουλειά με την αποτύπωση του περιβάλλοντος: οι υπόλοιποι χαρακτήρες που κάνουν τα στραβά μάτια. Τις δικαιολογίες που δίνουν στον εαυτό τους. Τις ενοχές.
- Πραγματικά θαύμασα τη δουλειά που έκανε με τους χαρακτήρες της. Είναι ζωντανοί άνθρωποι, είναι προσωπικότητες που τις αναγνωρίζεις. Η χαιρέκακη πεθερά για παράδειγμα (τη μισώ περισσότερο κι από τον βίαιο γιο της), είναι μια γυναίκα που θαρρείς τη βλέπεις μπροστά σου να μετρά το κομπόδεμα, να κανακεύει το γιο, να ταπεινώνει τη νύφη. Μου άρεσε επίσης το λίγο που είδαμε από τη μεριά του συζύγου - ήταν ερωτευμένος με τη γυναίκα του και όμως (ή γι'αυτό;) τη χτυπούσε.
-Η πλοκή με την κλιμάκωση στο τέλος βάζοντας όλους τους ήρωες στη σκηνή μου άρεσε.

Με λίγα λόγια, θα σύστηνα το βιβλίο σε άλλους καθώς κατάφερε να μου γεννήσει έντονα συναισθήματα. Συναισθήματα φρίκης με την κακοποίηση, μίσους με την κακία ορισμένων χαρακτήρων, ελπίδα όταν ο "ξένος" πήρε την κατάσταση στα χέρια του, ντροπής και θυμού για αυτούς που εθελοτυφλούσαν, ανακούφισης στο τέλος. Ε δεν το λες και λίγο πράγμα αυτό.

Θα δοθεί στον επόμενο του ρινγκ άμεσα.

Το παρέλαβα από την ανανεωμένη και αέρινη caterinax. Όπως συνηθίζω είχα δηλώσει συμμετοχή, απέσυρα το ενδιαφέρον και τελικά έφτασε στα χέρια μου. Αναμένετε σχόλια.

To διάβασα λοιπόν. Κομ σι κομ σα που έλεγε και η φωνάρα Ευρυδίκη στο τραγούδι που αδικήθηκε στη γιουροβίζιον. Ενδιαφέρον το θέμα της κακοποίησης και της απάθειας της κοινωνίας σε αυτήν. Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω. Η ένστασή μου βέβαια είναι ότι αυτά μας τα παν και άλλοι που είχαν πιο μεγάλη και σε άλλες μορφές της τέχνης. Αν έχετε δει τις εξαιρετικές ταινίες an american crime, three monkeys θα με θυμηθείτε.

Τι δεν μου άρεσε. Η μικρή έκταση της κακοποίησης που ήταν και το δυνατό χαρτί. Πονούσα πολύ στην αρχή με τις σφαλιάρες που έτρωγε η Τούλα από τον άντρα της και από την κακίστρο πεθερά. Το ίδιο και σε μερικά σημεία με την Ελένη. Εκεί που πήγαινε να κλιμακωθεί η ένταση και γούσταρα ξαφνικά τσουπ τα μάρμαρα. Μετά ήρωες που δεν είχαν και πολλά να δώσουν αλλά συμμετείχαν πιο ενεργά στην πλοκή. Άντε πάλι τα μάρμαρα. Πίστεψα πως η συγγραφέας δεν ήθελε να γράψει μυθιστόρημα αλλά προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη φράση γλώσσα από μάρμαρο με δέκα διαφορετικούς τρόπους. Μεταξύ μας δεν ήταν και καμιά συγκλονιστική μεταφορά και που να ήταν πάλι δεν χρειάζεται τόσες επαναλήψεις. Κόλαση είναι η επανάληψη το λέει και ο Stephen King.

Χάθηκαν οι καλές προθέσεις ανάμεσα στην πληθώρα των ηρώων και των εκφραστικών μέσων. Καλή σαν ιδέα η τακτική παρέμβαση του δισέλιδου με τις μικρές προτάσεις αλλά έχασε και αυτό όταν παρουσίασε κάθε ήρωα να μιλάει έτσι. Λίγη πρωτοτυπία ρε αδέρφια μην εξομοιώνουμε όλους τους χαρακτήρες.

Το βιβλίο δεν είναι κακό, αλλά έχει χτυπητές αδυναμίες οπότε και πιάνει τη βάση αλλά όχι παραπάνω. Θα επιστραφεί στη Σκύρο στον ιδιοκτήτη του. Μην περιμένετε να παρακαλάω την lizbeth_angel, τέθηκε εκτός με συνοπτικές διαδικασίες. Τα λέμε στη Σκύρο.

Πίσω σε μένα.