Μια γυναικεία φιγούρα ανήσυχη, φευγαλέα, περιδιαβαίνει τη νύχτα ανάμεσα στις σκιές σαν υπνοβάτης, κλέβει τα μυαλά των αντρών της πόλης και τα κρατά στην παλάμη της μέχρι την επόμενη πανσέληνο.
Μια γυναίκα-μύθος που αποζητά τη μαγεία και πνίγεται όσο ζει στερημένη ποιήσεως. Ένα μικρό καράβι αταξίδευτο. Ένα καναρίνι που άλλο δεν πόθησε παρά να δώσει μια από την πόρτα του κλουβιού και να πετάξει μακριά. Να φύγει. Αυτό λαχταρoύσε από τον καιρό που θριάμβευε στις θεατρικές σκηνές της επαρχίας. Πόθος μοναδικός. Να πάρει βαθιά αναπνοή και να αποτολμήσει το τεράστιο άλμα...

Προσωπικά το απόλαυσα όπως και το άλλο βιβλίο του Δημήτρη κυρίως γιατί σκιαγραφεί μια επαρχία που όλοι ξέρουμε, την κλειστή κοινωνία με τα καλά και τα άσχημά της.

http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/EpeaCafe-OBCZ/