Κάνει πίσω και επιτρέπει στους ήρωές της -αυτούς τους μοναδικούς της, εξόριστους πια απ΄ τον κόσμο μας ήρωές της- ν΄ αναδυθούν απ΄ τη λήθη μας και να πουν, να ζήσουν μάλλον, μπροστά μας, για άλλη μία, τελευταία, φορά την σπαραχτική τους ιστορία. Αναδρομικά και συνάμα σύγχρονα. Σαν το απόσταγμα κάθε βίου που έσταξε πια την αιτία του. Που έλαμψε ξάφνου με την τελική, δυνατή λάμψη του λαπτήρα, λίγο πριν καεί. Γιατί "τους πονάει", όπως θα έλεγε κι η ίδια η Σίσσυ. Μ΄ εκείνο το ειδικό "πονάω" που δεν είναι μονάχα οδύνη, δεν είναι μονάχα καλοσύνη, αγάπη, οίκτος, τρυφερότητα. Αλλά γνώση και τελικά λύτρωση. Η μόνη μας λύτρωση, της συμπόνοιας, από τον μόνο δυνάστη μας: Το Εγώ. Που εδώ, στα σπίτια των αντίο, απλώνεται χαρμόσυνα στο Εσύ και θάνατο πια δεν ξέρει.

tiffany1972
feltre
taxidiarikopouli
mariakall
dreamy24
elenaiah
nebula7
mauvesirene

Τρελαίνομαι να ανακαλύπτω διαμαντάκια σε εκδοτικούς οίκους που εγώ τουλάχιστον δεν τους έχω συνδυάσει με τη λογοτεχνία. Ο Φιλιππότης, σοβαρός και έγκριτος εκδοτικός οίκος, με ένα σωρό μελέτες γύρω από ποικίλα θέματα, με χαρά διαπίστωσα ότι βγάζει και λογοτεχνικά κείμενα (ξύπνα, η Μάρω Βαμβουνάκη από κει κυκλοφορεί!). Τέλος πάντων, το βιβλίο το έχω διαβάσει τρεις φορές ως τώρα και δεν το χορταίνω!

Η νοσοκόμα συγγραφέας, μάλλον με αφορμή κάποιες συναντήσεις με τροφίμους γηροκομείων ("τα σπίτια των αντίο"), έχει γράψει μια λυρικότατη συλλογή διηγημάτων, που όσο ωραία και καλογραμμένα είναι άλλο τόσο πόνο κρύβουν βαθιά μέσα τους. Ηλικιωμένοι άνθρωποι και οι ιστορίες τους, άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, άλλες αστείες, άλλες γλυκόπικρες, σε όλες όμως εκπροσωπείται η ανθρώπινη μοναξιά και η απαξίωση ενός ανθρώπου που σε έφερε στη ζωή και τώρα δεν προλαβαίνεις να τον κοιτάξεις, τάχαμου η πίεση της δουλειάς, τα παιδιά σου, ένα σωρό δικαιολογίες για να μην ακουσεις τη λέξη "φταις".

Άνθρωποι με τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες τους, τον προσωπικό τους αγώνα να αναστήσουν μια οικογένεια, δυο ανθρώπους που αντί για νερό στα γεράματα τούς έδωσαν χολή. Ύφος, γλώσσα, καλολογικά στοιχεία παντού. Μα πολύ όμορφα και τρυφερά κείμενα παρά το πικρό τους περιεχόμενο. Η εισαγωγή της Μάρως Βαμβουνάκη σου δίνει ένα γερό πρώτο χαστούκι κι όμως μην διστάσετε να διαβάσετε αυτές τις ιστορίες. Εξαιρετική η φωτογραφία στο εξώφυλλο, ανεμελιά, αθωότητα, ομορφιά, μόδα της εποχής (από φωτογραφία του 1866).

Τι να πρωτοξεχωρίσω; Την ιστορία του Ιάκωβου και της Ήβης, που γιόρτασαν εξήντα χρόνια παντρεμένοι και έναν χρόνο μετά ο Ιάκωβος πέθανε στον ύπνο του, έχοντας στη φούχτα του το χέρι της Ήβης, όπως κάθε βράδυ;Την ιστορία του αγνού έρωτα τηου Κωνσταντή και της Αρετής, την οποία οι γονείς της πάντρεψαν με το ζόρι με τον Φώτη αλλά εκείνη πρόλαβε να ειδοποιήσει τον Κωνσταντή της να έρθει να την κλέψει αλλά ο Κωνσταντής το βράδυ του γάμου της έπεσε από το άλογο και σκοτώθηκε από τη λαχτάρα του να τρέξει κοντά της; Και πολλές άλλες ιστορίες. Έρωτες, αδικίες, πόλεμοι, μοναχική ζωή, ασκητισμός, ιστορίες ανθρώπων που ενοχλούσαν με την παρουσία τους το σήμερα και παραπετάχτηκαν στην άκρη του κόσμου.

Τι να πρωτοδιαλέξω από αποσπάσματα:

"Αλλά η μοναξιά είναι σαν τη θάλασσα. Σου αρέσει, τη συνηθίζεις, την αγαπάς, σε συντροφεύει κάποιες φορές, ίσως να τη χαίρεσαι ή να την αποζητάς. Αλλά όταν ανακαλύπτεις την απεραντοσύνη της, κουράζεσαι, βυθίζεσαι..." (σελ. 43).

"Ο βουδισμός διδάσκει να συμπονάς τον συνάνθρωπο, ο χριστιανισμός να τον αγαπάς. Η συμπόνια είναι απλή, είναι στη φύση μας. Η αγάπη είναι άσκηση. Ο χριστιανισμός έχει κόπο. Θέλει θυσίες" (σελ. 62).

"-Όμως κάνατε καλές οικογένειες. Δεν είχατε προβλήματα με διαζύγια όπως η γενιά μας. -Δεν υπήρχαν τέτοια, κυρά μου. Παρακάλαγες μόνο να σου βγει καλός. Αλλά και στραβόξυλο να ήταν, τι θα έκαμες; Υπομονή! Άνδρας σου ήτανε. Ε! Με τα χρόνια και τα παιδιά τον πόναγες, όσο να 'ναι!' (σελ. 84)(ακούγονται παρωχημένα αλλά τόσο γνήσια και αληθινά, ακόμη κλαίω γι' αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας!)

"Η θλίψη μ' έχει ποτίσει ως τα κόκαλά μου. Όταν παραπονιέμαι για πόνους στα κόκαλα, είναι η θλίψη. Σαν τον καρκίνο, που όταν φτάνει στα κόκαλα, σε πεθαίνει. Δεν την αισθάνομαι πια. Έγινε φύση μου" (σελ. 94).

"Διαβάζω μυθιστορήματα για να ζω εκεί. Αν κάποιο μ' αρέσει, τρέμω μην τελειώσει και επανέρθω στη ζωή μου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχω πια ζωή" (σελ. 94).

"-Ο έρωτας έχει πολύ πόνο, φοβάμαι την έντασή του. - Και προτιμάς την ουδετερότητα, το τίποτα, από το να ζεις; Και εντέλει να πονέσεις! Γιατί όχι; Ο έρωτας είναι μόνο καλός, γιατί, αν δουλευτεί, γίνεται αγάπη. Το πάθος δημιουργεί τα προβλήματα. Μα είναι θεϊκό δώρο ο έρωτας. Αν δεν ερωτευθείς, δεν μπορείς να καταλάβεις και να ζήσεις το Ευαγγέλιο. Ο έρωτας σου δίνει μαθήματα ταπείνωσης. Έτσι ώστε, όταν βρεθείς σε μάχη με τον εαυτό σου, για να ασκήσεις ταπείνωση, θυμάσαι πόσο απλή ήταν αυτή η αρετή με τον άνθρωπο που ήσουν ξετρελαμένη. Η χημεία με τον άλλον είναι δόλωμα. Δόλωμα για να τον προσεγγίσεις, να τον ερωτευθείς, να τον ζήσεις και, μέσα από αυτόν τον άλλον, να γνωρίσεις και να καλλιεργήσεις τον εαυτό σου. Να πορευθείς προς τον Θεό. Ο έρωτας έχει διαστάσεις αιωνιότητας και θεώσεως. Δεν είναι μόνο σώμα. Ίσως να μην είναι καν σώμα. Ξέρεις πόσο μίζερη, άδεια και συμβατική ζωή έζησαν όσοι δεν αφέθηκαν ή δεν ξέρανε να ερωτευθούν; Ταλέντο είναι και ο έρωτας. Δεν το έχουν όλοι. Τι θα άξιζε η ζωή σου αν δεν είχες στιγμές χημείας, αγάπης, ερωτισμού;; Στίγμες που για χίλιους δύο λόγους μπορεί να μείνανε μόνο στιγμές. Όμως πόσα σου δώσανε και πόσα θα είχες στερηθεί, ακόμα και από αυτόν τον πόνο που λες, που μόνο δημιουργικός είναι κι ας φθάνεις σε αδιέξοδο!...Λοιπόν επιμένω να σε καταριέμαι να ερωτευθείς πολύ" (σελ. 106-107).

"Υπάρχουν ηθοποιοί συναισθημάτων στην ίδια τους τη ζωή; Μπορείς να υποκριθείς πετυχημένα συναίσθημα δυνατό και αληθινό; Μα τότε οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί δεν είναι οι βραβευμένοι και οι αναγνωρισμενοι αλλά όσοι παίζουν στη ζωή τους. Θέλει πολύ ταλέντο να υποκρίνεσαι μέσα στην αλήθεια σου, σκοτώνοντας έτσι τον εαυτό σου και τον άλλον. "(σελ. 110). (γενικά οι σελίδες 109-111 είναι εικόνισμα για τη ζωή μας!)

κι ένα κολπάκι για πλεκτά!

""Έβραζε λοιπόν ρύζι σε μια μεγάλη κατσαρόλα και στο ζουμί του, όταν άρχιζε να κρυώνει, βουτούσε όλο το πλεκτό μέσα. Κατόπιν σιγά σιγά το σιδέρωνε και, πραγματικά, το αποτέλεσμα ήταν πάνω από κάθε προσδοκία...-Τα κοπανέλια, Σίσσυ μου, είναι πιο δύσκολα. Στο πλύσιμο ζαρώνουν λόγω της κλωστής τους και γίνονται σαν κόμπος. Τα κοπανέλια δεν θέλουν ρυζόζουμο, έχουν άλλο τρόπο. Σε ζεστό νερό διαλύεις ζάχαρη και, όταν αυτό κρυώσει, βουτάς μέσα το κοπανέλι. Ξέρω πως εσείς οι μοντέρνες νοικοκυρές δεν θα τα κάνετε αυτά. Σήμερα έχετε τόσες ευκολίες αλλά εγώ στα λέω για να μαθαίνεις τους παλιούς, δικούς μας τρόπους" (σελ. 28-29).

Meet up!

Από την Κυριακάτικη μηνιαία συνάντηση.
Ευχαριστώ πάρα πολύ!!!

Από τα πολύ ωραία βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Αναπάντεχα το άρχισα σήμερα και το τελείωσα μέσα στη μέρα (μου πήρε γύρω στη μιάμιση με 2 ώρες).
Συμφωνώ με όλα όσα έγραψε ο panost.
Οι πρώτες 3 ιστορίες μου έφεραν δάκρυα στα μάτια - στενοχωρήθηκα ή συγκινήθηκα για την τύχη/ατυχία των ηρώων. Στις υπόλοιπες συνέπασχα μαζί τους.
Οι τελευταίες με ξετρέλαναν, όπως και τον panost, απ' ότι φάνηκε.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ που με τίμησε να κάνω την αρχή σ' αυτό το πανέμορφο, ομολογουμένως, "δαχτυλίδι".

Από το χτεσινό καφέ μας.

Δεν είμαι εγώ για τέτοια... Πολλή ζάχαρη και προσευχή για τα γούστα μου.

Συνεχίζει...

Ένα αγαπητό χέρι (ή μήπως πόδι ήταν?) μου έδωσε αυτό το μικρό βιβλιαράκι που - αν μη τι άλλο - είναι κατάλληλο για τα μέσα μεταφοράς.
Θα το διαβάσω και θα επανέλθω.

Πολύ γλυκερό για τα γούστα μου. Και πρωτόλειο επίσης. Εμφανής η διαφορά της γραφής - προλόγου της Μ. Βαμβουνάκη και της γραφής του βιβλίου.
Ιστοριούλες εμπνευσμένες από θητεία σε γηροκομεία και δοσμένες με δόσεις ακριβώς μετρημένες για προκλητή συγκίνηση. Επίσης αποφθεγματάκια για τη ζωή, τον έρωτα κλπ. που ένας πολύπαθος αναγνώστης τα έχει ξαναδιαβάσει εδώ κι εκεί.
Ωραίο εξώφυλλο. Φαίνεται ότι υπάρχουν ερείσματα στη συγγραφική προσπάθεια της συγγραφέως. Η ίδια όμως θα έλεγα ότι θέλει πολύ δουλειά ακόμα.

Το βιβλίο συνεχίζει χέρι με χέρι προς τον επόμενο.

εγώ το έχω

---

Ευτυχώς που 2 προηγούμενοι αναγνώστες είπανε πράγματα που θα ήθελα να πω γιατί είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι με έχει πιάσει στριμενοαντερίαση.
Το βιβλίο το διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα στο τρόλει. Ενώ δεν το κάνω συνήθως ξεκίνησα από τον πρόλογο όπου η κυρία Βαμβουνάκη μιλούσε για μία νέα συγγραφέα με διάφανη γραφή και ταπείνωση στην εξιστόρηση που "πονούσε" του ήρωές της. Εγώ από την άλλη βρήκα την συγγραφέα εντελώς το ανάποδο. Σαν να έγραψε ένα βιβλίο κοιτάζοντας αφ' υψηλού τους τρόφιμους γηροκομείων κάνοντας τους την καλή (πολύ Σισσάκι) και που απευθύνεται στους υπόλοιπους τρόφιμους του γηροκομείου.
Η γραφή ήταν απλοϊκή, τα κλισέ πάνε και έρχονται και ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι συγκινητικές γίνονται απλή παράθεση γεγονότων....

Στην επόμενη dreamy24 μάλλον.

το πήρα απο την συνάντηση μας στην Βύνη!

πολύ κατάθλιψη ..και είναι και καλοκαίρι και έχουμε και κρίση..ας το στείλω στον επόμενο μήπως εχει καλύτερη τύχη! στην Nebula λοιπόν!

Από τη συνάντηση του Μαίου!

Έχασα 3 ώρες από τον ύπνο μου για να το διαβάσω και άξιζε το κάθε δευτερόλεπτο.Ιστορίες από ανθρώπους κλεισμένους σε ίδρυμα,δίνουν κουράγιο σε μένα και λιγότερο νόημα στα καθημερινά προβλήματα.Βλέπεις πως πραγματικά υπάρχουν και χειρότερα.

Πίσω στα χέρια μου.

Χέρι με χέρι από τον panost! Μια παλιομοδίτικη φωτογραφία ασπρόμαυρη ....... Δεν έχω ξανακούσει τίποτα για το βιβλίο αυτό. Για να δούμε ......

Με ξάφνιασε .... ευχάριστα! Το διάλεξα γιατί φαινόταν το πιο λεπτούτσικο από όσα δακτυλίδια βαραίνουν το ειδικό ράφι με τα ροδάκια που φιλοξενεί τα βιβλία του bookcrossing! Το ρούφηξα! Με στοίχειωσε .... Βρέθηκα να μιλάω με φίλους για τους ενοίκους του, να με βασανίζει η μοίρα τους ... Το κάθε διήγημα είναι ένα μυθιστόρημα μόνο του γραμμένο πυκνά. Ολοι του οι ήρωες μοιάζουν να κοιτούν πια άπρακτοι την μπίλια να γυρίζει ενώ - όπως λένε στο καζίνο - rien ne vas plus ! Κάνουν ένα ιδιότυπο ταμείο πριν παραδώσουν ..... Πολύ καλό βιβλίο!

Αντίο βιβλιαράκι! Καλό ταξείδι!

Από σήμερα στα χέρια μου!

Κράτησα πολύ καιρό το βιβλίο και ζητώ συγνώμη! Η μία ασθένεια μετά την άλλη με κατέβαλαν! Δε μου άρεσε πάντως, τα σχόλια των υπολοίπων με καλύπτουν, βρήκα πολύ γλυκανάλατες τις ιστορίες και αρκετά εμφανή την προσπάθεια να γίνει συγκινητικό.
Έφυγε για Πάτρα και για elenimix.

Είαι στα χέρια μου αλλά θα περιμένει λίγο γιατί έφτασαν όλα τα ρινγκς μαζεμένα.

Μου άρεσαν πολύ και με συγκίνησαν οι ιστοριούλες. Πολύ καλό βιβλίο!
Επιστρέφει στον κάτοχό του.

Το βιβλίο επεστραφη και θα απελευθερωθει, ευχαριστω ολους για τη συμμετοχη!

Το τριήμερο 6-8 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί στο πάρκο απέναντι από την πρώην ΕΤ3, στη συμβολή των οδών Καυτατζόγλου και Λεωφόρου Στρατού, το τέταρτο οικολογικό πάρτυ με διάφορες εκδηλώσεις και στην οποία θα παραστεί και η Θεσσαλονικιώτικη ομάδα του bookcrossing που θα στήσει την πρώτη υπαίθρια βιβλιοθήκη όπου ο κόσμος θα μπορεί να παίρνει αλλά και να αφήνει δικά του βιβλία με σκοπό να εξοικειωθεί με την ιδέα του bookcrossing. Θα υπάρχουν και ενημερωτικά φυλλάδια για όσους δεν γνωρίζουν το παραμικρό. Το συγκεκριμένο βιβλίο θα κοσμήσει τη βιβλιοθήκη.