Η Ροσίν ΜακΝάλτι, μειλίχιο πλάσμα κι αιωνόβια τρόφιμος της -προσεχώς υπό κατεδάφιση και μετακίνηση- Ψυχιατρικής Κλινικής του Ροσκόμον, αποφασίζει, κρυφά, αθόρυβα, ν΄ αφήσει το χνάρι της: μια προσωπική μαρτυρία με την οποία πασχίζει να ιστορήσει τον τραυματικό της βίο και παράλληλα να διαψεύσει τα μυθεύματα που την κράτησαν ισοβίως άνθρωπο του περιθωρίου. Στην αφήγηση της Ροσίν πλέκεται περίτεχνα η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του ψυχιάτρου της, δόκτορος Γκρεν, για χρόνια θεράποντος ιατρού της Ροσίν, ο οποίος βυθίζεται σε μια ολοένα και πιο προσωπική εμμονή όσο περισσότερο ανασκαλεύει το παρελθόν της υπερήλικης ασθενούς του, με την οποία νιώθει να τον συνδέει ένας δεσμός μυστηριώδης, ανεξιχνίαστος.

Με το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο-επίτευγμα συναρπαστικής μυθοπλασίας και ποιητικής κατάδυσης στο μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής, ο σπουδαίος Ιρλανδός συγγραφέας μας χαρίζει -όπως δηλώνει και ο τίτλος- ένα βιβλίο σχεδόν ιερό: ένα αφιέρωμα στον πανταχού παρόντα θεό της αγάπης. Από τα σπουδαιότερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα της τελευταίας δεκαετίας.

Λοιπόν αυτό το βιβλίο μου άρεσε απίστευτα πολύ. Αρκετά εσωτερικό βιβλίο, με πλούσιο παρελθόν που αναζητείται, με πολύ έντονη την παρουσία του Ιρλανδικού Εμφυλίου και της αντιπαλότητας καθολικών - προτεσταντών παρόλο που δεν είναι αυτό το θέμα του, με κομμάτια ψυχιατρικής και μία υπέργηρη 100 ετών κεντρική ηρωίδα, εξελίσσεται αργά αλλά με τρόπο που γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον. Πολύ καλή γραφή, δυνατός συνδύασμός λέξεων σε απλή γλώσσα, εναλλαγή αφήγησης μεταξύ των δύο κεντρικών ηρώων σε μορφή έγγραφων απομνημονευμάτων, παίζει αρκετά με το πως οι άνθρωποι θυμούνται πράγματα από τη ζωή τους. Το δεύτερο βιβλίο για τη μνήμη και τη λήθη που διαβάζω αυτό το μήνα με τά το Ένα κάποιο τέλος. Αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος από τα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα...

Από το karjimόσπιτο

Πολλή μοναξιά, πολλή αδικία, η αλήθεια δηλαδή.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς ένα βιβλίο του Σεμπάστιαν Μπάρυ. Να καταφέρει να αποδώσει μέσα στο αδρό περίγραμμα της πλοκής του το πλήθος των αποχρώσεων και των συναισθηματικών διακυμάνσεων των ηρώων του που κινούνται στο όριο της τραγικότητας. Η Ιρλανδία με το ιδιαίτερο τοπίο της, την ανθρωπογεωγραφία της, τις κρύες νύχτες και τις σκοτεινές μέρες της χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο στη μυθοπλασία ώστε να φέρνουν στην αφήγησή του έναν ποιητικό αέρα. Ο Μπάρυ χτίζει το μυθιστορήμα του πάνω στην ιστορία της Ιρλανδίας μετατοπίζοντας όμως τη αφηγητική του ματιά από τα πεδία των μαχών ή το τραύμα του εμφυλίου στα προσωπικά δράματα, σε όλους εκείνους που παίρνει μαζί της η δίνη των μεγάλων γεγονότων.
Με την ιδιαίτερη πυκνή και αναγνωρίσιμη γραφή του, την ποιητικότητα και τη θεατρικότητα του λόγου του και το ελεγχόμενο αν και πολυεπίπεδο υλικό του μας υπενθυμίζει, για μια ακόμη φορά, πως σπουδαία λογοτεχνία εξακολουθεί να γράφεται και στις μέρες μας.
Ο Αύγουστος Κορτώ διεισδύει στον ποιητικό και πυρετώδη ρυθμό του Μπάρι.
Στα χαντάκια της ιστορίας στοιβάζονται άνθρωποι και ιστορίες που κανένας ιστορικός δε θα γράψει είτε από τησκοπιά των νικητών είτε από τη σκοπιά των ητημένων αν είναι. Στο κάτω κάτω είναι απλώς άνθρωποι.

Στον karjim Σεπτέμβριος 2013.

Πίσω σε μένα!