KAI ME TO FOS TOU LYKOY EPANERXONTAI
5 journalers for this copy...
MIA ISTORIA POY EXEI KOINA ME TIS ISTORIES TOY GABRIEL GARCIA MARQUES STO XTISIMO THS PLOKIS POY LABAINEI XORA STHN ELLADA
ROOSTER
ROOSTER
Ενα απο τα βιβλια που πηρα στο meetup του Οκτωβριου...
Περιγραφη: "Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ' αφήσεις σ' έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ' όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν λύκοι..."
Με την ανεξιχνίαστη περιστροφή που θα ακολουθούσε ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας, η τέχνη της Ζ.Ζ. -επαληθευμένη χαρμόσυνα σε αυτό το τρίτο της βιβλίο, που είναι και το πρώτο της μυθιστόρημα- αποδεικνύει ότι μπορεί κανείς να γράφει σαν να προσπαθεί να λύσει τα μάγια του κόσμου ή σαν να ξορκίζει τη λύση τους.
Το διάχυτο θέμα αυτών των ιστοριών: πώς γεύεται κανείς το μέλι πάνω στο τσεκούρι, είναι και η απάντηση στη συναρπαστική αδυναμία της αφηγήτριας: ανίκανη να αντέξει το μαράζι της σιωπής, γιατρεύει τη σιωπή της με τη λογοτεχνία.
Ο αναγνώστης έχει τη σπάνια τύχη να μπει σε έναν εραλδικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι υπάρχουν σαν διαλυμένα είδωλα, τα οποία εμπλέκονται στο αφηγηματικό υφάδι με τον αινιγματικό τρόπο που μια μουσική φράση παρεισφρέει αναπάντεχα σε ένα ζωγραφικό πίνακα.
Περιγραφη: "Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ' αφήσεις σ' έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ' όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν λύκοι..."
Με την ανεξιχνίαστη περιστροφή που θα ακολουθούσε ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας, η τέχνη της Ζ.Ζ. -επαληθευμένη χαρμόσυνα σε αυτό το τρίτο της βιβλίο, που είναι και το πρώτο της μυθιστόρημα- αποδεικνύει ότι μπορεί κανείς να γράφει σαν να προσπαθεί να λύσει τα μάγια του κόσμου ή σαν να ξορκίζει τη λύση τους.
Το διάχυτο θέμα αυτών των ιστοριών: πώς γεύεται κανείς το μέλι πάνω στο τσεκούρι, είναι και η απάντηση στη συναρπαστική αδυναμία της αφηγήτριας: ανίκανη να αντέξει το μαράζι της σιωπής, γιατρεύει τη σιωπή της με τη λογοτεχνία.
Ο αναγνώστης έχει τη σπάνια τύχη να μπει σε έναν εραλδικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι υπάρχουν σαν διαλυμένα είδωλα, τα οποία εμπλέκονται στο αφηγηματικό υφάδι με τον αινιγματικό τρόπο που μια μουσική φράση παρεισφρέει αναπάντεχα σε ένα ζωγραφικό πίνακα.
το πήρα απο το meet up στο Τερίνα θα επανέλθω με σχόλια ..
Το δανείστηκα από τη φίλη dreamy24 για δύο μήνες γιατί είναι το επόμενο βιβλίο προς ανάγνωση στη Λέσχη Ανάγνωσης Σκύρου. Θα της το επιστρέψω μετά. Ευχαριστώ!
Πίσω στη dreamy24. Ευχαριστώ!
«Διάβασέ το», μου είχε πει μια μέρα ο Δημήτρης, «θα σου αρέσει εσένα, είναι του στυλ σου. Άσε που η συγγραφέας είναι μαστόρισσα στο κείμενο». Συζητούσαμε για διάφορα και αναφέρθηκε «Το φως του Λύκου». Δεν είχα διαβάσει Ζατέλη ξανά, ήταν και περασμένα πάνω από 20 χρόνια από τότε που γράφτηκε το βιβλίο. Περσινά ξινά σταφύλια, σκέφτηκα, δε βαριέσαι. Έλα όμως που έρχεται μια μέρα σεινάμενη - κουνάμενη η Βάσω, και βγάζει από την τσάντα ένα αντίτυπο από το Bookcrossing που βρέθηκε στα χέρια της… «Το διάβασα», λέει και μου το χώνει κάτω από τη μύτη μου, «μήπως το θέέέέές;». Δεν μπόρεσα να αντισταθώ, άντε, λέω, φέρτο.
Το ξεκίνησα. Είναι και 650 σελίδες πανάθεμά το… Στην αρχή με κούρασε. Μετά με κούρασε πιο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι το διάβαζα λίγο-λίγο, βράδυ, πριν πέσω για ύπνο και έτσι παραμυθένιο που είναι με κοίμιζε και δεν τράβαγε καθόλου. Δεν μπορούσα να «μπω» εύκολ και στο ζατελικό το σύμπαν –παραμύθι διάβαζα; Ιστορικό μυθιστόρημα; Δεν ήξερα. Μπλέχτηκα με όλα αυτά τα ονόματα και τις συγγένειες των χαρακτήρων με τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα και τις παντρειές, βαρέθηκα. Είπα πως δεν θα το τελειώσω ποτέ.
Ώσπου έγινε το κλικ. Με την ιστορία της μικρής Ιουλίας, κοντά 250 σελίδες από την αρχή. Κάπου εκεί η μάγισσα Ζατέλη έκανε τα ξόρκια της και με ρούφηξε μέσα στις σελίδες. Όλα ξαφνικά έβγαζαν νόημα κι ας μπλέκονταν οι αλήθειες με τα όνειρα και τις δοξασίες και τα τραγούδια με τις παραδόσεις αλλά και τα γεγονότα των αρχών του περασμένου αιώνα στη Μακεδονία, Όλα αυτά μου θύμιζαν και δε μου θύμιζαν σκηνές από τη «Μοναξιάς» του Μάρκες, αλλά και ακόμη και από τις νουβέλες του Εντγκαρ Άλαν Πόε, με μια εσάνς μεταφυσική, διονυσιακή. Και μια γλώσσα που όμοιά της πραγματικά δεν έχω ξαναπετύχει σε άλλο μυθιστόρημα.
Πραγματικά θα μου μείνουν αλησμόνητες οι δέκα ιστορίες αυτής της παράξενης μακεδονικής οικογένειας με τα άπειρα παρακλάδια και τα σπάνια ονόματα, από τον πατριάρχη Χριστόφορο, τον Ησύχιο με τις κατακτήσεις του, τη Φεβρωνία με τα παιδιά της, την Κλητία με τον κυνηγό της, την Εύθα με τα φίδια της, την Πέρσα με τα ξόρκια της, τις δύο Ιουλίες, τον τη κωφάλαλη Λιλή, τον καθυστερημένο Πακαλάκου, τον Θωμά με τα διαφορετικά μάτια και τη δίδυμή του Σάφη – Λισάφη. Και τους λύκους, που επανέρχονταν συχνά πυκνά, με διάφορες μορφές, σε όλο το βιβλίο…
Εν τέλει, τι είδους μυθιστόρημα είναι το «Το φως του Λύκου»; Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να το το κατατάξω ακριβώς. Είναι κάτι σαν σάγκα, κάτι σαν παραμύθι, κάτι σαν αισθηματικό, κάτι σαν θρίλερ, σαν αυτοβιογραφία (η συγγραφέας γεννήθηκε στον Σοχό της Θεσσαλονίκης που φωτογραφίζεται στο βιβλίο). Είναι και κάπως λαϊκό, και αρκετά κουλτουριάρικο. Είναι όμως σίγουρα« μαγικό». Και πρωτότυπο, τόσο στη δομή όσο και στο ύφος. Και ήδη, αναγνωρίζω επιρροές της σε άλλους συγγραφείς που έκαναν την εμφάνισή τους στη λογοτεχνία μετά το 1993 (χρονιά έκδοσής του). Η Ζατέλη, δημιούργησε σχολή :-)
Έχουν περάσει ήδη δύο μέρες από τη στιγμή που έκλεισα το βιβλίο και ομολογώ πως μου ψιλολείπει.
Κοίτα να δεις καμιά φορά... Θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα. Την επόμενη φορά, χειμώνα.
Το ξεκίνησα. Είναι και 650 σελίδες πανάθεμά το… Στην αρχή με κούρασε. Μετά με κούρασε πιο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι το διάβαζα λίγο-λίγο, βράδυ, πριν πέσω για ύπνο και έτσι παραμυθένιο που είναι με κοίμιζε και δεν τράβαγε καθόλου. Δεν μπορούσα να «μπω» εύκολ και στο ζατελικό το σύμπαν –παραμύθι διάβαζα; Ιστορικό μυθιστόρημα; Δεν ήξερα. Μπλέχτηκα με όλα αυτά τα ονόματα και τις συγγένειες των χαρακτήρων με τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα και τις παντρειές, βαρέθηκα. Είπα πως δεν θα το τελειώσω ποτέ.
Ώσπου έγινε το κλικ. Με την ιστορία της μικρής Ιουλίας, κοντά 250 σελίδες από την αρχή. Κάπου εκεί η μάγισσα Ζατέλη έκανε τα ξόρκια της και με ρούφηξε μέσα στις σελίδες. Όλα ξαφνικά έβγαζαν νόημα κι ας μπλέκονταν οι αλήθειες με τα όνειρα και τις δοξασίες και τα τραγούδια με τις παραδόσεις αλλά και τα γεγονότα των αρχών του περασμένου αιώνα στη Μακεδονία, Όλα αυτά μου θύμιζαν και δε μου θύμιζαν σκηνές από τη «Μοναξιάς» του Μάρκες, αλλά και ακόμη και από τις νουβέλες του Εντγκαρ Άλαν Πόε, με μια εσάνς μεταφυσική, διονυσιακή. Και μια γλώσσα που όμοιά της πραγματικά δεν έχω ξαναπετύχει σε άλλο μυθιστόρημα.
Πραγματικά θα μου μείνουν αλησμόνητες οι δέκα ιστορίες αυτής της παράξενης μακεδονικής οικογένειας με τα άπειρα παρακλάδια και τα σπάνια ονόματα, από τον πατριάρχη Χριστόφορο, τον Ησύχιο με τις κατακτήσεις του, τη Φεβρωνία με τα παιδιά της, την Κλητία με τον κυνηγό της, την Εύθα με τα φίδια της, την Πέρσα με τα ξόρκια της, τις δύο Ιουλίες, τον τη κωφάλαλη Λιλή, τον καθυστερημένο Πακαλάκου, τον Θωμά με τα διαφορετικά μάτια και τη δίδυμή του Σάφη – Λισάφη. Και τους λύκους, που επανέρχονταν συχνά πυκνά, με διάφορες μορφές, σε όλο το βιβλίο…
Εν τέλει, τι είδους μυθιστόρημα είναι το «Το φως του Λύκου»; Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να το το κατατάξω ακριβώς. Είναι κάτι σαν σάγκα, κάτι σαν παραμύθι, κάτι σαν αισθηματικό, κάτι σαν θρίλερ, σαν αυτοβιογραφία (η συγγραφέας γεννήθηκε στον Σοχό της Θεσσαλονίκης που φωτογραφίζεται στο βιβλίο). Είναι και κάπως λαϊκό, και αρκετά κουλτουριάρικο. Είναι όμως σίγουρα« μαγικό». Και πρωτότυπο, τόσο στη δομή όσο και στο ύφος. Και ήδη, αναγνωρίζω επιρροές της σε άλλους συγγραφείς που έκαναν την εμφάνισή τους στη λογοτεχνία μετά το 1993 (χρονιά έκδοσής του). Η Ζατέλη, δημιούργησε σχολή :-)
Έχουν περάσει ήδη δύο μέρες από τη στιγμή που έκλεισα το βιβλίο και ομολογώ πως μου ψιλολείπει.
Κοίτα να δεις καμιά φορά... Θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα. Την επόμενη φορά, χειμώνα.
